glimlag Giulio.
Rafaella verskoon haarself en gaan gou stort en iets mooiers aantrek, binne die rekordtyd van vyftien minute.
“Ek bewonder ’n vrou wat so gou ’n gedaanteverwisseling kan ondergaan,” terg Giulio toe sy weer in die sitkamer kom. Hy het ’n glas rooiwyn in die hand, ontspanne en o so begeerlik.
“Ek het al baie oefening gehad,” lag Rafaella. “In my lewe is daar nie veel kans vir tyd verspil nie.”
Haar pa bied vir haar wyn aan, wat sy dankbaar neem. Sy gaan sit naby Giulio. “Jou lesings het goed verloop, skat ek?”
“Ja. Dit was interessant om te sien hoe dit in dié fakulteit gaan. Ek dink altyd dit doen ’n mens goed om te sien hoe geneeskunde in ander lande werk. Ek het ses maande by Guy’s-hospitaal in Londen gaan werk, vir die ondervinding en om my Engels te verbeter. Dit was my ma se idee en haar familie het mooi na my gekyk. Ek het in Venesië ook gaan werk, maar toe is ek terug Cortona toe om my praktyk te begin.”
“Ek sou ook graag oorsee wou gaan werk,” sê Rafaella. “Nadat ek vanjaar voltooi het.”
“Jy kan dit gerus doen. Dis baie goeie ondervinding.”
Giulio draai na haar pa en begin hom uitvra oor sy werk.
“As historikus gaan besoek ek graag die Ou Wêreld waar meesterlike kuns so volop is,” sê Jacopo. “Vir Italië kan mens eenvoudig nooit moeg raak nie. Daar was ’n tyd dat ek gewonder het of ek daar as ’n besoekende professor moet gaan klas gee, maar ek het nooit sover gekom nie. Miskien sal ek ná aftrede iewers ’n module kan gaan aanbied. My vrou verplaas nie so maklik nie, maar ek kan haar dalk ompraat tot ’n uitgerekte vakansie.”
“Louisa hét my in die versoeking gebring om weer Italië toe te gaan,” sê Rachel en staan op. “Ek gaan net gou kombuis toe. Nee, sit jy, Rafaella. Hou vir Giulio geselskap.”
Rafaella sak dankbaar terug in haar stoel. Haar laaste tydjie saam met Giulio is binne enkele ure verby. Maar dalk sien sy hom nié nou vir die laaste keer nie. Sy gaan beslis die een of ander tyd in Cortona kuier, met of sonder haar ouers. Dis ál genade.
Die geselskap gaan oor ditjies en datjies; die ete is gou verby. Toe Rafaella weer sien, staan hulle op die stoep en wuif die Di Mareneschi’s totsiens. Dit is asof ’n lig afgeskakel word. Giulio het weer haar hand gesoen en dit voel asof haar vel daar liggies geskroei het.
Haar ma sit ’n arm om Rafaella se middel. “Hy ís iets besonders. Ek kan sien jy hou van hom. Toemaar, jy sal hom weer sien.”
“Al moet jou ma by Louisa gaan kuier om dit te bewerkstellig, en ek gaan navorsing doen,” terg haar pa.
Rafaella sug teatraal. “Spot maar, julle ou getroudes. Julle weet nie hoe swaar dit is om ’n enkeling te wees by wie die liefde verbygaan nie.”
Haar ouers lag. “Ag, jy’s mos mooi en jonk,” sê Rachel. “Mooi én slim. Een van die dae raap iemand soos Giulio jou op.”
“Dis nou ’n ma wat daar praat. Nes Louisa. Sy dink haar seuns is wonderlik, maar hulle ís seker ook.”
“Wat moet gebeur, sal gebeur,” sê Jacopo glimlaggend. “Kom ons gaan in.”
* * *
Kort ná die Di Mareneschi’s se laaste besoek ontvang Rachel ’n kort briefie van Louisa, wat weer dankie sê en die kuier-uitnodiging herhaal. Sy stuur groete van Giulio. Van hom self kom daar egter niks.
