sy meen haar borste is in verhouding tot die res te klein. En haar boude net effens té rond en fris – na agter.
Toe sy eenkeer op ’n maak-gou-en-wag-dag van ’n kursus teenoor Charlie oor haar boude staan en kla, het hy uitgebars van die lag. “Jy’s mal, man. Jy’s mooi fyn gebou.” Hy het haar liggies op haar agterstewe geklap en in Afrikaans bygevoeg. “My meidjie!”
Hoe kon sy daarna nié van hom hou nie? Al waaroor hy haar sonder skroom sou takel, is haar kleredrag. Dís volgens hom heeltemal te utilitaristies. As sy haar blou Drimac-baadjie aantrek, kry hy omtrent ’n oorval.
Sy sit sy koffie op die lessenaar naaste aan hom neer en gaan sit beker in die hand in haar eie stoel. “Toe nou, vertel.”
Sello leun oor na links, maar sy hand mik verby die koppie koffie en hy tik met ’n lang wysvinger op die koerant wat op die lessenaar lê. “Hierdie ou het baie vingers in baie pies gehad.”
Onder sy vinger, langs die hooffoto van die misdaadtoneel, is ’n foto van Mackie wat by die een of ander sakegeleentheid geneem is. Sy het dit vanoggend bestudeer. Die netjiese grys hare, ’n blou hemp onder die pakbaadjie met ’n donkerrooi das wat daarteen afsteek – die uniform van die suksesvolle sakeman. ’n Dun swartraambril wat nie té modern is nie, maar ook nie uit die oude doos nie. ’n Man met die regte styl om op die regte plekke in te pas.
“Rufus Jonathan Mackie. Kom eintlik van die Kaap af, maar speel die afgelope twintig jaar in Johannesburg.” Sello doen nie moeite om na sy aantekeninge te soek nie – die inligting rol net uit sy kop. “Hy is geskei, met twee kinders wat al uit die huis is en albei nou in Stellenbosch studeer. Sy vrou, Andrea, bly deesdae in Plet. Het blykbaar gekies om die vakansiehuis te vat, eerder as die een in Bryanston, toe hulle geskei het. Hy self was in die regte skool, regte universiteit, al die regte konneksies, lyk dit my. Hy besit Jomack Holdings, ’n maatskappy wat hy destyds begin het toe hy Johannesburg toe gekom het. Daardie gebou behoort ook aan hulle. Om die waarheid te sê, daar is nog ’n paar kantoorgeboue in Jozi wat hulle s’n is. Hulle versprei meestal myntoerusting en is op die JSE gelys. Dit klink of dit nie massatoerusting is nie, eerder kleiner gespesialiseerde goed.
“Het ’n fortuin daaruit gemaak. Toe begin hy, net op die regte tyd, net voor die boom ná 2000, met eiendom ook speel. Hy was in die direksie van nog drie maatskappye, het natuurlik gholf gespeel en was lid van Business Against Crime. Nogal ironies, nè?
“Jy sien, ’n clean-cut ou met baie geld. Iemand wat elke dag in belangrike plekke se gange gestap het. Dis hoekom die saak soveel aandag kry.” Hy sit vorentoe en klem die warm koffie tussen sy twee hande vas. “O ja, hy was ’n borg van teenmisdaad-toekennings, soos daai wat hulle elke jaar vir die handelsmisdaad-ouens gee.”
“Ek het gesien, ja, in die koerant,” antwoord Lydia. Sy probeer sin kry uit al die inligting. Mackie en sersant Khabile was wêrelde van mekaar verwyder. En waarom ’n gewapende polisieman en ’n sakeman by die werk voorlê terwyl daar makliker teikens is? Hoekom soveel moeite doen om by Mackie in die parkeergarage uit te kom? Rowers en kapers tree ook nie op soos daardie donker man op die video nie. Hulle is opgewen, dreigend, gillend, nie so kalm en effektief nie. En werk nooit alleen nie.
Iemand kom staan regs van haar in die deur. Dit is luitenant Jacques de Beer wat teen die kosyn leun. “Ja julle tweetjies! Het julle nie werk om te doen nie? Of het julle al iets gekry?” Hy grinnik, sy mond skeefgetrek onder sy rooi snor. “Dan moet ons mos saamwerk en inligting deel. Wys my joune, dan wys ek jou myne …”
De Beer kyk vir Lydia. Sy voel die hitte hoog op haar wange uitkol en klein haartjies in haar nek regop staan. Sy tas rond na ’n antwoord en toe sy nie dadelik met een vorendag kan kom nie, oorweeg sy dit om die man net te ignoreer.
