ek het die foon persoonlik gaan teruggee. Onthou jy nog, julle het dit op die toneel vir my gegee.”
“Ek onthou, ja. Sy sê die foon se battery het die volgende dag doodgegaan en toe hulle hom daarna weer wil aansit, het die PIN nie gewerk nie. Toe sien sy die foon lyk heeltemal anders. Dis blykbaar ’n goedkoper model as die een wat hy gehad het.”
“En ons het hom net daar op straat in die bewysstuksak gesit. Dis onmoontlik dat dit ’n ander foon kan wees.” Sy dink hardop: “Nee, jammer, ek weet glad nie hoe dit kon gebeur het nie. Ek sal môre iemand stuur om daardie een te gaan haal. En ek sal by die kantoor seker maak of die ander een nie daar is nie. Sal jy asseblief vir my die regte foon se beskrywing en nommer saamstuur?”
“Maak so, en dankie. Ek het die verkeerde foon by my, hulle kan dit sommer by my kantoor kom haal.”
Sy bly in haar kar sit, beweeg nie om hom aan te skakel nie. Kan dit wees dat iemand die fone omgeruil het? Of die arme slagoffer s’n in haar kantoor gesteel en ’n ander, goedkoper een, in sy plek gesit het? Nie sommer nie; daardie sakkie was die hele nag in haar lessenaarlaai, sonder dat iemand daarvan geweet het. Sy sal môre kan kyk na die foon, hom vergelyk met die beskrywing wat in die dossier neergeskryf is, asook sy reeksnommer. Sy draai die sleutel. Hel, sy’s laat vanaand, sy moet by die huis kom.
Hoofstuk 4
Botha bly op ’n afstand, hou net-net die Corolla se agterligte in sig. Hulle ry uit Pretoria, al met die slingerende pad verby die Fonteinesirkel en draai regs by die verkeerslig by Eeufeesweg. Dan onderdeur die brug voordat hulle links opdraai en die lang, steil opdraande vat tot op die hoofweg. Die horlosie in die instrumentepaneel wys dis al lank ná middernag en die paaie is taamlik stil. Vyf kilometer later vat die Corolla die vloeibaan na links, om die kring-oprit tot op die selfs stiller N14, wes na Krugersdorp.
Dit is die laaste teken waarop Botha gewag het: Nou weet hy hulle is inderdaad op pad na Diepsloot. Sy inligting was, soos gewoonlik, tot in die fynste besonderhede korrek, en dit beteken hulle behoort op die R511 af te draai. Hy ry nader aan die motor voor hom wat elke nou en dan, asof self effe onvas op sy voete, links en regs oor die linkerbaan beweeg. Die mans het lank en lekker gekuier en al daardie bier begin teen hulle tel. Die bestuurder met die laphoedjie sit laag in sy sitplek, die rugleuning agteroor gekantel. Hy kan skaars oor die stuurwiel sien, maar veiligheid is nou van minder belang as om cool te lyk.
Botha hou hom in, sper sy vingers in die handskoene oop en toe op die stuurwiel. Moenie haastig wees nie, sê hy vir homself. Hier is nog te veel verkeer. Hy draai sy ruit af en voel die koue naglug op sy wange byt.
Nog ’n lang opdraande. En dan weer af. Totdat die tyd reg is. Botha kyk in die truspieëltjie. Daar is geen ander voertuie wat van agter af kom nie. Hy trap die versneller en die BMW se outomatiese ratkas skop, ondanks sy jare, dadelik oor na ’n laer rat en die kar versnel. Hy swaai na regs, ry verby die Corolla en swenk dan skerp voor hulle in. Die BMW se agterbuffer swiep gevaarlik naby die ander kar se regtervoorlig verby. Hy hoor die toeter agter hom. Hy steek sy regterhand by die venster uit, vuis gebal en middelvinger regop. Onmiskenbaar. Die Corolla se ligte flits vir hom. Dan sorg hy dat die BMW liggies voor die Corolla heen en weer swenk, asof hyself dronk is. Die ligte agter hom bly flits en hy druk weer sy arm by die venster uit, herhaal sy koggeling.
Hy swenk na regs en ry ’n klein bietjie stadiger sodat hulle langs hom kan inbeweeg. Hy sien drie gesigte wat na sy kant gedraai is, vingers wat beduie, monde wat swets. Hy glimlag vir hulle en versnel, sodat die twee karre langs mekaar bly. Dan lig hy doodluiters sy hand van die stuurwiel en wys vir hulle twee vingers. Padwoede is ’n wonderlike ding, dink hy, voordat hy die versneller plattrap. Die BMW skiet vorentoe en los die volgelaaide Toyotatjie agter.
Botha leun na links, tel die matjie voor die passasiersitplek op en gooi dit met een beweging op die agtersitplek. Nou’s hy gereed.