Die einde van die jaar kom nader en Rafaella se gemeenskapsjaar is byna verby. Sy kan Giulio nie vergeet nie. Sy gesig vervaag in haar geheue, maar nie die herinnering aan hoe hy haar laat voel het nie. Geen ander man het haar al ooit so laat voel nie. So … kwesbaar. Uitgelewer. Vol begeerte. En so verydel.
Sy moet besluit wat sy hierna gaan doen en begin na ’n pos soek. By die Masondo-hospitaal wil sy nie aanbly nie. Sy wil eintlik oorsee gaan. Maar as sy nou na Cortona gaan, sal dit lyk asof sy agter Giulio aanhardloop. Dit sal hom waarskynlik net irriteer. Aldo kan dalk raad gee. Sy skryf vir hom ’n e-pos.
“As jy nie in iets wil spesialiseer nie, kom af Kaap toe en kom werk hier by ’n hospitaal,” raai hy aan.
Rafaella oorweeg dit ernstig, begin planne maak om eers vakansie te hou en dan te verhuis en in alle erns haar beroep te beoefen.
Maar dubbele tragedie lê en wag.
3
Rafaella is nog skaars wakker toe haar pa stilletjies by haar kamer inkom.
“Oupa Pietro is in sy slaap oorlede.” Sy stem is hees van hartseer.
“Ag nee, Papà!”
Sy spring uit die bed en omhels haar pa. “Ek het ’n voorgevoel gehad hy gaan nie meer lank hou nie. Toe ons by die gedenkdiens was, het ek gedink hy sê vir oulaas totsiens. Nou is ek baie bly ons het hom geneem.”
Was dit nie vir haar oupa wat Zonderwater toe wou gaan nie, het sy Giulio di Mareneschi ook nooit ontmoet nie.
Die volgende week is vol begrafnisreëlings. Aldo laat tot hul ontsteltenis uit die Kaap weet dat hy dit nie sal kan bywoon nie, want hy het die ergste griep in jare opgedoen.
Rafaella is baie hartseer by die diens. Sy was so lief vir haar oupa en hy het voor hul oë weggekwyn. Al het hulle gereeld gekuier, soveel na hom omgesien soos hulle kon, was hy maar nie dieselfde ná sy vrou se dood nie. Hy wou nie by haar ouers aan huis bly om ’n las van homself te maak nie, het hy gesê, en homself geleidelik onttrek. Die dag by Zonderwater was ’n buitengewone oplewing.
Hulle is nog aan die rou toe die volgende ramp hulle tref.
“Rafaella, ek wou nie ’n ophef oor niks maak nie, maar ek dink daar is ’n knop in my bors.”
Rafaella skrik vir haar ma se bleek, strak gesig.
“Ag hemel, is Mamma seker?”
“Doodseker, teen dié tyd. Ek het nog nie vir jou pa vertel nie. Dit sal hom onnodig ontstel. Ek wou eers hoor wat jý sê.”
Rafaella probeer klinies onbetrokke wees, voel of sy ook die knop kry. Ja, dit is onmiskenbaar.
“Dis glad nie noodwendig kwaadaardig nie,” paai sy. “Dis nie te sê dis kanker nie.” Hoe wens sy Aldo was nou hier, met sy groter kennis. “Die meeste sulke dinge is op die ou end nie kanker nie. Ons hoop dis fibroadenoma. Die eerste ding wat ons moet doen, is om vir Mamma ’n biopsie te laat kry. Ek sal dit dadelik reël.”
“Hoe dankbaar is ek nou dat my dogter ’n dokter is.”
Rafaella kry trane in haar oë en omhels haar ma. Dis ’n geweldige skok, maar sy wil nie haar ma nog banger maak met ’n gehuilery nie. Eers as hulle die toetsuitslae het, kan hulle die volgende brug oorsteek. Sy sal dokter Ngwenya vra of sy nog by die Masondo-hospitaal kan aanbly. In so ’n tyd kan sy mos nie weggaan nie.
“Ek gaan elke tree van die pad hier by Mamma wees.”
Snaaks hoe so ’n krisis alle ander oorwegings sekondêr en onbelangrik maak. ’n Dokter dink
