van voor en van die kant, met twee penkruisies waar die koeëls sersant Khabile getref het.
Sy trek die foto’s nader wat die aand op die toneel in die Moot geneem is. Sy kan nou sonder enige kriewelrigheid daarna kyk. Daar het groter afstand tussen haar en die toneel gekom.
Jy moet stelselmatig te werk gaan. Met selfdissipline; dit het sy gou geleer. Jy moet stukkie vir stukkie die inligting voor jou deurgaan en aantekeninge maak. Lysies maak van wat jy raaklees en opmerk. Polisiewerk, en bowenal speurwerk, gaan oor papierwerk. Oor verslae en vorms. Oor geduld. Dit is negentig persent administrasie en tien persent aksie. Gelukkig het jare se sportdeelname en op haar eie oefen haar geleer om gedissiplineerd te wees. Nie dat sy altyd en orals gedissiplineerd is nie. Haar huis is nie die netjiesste plek op aarde nie, want ’n huisvrou was sy nog nooit nie. Selfs naweke op die plaas het sy nie in die kombuis by haar ma rondgehang nie, maar eerder buite. Daar waar dinge gebeur.
Sy wens soms sy het hier, by haar werk, ook meer kans om dinge te laat gebeur. Hier moet alles volgens roetines en reëls geskied. Sy wens sy kan net een keer die reëlboek weggooi en tussen verdagtes instorm. Halsoorkop maar effektief.
Ten minste leef sy deesdae met ’n vaste roetine. En sy maak in elk geval altyd lysies van alles wat gedoen moet word. Dis een van die dinge wat Anton teen die mure kan uitdryf. Maar aan die ander kant, wat is daar deesdae van haar wat hom nié frustreer nie?
Daar is niks verrassends in die lykskouer se verslag nie. Sy sou byna dieselfde gevolgtrekkings kon neerpen deur net na die foto’s te kyk. Sy het darem haar basiese forensiese kursus geslaag – nee, met lof geslaag, verklaar die sertifikaat links van haar teen die muur.
Die slagoffer is ooglopend eers in die maag geskiet. Die 9 mm-koeël het onder sy naeltjie ingedring, deur sy blaas getrek en agter in sy rug vasgeslaan – laag in die heupbeen. Die tweede skoot, agter die regteroor, het hom gedood. As jy kyk na die posisie waarin hy gelê het, dan sou dit onmoontlik gewees het om die maagskoot ná die kopskoot toe te dien. Want alles dui daarop dat die skoot van bo af gekom het … hy het dus reeds gekniel en was vooroor gebuig, sy buik onbereikbaar.
Hy het onmiddellik gesterf, want die skade aan sy brein was massief. En die skoot was wel tromp-op – dít is weer duidelik aan die vel te sien. Die pistool is so naby aan hom afgevuur dat die kruit die kopvel weggeskroei het. Wat agtergebly het, is ’n stervormige opening in die vel, met die ontblote gat in die skedel daaronder. Die velpunte het weggekrul. En in die middel van dié opening, die gat in die skedel. Die kopskoot se koeël is nie opgespoor nie, maar die een in sy bekkenbeen is wel uitgehaal.
Sersant John Khabile is van voor af geskiet toe hy uit sy motor klim, voordat hy sy eie wapen kon uitkry, en daarna is hy tereggestel.
Die ballistiese toetse bevestig ook wat sy reeds weet: Die koeël in sy heupbeen en die twee doppies wat op die toneel gevind is, kom uit dieselfde pistool.
’n Slagoffer wat nie geweet het wat hom tref nie. En geen verdagtes of leidrade nie.
In Mackie se geval is sy aktetas, foon en beursie weg. Maar die moordenaars was nie agter sy kar aan nie. Dit lyk wel of hy op presies dieselfde manier vermoor is. Om die waarheid te sê, die ooreenkomste tussen die Khabile-dossier en die beelde wat vanoggend teen daardie wit muur geprojekteer is, is so groot, dit kon net sowel dieselfde misdaadtoneel gewees het.
Maar waarheen nou?
