is nog altyd geseën met goeie gesondheid en stamina. Sy moet net dadelik vir Aldo laat weet.
“Aldo, moenie skrik nie, maar daar is ’n knop in Mamma se bors.”
Rafaella hoor hoe haar broer sy asem geskok intrek. Toe sy hom verseker het dat sy die knop self kon voel, begin hy dadelik planne maak.
“Oukei, ek vlieg op. Gelukkig is dit al Desembervakansie en die studente is klaar met eksamens. Ek sou in elk geval binnekort vir Kersfees gekom het. Ek sal Mamma na dokter Justus Havenga neem. Ek en hy het saam gespesialiseer. Ek was nou eintlik van plan om vir René saam te bring om haar aan julle voor te stel. Ek dink aan verloof raak.”
“Wat? Ons weet dan niks van haar af nie!”
“Nee, ek weet, dit het ’n bietjie vinnig gegaan. Sy is ’n teatersuster en ek het haar onlangs ontmoet. Sy is fantásties, my sus. Jy gaan van haar hou. Ek hoop in elk geval so. Sy is mooi en intelligent, sommer alles wat sy moet wees. Maar nou dink ek ek moet haar eerder later bring. Laat ek eers Mamma se krisis hanteer.”
Rafaella sug van verligting. “Dankie tog. Ek wou weggaan, maar nou sal ek vir eers by Masondo aanbly, totdat ek gerus is oor Mamma, of …” Sy sluk haar woorde. Amper het sy gesê “dat ek niks kan verander deur te bly nie”. Meteens wil sy huil, en snuif hard.
“Moenie huil nie, sus. Ons sal die wa deur die drif trek,” kom Aldo se troos. Hy wat so goed weet wat die verloop van kanker is. Hoe dit so dikwels ’n uitgestelde doodsvonnis is.
“Hoe gou kan jy hier wees?”
“Seker al teen oormôre. Hou jy en Pa nou net moed. Kan ek gou met Mamma praat? Ek moet haar probeer gerusstel.”
“Het Aldo verduidelik wat hulle tydens die biopsie gaan doen?” vra Rafaella haar ma.
“So half en half. Hy sê hy sal meer volledig verduidelik wat al die moontlikhede is as hy hier aankom. Ek is só bly hy kom.”
Rachel sit verwese op die rand van die dubbelbed in haar nagklere en japon. Vanaand is Jacopo by ’n vergadering van ’n gespreksgroep. Rafaella weet dat hulle die nuus sal moet bekend maak sodra hy terug is.
Rafaella gaan sit langs haar ma en neem haar hand. “Ons kry die beste spesialis moontlik om na Mamma te kyk – dokter Justus Havenga, het Aldo gesê.”
Rachel sug sidderend. “Ag my kind, jammer dat ek nou so ’n ou papbroek is. Dis net dat ek nooit juis siek was nie. Vertel jý maar vir my wat hulle alles by die biopsie gaan doen sodat ek my kan voorberei.”
“Dit word gewoonlik onder plaaslike verdowing gedoen, Mamma. Maar ons sal Mamma aan die slaap maak om dit minder erg te maak. Die chirurg maak ’n klein snytjie so naby aan die knop as moontlik, en verwyder ’n klein stukkie weefsel, wat getoets sal word. As die knop baie klein is, haal hy sommer die hele ding uit. Dit behoort nie langer as ’n uur te duur nie. Maar Aldo sal alles weer verduidelik.”
“Dankie, my liefling, dat jy my so bystaan. Dis ’n groot troos. O … daar hoor ek Papà se motor.” Sy kyk verskrik na Rafaella. “Kom ons gaan vertel hom maar.”
Hand aan hand loop hulle na die voorportaal. Die motorhuisdeur kraak toe en die deur daarvandaan gaan oop. Jacopo kom al fluitende in, aktetas in die hand. Hy gaan staan stokstil en kyk fronsend na hulle.
“En nou? Wat lyk julle twee so verskrik? Wat het gebeur?”
Rafaella los haar ma se hand sodat haar ma haar pa kan gaan omhels. Hy kyk bekommerd oor Rachel se skouer na Rafaella.
“Kom ons gaan sit in die sitkamer, dan vertel ons vir Papà,” stel sy voor.
