“Hierso, Kolonel! Hier agter!” skree ’n Taakmag-voorprater oor sy skouer.
Botha kyk hulle stip aan, totdat die driemanskap wat hy vroeër gesien het, om die huis se regterhoek gestap kom.
“Meneer Botha?” Dit is Borselkop wat praat. Daar is outoriteit in sy stem.
“Ja?”
“Meneer J.K. Botha?”
“Ja?”
“Ons is van die polisie se Direktoraat vir Prioriteitsmisdaadondersoeke. Ons wil u ’n paar vrae vra.”
“Waaroor? Wat’s fout?”
“Sit neer die byl, meneer Botha, dan gaan praat ons in die huis.”
“Waaroor?”
“Sit neer die byl …”
Botha hou die lang steel steeds dwars voor hom. Hy wag eers ’n rukkie, nie om hulle te tart nie, maar net om hulle te laat weet hy is nie bang nie. Dan swaai hy die byl met ’n gemaklike boog tot in die kapblok. “Nou goed, kom in.”
Twee van die Taakmaglede laat sak hul wapens en draf nader. “Hande op jou kop!” beveel die een. Die ander twee hou hom steeds onder skoot. Hy word deurtas en daarna word sy hande tot agter sy rug gedwing.
“Skoon, Kolonel.”
“Dankie. Los hom,” sê die bevelhebber en Botha se hande is weer syne. “Kom asseblief, meneer Botha. Ons wil u net ’n paar vrae vra. Is u alleen hier?”
“Ja.”
“Kom ons gaan in.”
“Het julle ’n lasbrief?”
Die speurder se glimlag dra die boodskap oor: Hulle het nie een nodig nie. “Kom, kom ons gaan in,” hou hy ferm vol.
Kalvyn Botha kyk die man reguit in die oë voordat hy begin beweeg. Hy stap stadig vooruit en maak die agterdeur oop.
Hoofstuk 6
“En wat doen jy vir ’n lewe?”
Kolonel Beyers staan aan die sitkamerkant van die kombuistoonbank – ’n dik houtversperring gemaak van dwarslêers wat die kombuis van die sitkamer afskerm. Hy het vriendelik dog ferm gevra dat Botha moet gaan sit toe hulle die oopplanhuis binnegekom en hy die res van sy span aan die verdagte voorgestel het. Maar Botha het nie in die sitkamerstoel gaan sit waarna die polisieman beduie het nie. Hy het na die kombuis gestap en agter die toonbank op ’n hoë houtkroegstoel stelling ingeneem, sodat die toonbank tussen hom en sy ondervraers is, sodat hulle hom nie kan omsingel nie. Lydia het ’n aantekening daarvan in haar kop gemaak – langs dié oor die man se voorkoms. Hy is nie baie lank nie en ook nie fris gebou nie. Eerder skraal, maar hy het ook geen boepie nie ondanks die feit dat hy iewers diep in sy veertigs moet wees – dit word verklap deur sy grys kop en al die plooitjies op sy donker gelaat. Klein spiertjies is op sy seningrige voorarms te sien. Sy dink aan die swartgeklede moordenaar op die videobeelde van die Mackie-moord.
Botha se gesig is hoekig, die wangbene skerp en die wange effe gesonke. Sy oë is ’n koue blou. Lydia kyk weer na die lewe se spoortjies rondom die oë en merk op dat hy glad nie bles word nie.
Hy vryf met sy regterhand oor sy borselkop voordat hy antwoord: “Ek is in die sekuriteitsbedryf. En ek is ’n professionele jagter. Ek vat oorsese jagters na jagplase in die Bosveld.”
“Sekuriteit? Watter deel?” Beyers krap met ’n pen in die aantekeningboekie op die toonbank voor hom.
“Ek werk as konsultant vir maatskappye wat geld vervoer. Help hulle met intelligensiewerk.”
“Soos?”