Lydia besluit om die twee 9 mm-doppies van die eerste moord uit die bewysstukkamer te gaan opdiep en vir ballistiese toetse te stuur – sodat dit vergelyk kan word met dié op die Mackie-moordtoneel. En sy sal dieper in sersant Khabile se saak moet gaan delf, maar ook op hoogte bly van wat in die Mackie-saak aangaan.
“Lyd, het jy vir Beyers gesien?”
Sy draai om in haar stoel en sien Brackman agter haar in die deur staan. “Nee Tom, hy’s uit. Ek dink hy’t aan die brigadier gaan verduidelik waar ons staan. Of dalk ’n perskonferensie. Hoekom?”
“Ek het die tapes deurgekyk. Ons het die hele toneel.”
“Wat sien mens?” Daar is opwinding in haar stem.
“Die hele ding. Hoe hy hom klop en daarna wegstap.”
“Hy?”
“Ja, daar was net een ou.”
Sy is nie verbaas nie. Weer net soos in Khabile se geval, dink sy.
“Is hy herkenbaar?”
“Die skieter? Nee, hy’t ’n balaklawa opgehad. Maar toe kyk ek na die gebou se buitekamera se tapes ook. Hy het oor die agterste heining gespring en lekker rustig weggery.”
“Kon jy die voertuig sien?”
“Nie heeltemal nie. Dit lyk na ’n groot 4x4, maar ek kon nie ’n nommer kry nie.”
“Wys my!”
Sy volg Tom Brackman na sy “speelplek” aan die einde van die gang – ’n kantoor sonder lessenaar, maar met twee lang tafels waarop rekenaars en elektroniese toerusting in rye staan. Hy gaan sit agter ’n rekenaar en sy hand vou sonder soek oor die muis.
“Kyk hier. Ek het frame grabs gedoen en hulle in die regte volgorde gesit. Ek moes nogal baie inzoem, so, dis effe onduidelik.”
Lydia trek ’n tweede stoel nader en gaan sit langs hom. Sy ruik die sigaretrook aan sy hemp wanneer sy vorentoe leun. Hy klik met die muis, en op die rekenaarskerm sien sy die eerste greinerige grys beeld, die hoeke effe verwronge, wat die kringtelevisie opgeneem het. Regs bo is ’n rits wit syfers wat die tyd aandui.
“Nommer een: Mackie stap na sy kar toe en maak die deur oop,” begin Brackman met sy lopende kommentaar.
Lydia sien die slagoffer effe vooroor leun terwyl hy na die swart kar se deurhandvatsel reik. Sy aktetas is in die linkerhand, grys hare netjies en plat teen sy agterkop gekam.
Brackman klik met die muis. “Hy hoor iets agter hom.”
Mackie is half omgedraai. Die kardeur is oop agter hom. In die regterhoek van die skerm sien Lydia die rug van die moordenaar wat nader kom. Skraal, in donker klere, ’n mus oor die kop.
Klik. “Die oomblik van waarheid.”
Mackie is skoongeskeer en dra ’n bril, merk sy op. Die aktetas is nie meer in sy hand nie, maar het grond toe geval. Sy regterhand, wat steeds die motorsleutel vashou, is halfpad gelig, asof hy wil keer. Dalk pleit hy. Sy kan nie die vuurwapen sien nie, omdat die moordenaar met sy rug na hulle staan, maar sy kan uitmaak dat sy regterarm gelig is. Die uitdrukking op Mackie se gesig is onpeilbaar op die newelrige beeld.
Klik. “Eerste skoot.”
Daar is ’n dofgrys rokie wat in die lug tussen die twee figure hang. Mackie se liggaam is vooroor geknak, sy linkerhand klem aan sy maag.
Klik. “Skieter maak die job klaar.”
Mackie het tot op sy knieë neergesak. Die swartgeklede man staan reg langs hom en Lydia kan vir die eerste keer sy gemaskerde profiel en die pistool in sy regterhand sien. Sy arm is reguit gestrek, die pistool byna teenaan die slagoffer se kop. Net agter die regteroor. Dit is net soos ek vermoed het dit het gebeur, dink sy.
Klik. “Tweede skoot.”
Lydia