Jacopo is papierbleek geskok ná die nuus. Hy sit op die bank met sy arm om sy vrou, wat nou kalm is, maar ewe bleek.
“Dankie tog ons het twee kinders wat medies gaan swot het,” prewel hy. “Nou kan hulle jou darem help, cara.”
“Aldo is binne twee dae hier,” sê Rafaella. “Mamma moet maar net geduldig wag, dan sal hy alles kom hanteer.”
Rachel sug bewerig en leun haar kop teen haar man se skouer. Rafaella weet maar alte goed dat dit Job se geduld gaan verg om te wag. Dit gaan twee swaar dae wees.
* * *
Aldo kom twee aande later daar aan in sy huurmotor, met ’n groot tas wat wys dat hy nie beplan om gou na sy Kaapse tuiste terug te keer nie. Al drie wag hom by die voordeur in. Rafaella kyk met trane wat vlak lê hoe haar ma hom om die hals val en hoe mooi hy met haar praat. Aldo word vroeg kaalkop, nes sy pa, maar hy is steeds lenig en aantreklik. Haar beste, liefste broer, met sy uitstekende mensvaardighede.
Met sy arm om sy ma en sy ander hand wat sy tas sleep, kom hy nader. Die glimlag waarmee hy Jacopo en Rafaella groet, is baie geforseerd. Rafaella weet dat hy diep bekommerd is. Hy weet te veel van kanker om enige tekens ligtelik op te neem.
“Ai, lekker om julle weer te sien,” sê hy, los sy tas maar nie sy ma nie, en soen hulle om die beurt.
“Ons het jou gunstelingeetgoed gemaak. Ons kan alles bespreek terwyl ons eet,” sê Rafaella met valse vrolikheid. Heeltyd dink sy dat swaarmoedigheid van haar kant haar arme ma net somberder sal laat voel, en sy probeer hard om almal op te beur. Tot dusver tevergeefs.
Sy en haar pa skink drankies terwyl haar ma Aldo na sy slaapkamer vergesel. Hulle hoor hoe hy gemaak-vrolik hard praat en sê dat hy vinnig gaan opvars, dat hy verlang het en dat hulle baie het om oor te praat. Rachel se moeë voetstappe klink in die gang en gaan na die kombuis. Rafaella vermoed sy gaan trane afvee waar hulle dit nie kan sien nie.
“Ag, árme Mamma,” sug sy.
Haar pa knik, sy gesig stroef. Hulle wag in stilte en luister na die opera-CD wat Jacopo onlangs gekoop het. Luigi di Mareneschi sing saam met ’n sopraan. Die pragtige klanke van die lied uit La Bohème laat Rafaella net nog treuriger voel. Natuurlik moet sy ook al weer aan Giulio dink, met hopelose, sentimentele verlange. En vies vir haarself dat sy selfs in hierdie tyd so aan hom bly dink. Wanneer sal sy hom ooit weer sien? Nou kan sy ook nie Italië toe gaan nie. Sy wens sy kon hul leed deel met dié man wat self ’n ouer aan kanker verloor het. ’n Man wat ook ’n geneesheer is en wat sal weet hoe hulpeloos jy ten spyte van jou kennis voel.
Aldo kom in en lyk verfris. “Wie sing daar?” vra hy. “Dis een van die mooiste tenoorstemme wat ek nog gehoor het.”
“Dis Luigi di Mareneschi, wie se mense ons onlangs ontmoet het toe hulle na die gedenkdiens by Zonderwater gekom het,” vertel Jacopo. “Die seun van die groot bariton Francesco di Mareneschi.”
Aldo gaan sit swaar in ’n leunstoel. “Ek ken die bariton, ja. Ek moet sê, die seun is net so talentvol soos die pa. Sing Francesco nog? Hy kan nie meer so jonk wees nie.”
“Nee, hy is onlangs dood. Aan keelkanker,” sê Jacopo stroef.
Die woord maak hulle almal ’n rukkie heeltemal stil. Aldo vra verder uit oor die Di Mareneschi’s. Rafaella vertel met smaak.
“Giulio wil ’n rusoord op hul landgoed begin. Hy is seker al besig om sy planne uit te voer, hy was vasbeslote.”
Sy sien Aldo kyk haar ondersoekend, agterdogtig, aan, en sy bloos warm. Wat hoor hy tog in haar stemtoon? Kan sy dan níks wegsteek nie?
