is jy heeltemal van jou trollie af. Weer een van jou onmoontlike dagdrome, Karina?” vra Liesl gelate.
Karina bars uit van die lag. “As jy nie ophou frons nie, sal jy kort voor lank ’n botox-inspuiting moet kry om daai onooglike vou tussen jou oë op te pof. Ek brand om te vertel, maar die ketel het gekook, maak eers vir jou koffie.”
Liesl lyk besluiteloos. “As ek my nie soos ’n moederhen oor jou ontferm en jou in toom hou nie, weet ek nooit wat jy alles aanvang nie.”
“Moenie jok nie. Ek is net partykeer bietjie impulsief.”
“Presies,” sê Liesl kwaai, “dis die regte woord.”
’n Minuut later kom Liesl oorkant Karina sit met haar koffie. Sy maak haar eers gemaklik, kyk dan nuuskierig na Karina.
“Toe, vertel, maar praat die waarheid. Partykeer hol jou verbeelding heeltemal met jou weg.”
“Tant Katriena, die tante na wie ek genoem is, is onlangs dood, hoor ek vandag, en het haar hele boedel aan my bemaak. Dis blykbaar ’n groot erfenis, en onder andere het sy verblyfreg op ’n eiland by die Seychelle gehad, met ’n huis daarop, en dis ook myne!”
“Sommer net so?” Liesl se oë trek skrefies. “Ek weet jou werk frustreer jou, maar het dit jou nou sommer kens gemaak voor jou tyd?”
Karina lag lekker. “Nee man, hierdie een is rêrig! Al vereiste is dat ek moet aangaan met die werk waarmee sy daar besig was, daarom moet ek soontoe gaan om te sien wat dit is en of ek daarvoor kans sien.” Sy gooi haar hande uitbundig in die lug. “Hoe moeilik kan dit nou wees, Liesl? Ek soek ’n maatjie om saam te gaan om te sien hoe dit daar lyk. Is jy lus vir ’n vakansie?”
Liesl sit met mening vorentoe. “Jy vra nog? As dit waar is, kan dit nie op ’n beter tyd gekom het nie. Maar wat gaan jou ouers sê?”
“Ek het netnou met Mamma gepraat en sy is natuurlik hartseer, dit was haar suster, maar sy is heel inskiklik. Sy stem saam dis wat ek moet doen.”
“As jy ernstig is, sit ek môre verlof in! Wanneer wil jy gaan?”
“So gou as moontlik. Dink net aan die oulike ouens met bruingebrande lywe in stywe Speedo’s wat dalk daar vir ons wag, Liesl,” antwoord Karina droomverlore.
“Karina, ek weet jy is nou in die sewende hemel, maar het jy goed oor alles gedink? Wat van die funksie waaraan jy so hard werk? Jy kan nie bekostig om onverantwoordelik te wees net omdat jy ’n wendy-huis op ’n eiland geërf het nie,” sê Liesl, immer nugter.
Karina se glimlag sypel weg. “Is dit nou nodig om my so hard terug te bring aarde toe, Liesl? Maar jy’s reg, soos altyd. Ek sal eers moet sien wat in my dagboek aangaan, ek kan nie alles net so los nie. Dalk is die eiland-ding ’n hele ontnugtering en dan moet ek darem nog ’n werk hê om na toe terug te kom.” Vir die eerste keer begin sy werklik twyfel. “Dink jy ek doen die regte ding, Liesl? Sê nou dis ’n spul barbare en ons is twee weerlose meisies met niemand om ons te beskerm nie?”
“Hoe het jou tante dan vir soveel jaar veilig daar gewoon?”
“Sy was van ’n ander stoffasie aanmekaargesit, amper ’n soort Voortrekkertannie. Sy het van uitdagings en goed gehou.”
Liesl staan op om haar beker kombuis toe te vat, en staan hande op die heupe na Karina en kyk. “En jy sit daar met jou vroom gesiggie en probeer my wysmaak dat jy nie nét so avontuurlustig soos sy is nie? Ek bly al te lank saam met jou, Karina, ek ken jou beter as wat jy dink.”
“Dankie tog, Liesl, dat jy so ’n praktiese mens is. Op die oomblik sien ek net wit strande en palmbome. Ek weet jy kyk verby dit en sal seker maak van alles wat belangrik is.”
