lag verleë. “Nou klink jy soos sy. Party dae is ek ekstra moeg, maar dis seker die klimaat. Die laaste van die medisyne wat sy gemaak het, is lankal op, en daar is nie nog nie.”
Zeena se gesig is strak. “Ek onthou die dag toe jy kom hier. As Katriena Malan jou nie gedokter het nie … Nou jy’s amper reg, voor die voorvaarders weggevat met haar medisyne.”
“Ek weet alte goed dat ek my lewe aan haar te danke het, Zeena.”
“Moenie bekommer nie, Zeena sal sorg jy bly gesond,” sê sy beslis. “Ons nie alleen hier los nie.”
Sy oë is troebel. “As dit maar so maklik was, Zeena,” antwoord hy afgetrokke. “As ek weer siek word, sal dit dié keer nie so goed gaan nie.”
“Pourqoui … Hoekom?” As sy skielik iets wil sê, glip Zeena se Frans dikwels deur die ietwat moeisame Afrikaans.
“Omdat daar niemand is wat die medisyne kan maak soos sy nie.” Hy skink nog sap. “Net sy het geweet wat om te doen.”
“Ek vra mooi, jy moet nie ook loop agterna nie.” Zeena se oë is groot van bekommernis. “Hoe maak ons sonder haar, Arno? Sy het slim kop.”
“Ons sal móét, Zeena, daar’s niks anders wat ons kan doen nie. Kan jy dink wat gaan gebeur as ons al haar werkery tot niet laat gaan? Nee, ek wil my nie vasloop in haar gees hier op die strand op ’n maanlignag nie. Jy weet mos hoe vinnig haar humeur opgevlam het,” probeer hy sy eie onsekerheid wegsteek. “As ek net geweet het, sou ek haar soos goud opgepas het,” verwyt hy homself.
Zeena skud haar kop. “Sy hou dit binne-in hart, hoe is die woord … geheim.” Iets anders hinder haar. “En wat van die een wat haar plek moet vat? Wanneer sy kom hier?” vra sy benoud.
Daar trek ’n skaduwee oor Arno se gesig. “Ek wag nog om van die prokureur te hoor, maar dit sal nie meer lank wees nie.”
Zeena lyk baie ongemaklik. “Ek bekommer, Arno, wat as sy is … nie reg nie. Mense kom van groot lande, soek groot huise.”
Arno het sy eie bedenkinge, maar probeer haar gerusstel. “Dalk is dit nie so erg nie, Zeena, sy is darem Katriena se eie susterskind. Miskien is sy net so plat op die aarde en glad nie vol fieterjasies nie.”
“Of ’n regte madame. Ek was baie op die groot eiland, die mense lyk soos film stars.”
Arno lag. “Wel, ons sal maar moet wag en sien, nè.”
“Jy belowe jy is hier as sy kom, Arno?” dring sy aan.
“Ek glo nie, Zeena. Van die manne gaan môre na die oorkant van die eiland om aan die houthuise te werk en het gevra ek moet help. Een van die dae is die groot reëns hier, en as die dakke nie minstens op is nie, gaan ons baie skade hê.”
“Nou ek sit met die vrou. Hoe lank jy gaan weg wees?” vra sy kwaai.
“Ek weet nie. Dit sal lekker wees om bietjie weg te kom.”
Zeena tuur bekommerd oor die see asof sy iets in die dieptes kan lees. “Die reëns is laat, as dit kom, daar’s baie water. Die maan is rond, die water maak riviere see toe. C’est un mauvais temps,” skud sy doemprofeetagtig haar kop.
“Dis waarvoor ons moet keer.” Hy tel sy gereedskap op. “Moenie jou nou al bekommer oor die meisie nie. Jy sal regkom, en Pierre is mos hier om te help.”
“Ja, loop weg,” mor sy, “niemand bekommer oor my nie.”
Sy gaan die huis brom-brom binne en Arno glimlag agter haar rug. Hy sien regtig nie kans vir besoekers nie. Hy wonder of die kamstige erfgenaam van hom weet, en hoe lank dit sal wees voordat sy besluit hy is nie deel van haar erflating nie. Sy oë rus op die blouselblou see en die verlange na Katriena se teenwoordigheid word ’n fisieke pyn. Sy skouers hang terwyl hy aanstryk kliniek toe.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