“Ag nee wat, dankie, Jakkals,” laat Sello van hom hoor. “Jy het niks wat ek nog nie gesien het nie.”
De Beer se lyf verstar en sy oë blits na Sello se kant toe. Dan draai hy om en stap weg.
“Ingqada,” sê Sello saggies voordat hy opstaan.
Lydia grinnik. “Wat’s dit?”
“’n Poephol! Letterlik. Dankie vir die koffie, Lid. Ek moet nou my verslag gaan skryf.”
Hoofstuk 3
“Is almal hierso?”
Reinhardt Schutte staan voor in die konferensielokaal, voor ’n reuse-witbord. Hy hoef nie teen ’n glas te tik nie – as hy daar gaan staan, luister mense. Hy vee sy blonde kuif in plek, die oorblywende hare wat die twee bles inhamme moet kamoefleer.
“En het almal iets in die hand? Nou maar goed. Waar’s Suzette? Kom staan nader, kind.” Hy wink met die linkerhand. Die sekretaresse gaan staan langs hom.
“Soos julle weet, het Suzette genoeg van ons, nee, van my gehad. Sy gaan nou al haar aandag aan ’n ander man gee.” Daar is een of twee beleefde glimlagge. Hy kyk oor die vertrek en sy oë glip van die een jong vrou na die ander. “Suzette, baie dankie vir al jou harde werk en die groot bydrae wat jy tot die maatskappy gelewer het. Aquila Holdings se grootste bate is sy mense. Sonder julle kan ons nie doen wat ons doen nie. Kan ons nie ons doelwitte bereik nie. En daarom is dit altyd hartseer as iemand weggaan. Maar … ons wil jou alles van die beste toewens. Mag jy die troue, en veral die wittebrood, baie geniet.” ’n Paar mense giggel. “Voorspoed!” Schutte lig sy vonkelwynglas.
’n Paar van die werknemers se stemme murmel bevestigend.
Schutte haal die lang glas van sy lippe af weg. “Hier is iets vir julle.” Hy druk sy linkerhand onder sy baadjie in en haal ’n wit koevert uit, dieselfde soort wat hy vroeër die dag aan Botha oorhandig het. Hy gee dit aan die sekretaresse en leun oor na haar kant toe. Sy draai net betyds haar lippe weg en hy kus haar op die wang.
“Dankie, Meneer.”
Beleefde applous klink op. Dan draai die werknemers weer terug na mekaar en na die tafel vol eetgoed.
Schutte glimlag. “Maak dit oop, jy mag maar nou kyk,” sê hy saggies.
Sy bloos en vou die koevert oop, haar vingers grawe daarin. Haar oë rek toe sy die bedrag op die tjek sien.
“Daar’s nog iets,” sê hy.
Sy frons toe sy die papier met die arend as briefhoof oopvou. Dit is nie ’n boodskap van goeie wense soos sy verwag het nie. Dit is ’n lys van stede, met langsaan name en nommers.
“Ek het gehoor julle wil Europa toe gaan vir jul wittebrood. Bel daardie mense. Sê vir hulle ek het julle na hulle verwys. Hulle sal vir julle sorg, vir verblyf en so aan.” Hy glimlag innemend. “Gaan geniet dit net.”
“Baie dankie, Meneer,” prewel sy.
Schutte gee haar bo-arm ’n drukkie. Dan draai hy om en stap na die oop skuifdeur toe. Buite op die stoep sit hy die vonkelwynglas op die reling neer en grawe in sy sakke. ’n Lang blikkie kom te voorskyn, waaruit hy ’n sigaar haal. Hy lek dit nat, byt die punt af en spoeg dit oor die reling. Die aansteker klik oop en hy moet hard teug om die halstarrige droë tabak aan die brand te kry. Bolle rook staan om sy kop.
Sy selfoon vibreer in sy broeksak en hy klem die sigaar tussen sy tande vas terwyl hy dit uitgrawe.
Gereed, stel die SMS hom in kennis.
Hy vee die boodskap uit en