“Ja, ek wil eers seker maak van ’n paar goed. Aangesien jy daarheen móét gaan, moet ons in elk geval solank inligting bymekaarkry.”
“Fantasties, dan gaan ons! Kyk hoe dit by jou werk lyk, en ek moet ten minste eers die funksie agter die rug kry, dan kan ons op ’n datum besluit. Ek sal die prokureur solank laat weet ek gaan.”
“Hoeveel verlof? Ek het net omtrent twee weke.”
“Dis genoeg vir eers. Ek gaan al my verlof neem ingeval ek langer moet bly. Ek wil my nie halsoorkop in ’n ding begewe nie. Die kat goed uit die boom kyk.”
Sy gryp Liesl om haar lyf en draai verspot in die rondte. “Ons twee gaan die jol van ons lewe hê!”
3
Vandat Katriena dood is, is dit asof ’n gees van verslaenheid oor die eiland en sy mense toegesak het. Niemand kan glo dat die bleekvrou, die een met die helende kragte, soos hulle haar gedoop het, vir ewig weg is nie. Sy was nie net die Mirami-stam se hoëpriesteres nie, maar in hul oë onsterflik. Niemand weet wat nou gaan gebeur nie, want sý was die een wat vooruitgang en voorspoed na die eiland gebring het.
Ook vir Arno Rosseau, die man wat sterwend op Katriena se voorstoep afgelaai is, is dit steeds onwerklik. Dit voel asof hy enige oomblik haar borrelende laggie sal hoor wanneer een van die kinders vir haar ’n kleidiertjie bring omdat sy sy seerkry beter gemaak het.
Sy gedagtes vat vanself koers. Hy kan steeds nie glo sy het ’n hartkwaal gehad nie. Eers met die nadoodse ondersoek het hulle ontdek hoe verswak haar hart was. Vir die soveelste maal tob hy oor hoekom sy niemand van haar toestand vertel het nie, maar vir die trotse Katriena Malan was dit ondenkbaar om ander met haar probleme op te saal. Haar vurige geaardheid sou nooit so ’n swakheid duld nie.
Nou ná haar begrafnis werk Arno soos ’n besetene aan die patio wat hy belowe het om vir haar te bou. Dis asof iets hom jaag om as laaste eerbetoon haar wense uit te voer. Hy kyk om hom rond en kap ’n spyker vas wat effens uitsteek. Katriena sou trots op hom gewees het, dink hy aangedaan, net jammer sy sal dit nooit sien nie.
Hy draai verras om toe Zeena, haar jare lange huishoudster, hier agter hom begin praat asof Katriena oorkant haar in die skommelstoel sit.
“Ai Katriena, die stoep is mooi, soos jy dit wou sien. Hoekom is jy so gou weg? Hoekom wag die voorvaders nie nog so bietjie voor hulle jou kom haal nie?” gesels Zeena met haarself. “Hulle het mos geweet jy’t nog werk hierso.”
Arno luister treurig, maar geamuseer na Zeena se praatjies. “Amper dink ek sy is terug, Zeena. Ek is bly jy hou van die patio,” sê hy tevrede.
Dis lekker om te hoor hoe Zeena sy taal praat, so op haar eenvoudige manier. Vir iemand wat haar nie ken nie, klink haar sinne snaakserig, omdat haar tongval swaar dra aan die Franse aksent. Buiten die eilandbewoners se eie taal, en ’n bietjie Engels, is dit die taal wat hulle tydens die Franse besetting aangeleer het. Katriena het gesorg dat Zeena en haar man ook Afrikaans leer praat, en Zeena kom goed reg.
Arno pak sy gereedskap sorgvuldig weg en kyk of hy nie iets laat rondlê het nie.
“Drink iets,” nooi Zeena, en skink ’n glas vol vars vrugtesap.
“Dankie, dit sal lekker wees.” Hy drink dorstig terwyl hy ingedagte na haar sit en kyk.
“Hoe lank is dit al dat jy hier by Katriena woon?”
Sy vou haar hande plegtig en haar bruin oë word vogtig. “Baie jare. Ons hoofman, hy gee haar die deel van die
