af. Die videokamera het dié beweging in ’n wollerige onduidelikheid vasgevang. Mackie se lyf is duidelik te sien, maar sy kop en gesig is verander in ’n lewelose grys streep op die skerm.
Klik. “Skieter loop weg.”
Agter die moordenaar kan sy Mackie sien lê; ’n reflekslose bondel op die betonvloer van die parkeergarage. Die pistool is nie meer in die swartgeklede man se regterhand nie, maar Brackman se aktetas wel.
Klik. “Hierdie kom van die buitenste kamera af, wat teen die agterste muur van die gebou vas is.”
Lydia vra haar eerste vraag: “Hoe het hy in en uit die parkeergarage gekom?”
“Dis ’n oop garage. Dis onder die gebou, maar die hele gebou rus op pilare waartussen die karre parkeer. Hy’t net in- en uitgestap. Dit lyk asof daar net sekuriteitspersoneel in die voorportaal en by die hoofhek was, niemand agter die gebou nie.”
“Maar hy’t nie ’n knaldemper gebruik nie; hulle moes dit tog gehoor het?”
“Jip, op die video kan jy later sien hoe hulle daar aankom en die lyk kry.”
“En hy’t net uitgestap, nie gehardloop nie?”
“Nope, gestap. Hy’s yskoud, hierdie ou.”
Lydia sit weer vooroor. “Oukei, en agter die gebou?”
Klik. “Raait. Hier stap hy oor die gras. En hier klim hy oor die agterste palissade.” Klik, klik.
Sy sien hoe hy eers die aktetas tussen die palissadeheining se sporte deurdruk, homself sonder moeite optrek en sy lyf bo-oor die gevaarlike punte swaai.
Klik. “Hy klim in sy voertuig. Dink ek.”
Die onbeweegbare sekuriteitskamera het net die agterhoek van die voertuig vasgevang, in die linker boonste hoek van die skerm. Die moordenaar kan nie meer gesien word nie.
“Wag ’n bietjie, soos wat lyk dit vir jou?”
“Mmm, moeilik om te sê.” Brackman leun na die skerm, sy oë vernou. “Dit lyk vir my soos ’n bakkie. Dis ’n breë stert daai. En hy’s nie wit nie. Dit lyk of hy liggrys, of dalk afwit kan wees. Iets soos beige.”
“Is dit al?”
“Jip, dis al. Daarna het hy net weggery.”
Lydia sit terug. Sy vee ’n paar los hare agter haar regteroor in. Daar moet ’n manier wees waarop hulle die voertuig kan identifiseer, want die skimbeelde van die moordenaar is onherkenbaar. “Waar is hierdie gebou presies?”
“Wat bedoel jy?”
“Is daar nie ’n ander gebou daar naby wat ook sekuriteitskameras het nie? In daardie agterste straat?”
Brackman kyk om na haar. Hy lyk beïndruk. “Moet ek opvolg?”
Sy gaan nie vir hom sê sy het op ’n televisiereeks gesien hoe speurders dit doen nie. “Asseblief, Tom. Ons moet iets kry.”
“Ek maak so, Luitenant.” Hy glimlag.
“Ag toe nou!”
Brackman lag. “Hei, ek’s hier vir julle ouens.”
“O ja, kan jy Mackie se selfoonrekeninge vir ons in die hande kry?”
“Die Bees het klaar die hofbevel daarvoor aangevra. Vodacom sal dit vir my mail.”
AO Charles Sello se groot lyf verdonker die deur agter Lydia kort nadat sy weer haar sit gekry het. Sy tol haar kantoorstoel om. “Hei, Charlie! Hoe het dit gegaan?”
Sello kom staan in sy grys Puma-tekkies en stywe geel gholfhemp langs haar lessenaar. Van sy linkerhand, onder sy groot vierkantige horlosie, hang ’n grys Daniel Hechter-trui. En geen jeans vir AO Sello nie, hy dra altyd ’n los, donker langbroek. “Dis chaos daar,” sê hy. “Dit voel of daar honderde polisiemanne is, en die pers hang ook daar rond.”
“Jy iets gekry?”
“Nee wat. Ons het onderhoude met sy werkmense gevoer en die res van die ouens is die strate in. Maar daar’s nog niks nie. Beyers-hulle is nou na sy huis toe. Ons het wel baie omtrent Mackie agtergekom,” sê hy.
“Kom, vertel my,” por Lydia en beduie na die stoel oorkant haar lessenaar.
“Hoekom is jy so geïnteresseerd, het jy iets gekry?”
“Brackman het lekker frame grabs op die video gekry van die aksie, maar ons het nog geen ID van die skieter nie.”
“O.” Sello frons. “Maar moet jy nie na die ander saak kyk nie?”
“Ja, maar ek’s seker daar’s ’n verband tussen die twee. En ek sal op hoogte moet bly met die Mackie-saak om die ooreenkomste te kan sien.”
“Jy moet pasop, girl. Moenie dat Beyers die idee kry jy tree buite jou verantwoordelikhede op nie.”
“Ek kan nie wag tot die volgende briefing nie. Hierdie is dalk my kans, Charlie.”
“Mmm, ’n vrou met iets om te bewys, dis nou gevaarlik.”
“Toe nou, sit en vertel my, dan maak ek vir jou koffie?”
Sello glimlag. “Ek’s omgekoop.”
Lydia staan op en stap na die ketel in die hoek; hy gaan sit met sy rug na die venster, leun ver agteroor en sit sy voete op ’n ander stoel.
Sello is net te vroeg gebore om by die nuwe skoolstelsel en volop beurse baat te vind, reken Lydia, anders sou hy die een of ander grootse graad gehad en ’n sakeman gewees het. Of dalk ’n prokureur geword het. Met net ’n matriekkwalifikasie het hy in die polisie beland en tipies van iemand wat gemaklik in sy eie vel voel, het hy hom sommer daar tuisgemaak. Hy sou egter op enige plek tuis gewees het. Nou is hy straatslim. Hy’t ’n QBE, sê hyself. “Qualified by experience.”
Hulle het saam speurders geword, saam kursusse deurloop en agtergekom hulle dink dieselfde oor dinge. Hy is ouer as sy. Maar toe sy onlangs bo hom bevorder is, was daar tot haar groot verligting geen kwade gevoelens van sy kant af nie. Sy het hom wel gekeer die eerste keer toe hy haar op haar nuwe rang wou noem.
Sy het later besef presies waarom hulle so goed oor die weg kom. Sello skakel maklik by sy vroulike kollegas in, terwyl hy die meeste van die mans in die gebou kriewelrig maak. En toe sy besef sy’t hom nog nooit aan ’n vrou se sy gesien nie, én dat hy nog nooit met die mans saamgeskinder het oor die vrouens in húl lewe nie, het sy geweet na watter kant sy lyf leun. Dit is juis sy aanvaarding van sy lyf en van wie hy is wat haar so gemaklik by hom laat voel, omdat sy self nog daarmee sukkel.
Lydia hou nie van haar eie liggaamsvorm nie. Sy’s heeltemal te kort en haar kraaglengte swart hare, wat altyd weerbarstig stoei teen die opdrag van die rekkie wat dit in ’n kort poniestert moet hou, is na haar sin veels te yl. Selfs die kleur is oninspirerend. Nes haar donkerbruin oë – heeltemal te gewoon.
Hoewel sy goed genoeg gevaar het op skool, was sport eintlik haar ding. Daar was niks wat sy nie sou aanpak nie, van atletiek tot tennis,