Die padteken wat die R511-afrit aandui, doem soos verwag in die hoofligte op en hy rem, swenk met die afrit af, kyk in sy truspieëltjie asook na die pad vorentoe. Sy geluk hou nog, daar is steeds geen ander verkeer nie. Ná die eerste kromming in die pad rem hy hard en druk die BMW se neus van die teerpad af tot op die grondskouer. Die bande ruis oor die los grond en die kar skuif in ’n stofwolk tot stilstand. Hy maak sy deur oop, spring uit en gaan staan links voor die kar, net-net binne die skerp ligbaan, met sy rug na die pad. Sy hande is voor sy lyf geklem en hy kyk af grond toe. Regs van hom lê Diepsloot se sinkhuisies en glim in die maanlig soos die vlerke van ’n dooie kraai wat oor die bult oopgesper lê. Vir ’n oomblik of twee wonder hy of sy plan gewerk het. Dalk het hulle reguit aangery? Maar dan hoor hy ’n kar teen die afrit afgery kom. Hulle kom nader.
Die Corolla ry by hom en die BMW met die halfoop deur verby. Hy loer onderlangs na hulle en sien hoe die kar se remligte aanflits toe hulle in sy lokval trap. Hulle het hom herken, gedink hy het stilgehou om sy nood te verlig, gedink nou is hul kans om met hom af te reken. Die Corolla kom tot stilstand voordat die wit truligte aangaan.
Botha draai om na die BMW en is met drie treë uit die ligbaan en langs die passasiersdeur. Hy pluk dit oop, tel die masker van die sitplek op en trek dit oor sy kop. Daarna reik hy na die vloer voor die sitplek. Die Corolla hou stil, minder as ’n dosyn meter van hom af. Hy sien die deure oopgaan en die figure wat uitklim, hoor selfs ’n stem met ’n dreigende toon. Die Uzi-submasjiengeweer se 3,5 kilogram voel swaar in sy hande en hy kan die winterverkilde staal byna dadelik deur die dun handskoene voel. Hy druk die veiligheidsknip af.
Gewoonlik doen hy dit meer klinies, meer berekend en bepland, maar hierdie keer is daar vyf van hulle en hy moet sy werkwyse daarby aanpas. En, ongelukkig, ook op geluk staatmaak.
Drie van die passasiers het uitgeklim, die drie wat by deure gesit het. Die bestuurder is nog in die kar, asook die een wat in die middel agter gesit het. Die drie is net sowat agt meter van hom af wanneer hy die Uzi bo-oor die oop deur voor hom lig. Hy is doodkalm. Hy weet wat om te doen. Hy lê aan en wag nog ’n sekonde voordat hy die sneller druk.
Die Uzi stotter. Hy begin by die regterkantste een en skiet kort sarsies. Net sowat vyf skote op ’n slag. Hulle het nooit eers gesien dat sy dowwe silhoeët agter die skerp ligte ’n wapen in die hande het nie. Die heel regterkantste teiken val agteroor. Die tweede se kop ruk kant toe en hy val op sy linkersy. Botha hoor iewers glas rinkel. Regs van hom ratel die 9 mm-doppies oor die BMW se dak en val in ’n koperreën aan die ander kant op die teerpad.
Die derde een se mond is oop, skreeuend, terwyl hy probeer omdraai, maar dit is te laat. Hy word in die sy getref, tol in die rondte en val op sy gesig op die grond.
Botha hou vir ’n oomblik op skiet en verskuif die bek van die Uzi. Die Corolla se truligte het afgegaan en die bestuurder soek na die regte rat om weg te trek. Botha kan sy kop deur die agterruit sien. Dan vee hy dwars met die submasjiengeweer. Die koeëls ruk silwer sterre in die agterruit; die bestuurder se voet gly van die koppelaar en die kar skiet rukkend vorentoe en smoor tot stilstand.
Die Uzi snak tot stilte, sy magasyn leeg, al vyf-en-twintig patrone opgebruik. Botha gooi dit op die sitplek neer en swenk om die oop passasiersdeur, sy hand agter sy rug, soekend na die rewolwer wat in sy gordel onder sy baadjie ingedruk is.
Hy hardloop nader. Hy kan die laaste passasier se kop net-net sien. Die man grawe onder een van die voorste sitplekke voordat hy regop kom en by die oop linkeragterdeur uitsteier. Hy is gewond. Botha beweeg na links, tot waar die lang gras begin, met sy regterarm en die rewolwer reguit voor hom uitgestrek. Sy duim trek die hamer agteroor. Die man probeer naarstig die pistool in sy hand oorhaal. Botha gaan staan stil, voete uitmekaar geplant, knieë effe gebuig, die rewolwer rustend op sy linkerpalm. Geen rede om haastig te wees nie. Die Ruger .357 Magnum skop net een keer teen sy palm, en die man steier agteroor toe die swaar koeël hoog in sy borskas