“Ons probeer transitorowers se planne vooraf bepaal. Hulle voorspring. Dis intelligensiewerk. Die polisie …” hy huiwer effe, “kom nie by alles uit nie.”
“En dan?”
“Dan oorhandig ons dit aan die polisie.”
Beyers knik. Hulle weet almal dat die veiligheidsmaatskappye hul eie intelafdelings het wat gewelddadige transitorooftogte probeer voorkom. Wat groot belonings betaal vir inligting. Dit is byna ’n alternatiewe teenmisdaad-mag, parallel met die SAPD, wat bestuur word deur mense met militêre ervaring.
“Vir net een maatskappy?”
“Nee, so een of twee.”
“Een of twee? Hoeveel?”
“Twee.”
“Gee my hul name en jou kontakte daar se besonderhede, asseblief.”
Botha staan op. “Kan ek net eers ’n trui gaan haal?” Hy trek met sy vingers aan die T-hemp se een mou om aan te dui dat hy afgekoel het ná sy houtkapsessie buite en dat dié dun materiaal nie meer genoeg is nie.
“Natuurlik.” Beyers knik na Sello se kant toe, wat van die sitkamerbank af opstaan en Botha slaapkamer toe volg.
Lydia staan opsy sodat hulle verby haar kan kom voordat sy deur die sitkamer drentel. Dit is netjies, net soos die res van die huis. Botha het gesê hy woon alleen en dit val haar op dat die huis nie deurmekaar is nie – soos wat ’n vrygesel s’n maar geneig is om te wees. Die kombuis is skoon, die enigste vuil skottelgoed ’n koffiebeker wat in die wasbak staan. In die sitkamer is ’n paar DVD’s in ’n ry op ’n rak onder die televisie. Die boekrak is nie groot nie, maar wel volgepak. Sy buk af. Die boeke is in alfabetiese volgorde, volgens skrywer, gerangskik. Johan Bakkes se reisverhale, Doc Immelman se jagverhale en een van Peter Stiff oor die Bosoorlog.
Dit is ’n reghoekige kliphuis, gebou van ysterklip en met ’n grasdak. Maar die huis is, ondanks die boumateriaal, nie oud nie en taamlik klein. Dit is waarskynlik enkele jare gelede gebou – ’n kruising tussen ’n ou plaashuis en ’n jaghut. Daar is nie ’n plafon nie en dik houtbalke loop kruis en dwars bokant hul kop. Teen een van die mure hang die opgestope koppe van ’n koedoe, ’n vlakvark en ’n paar bokke waarvan sy die spesies nie herken nie. Seker alles aandenkings van jagtogte, soos die koedoevel op die vloer onder die koffietafel voor die televisie en die fyn geraamte van ’n slang wat bo-op die boekrak lê. Die enkele meubels is alles van dik hout. Dié plek is so anders as haar moderne skakelhuis met sy blink kettingwinkelmeubels, dink sy. Sy sal kan tuis voel hier, besef sy effe verwonderd. Dit is veel meer soos die huis waarin sy grootgeword het.
Haar ouerhuis was wel baie groter, maar het dieselfde funksionele gevoel gehad. Sy mis die plaas, maar is aan die ander kant verlig dat sy nooit weer in daardie huis hoef in te stap nie. Deur daardie veiligheidshek na buite hoef te kyk nie. Sy probeer die gevoel van weemoed van haar af wegstoot deur die vertrek verder deur te kyk.
Op die tafeltjie in die sitkamer is ’n pakkie tydskrifte gestapel. Eksemplare van Weg, Magnum en Popular Mechanics, verklap die rugkante. Sy trek haar vingerpunte met die kort naels oor die tafeltjie en kyk daarna. Nie veel stof nie, wat haar verder verras omdat grasdakhuise sonder plafonne maar erg stowwerig kan wees. Sy weet reeds dat die twee slaapkamers en badkamer anderkant die kort gang wat uit die woonvertrek lei, ook so netjies is. Sy draai om, kyk uit by die venster langs die agterdeur, sien die byl regop
