weet goed waar die bruin mense mag en nie mag swem nie. My anties het my mooi geleer, hulle weet van dié dinge.
Lorrain lag weer. Sy praat nie van die bruin kinders nie, dis wit kinders.
Ek is geskok. Ons speel mos nie saam met wit mense nie. Wat wil sy onder die wittes gaan soek, dis moeilikheid.
Aag, sê sy, sy was al daar. And what is more, sy het ’n oulike wit outjie losgeslaan. Hy smaak haar sommer baie. Hy sê sy moet iemand saambring vir sy pel. Nou vat sy my saam.
“Jy is mal,” wil ek nog teëstribbel, maar Lorrain wil nie hoor nie.
Ek is nie verbaas dat die mense dink Lorrain is wit nie, maar wat van my? Ek lyk nie so wit soos sy nie.
“Ons kan my ma se hair straightener gebruik, dan sal niemand iets wiet nie,” sê sy.
Lorrain is vuur en vlam. Ek was my hare, sy smeer die stink goed aan. Haar ma-hulle weet van die gedoente in die badkamer, maar hulle lag net.
Ek is bang. Ek weet nie hoe dit is om wit te wees nie. Wat praat ’n wit kind? Miskien sal hulle hoor ek is bruin, miskien kan hulle ruik ek is bruin.
“Nommer een,” sê Lorrain, “jy sê niks, en nommer twee, ons spuit my ma se perfume aan. Problem solved.”
Lorrain blaas my hare droog, haal dan die rollers versigtig uit en borsel my hare. Ek verkyk my aan die gesig in die spieël. My hare is reguit, soos toutjies. Binne ’n halfuur het ek wit geword.
Lorrain is so opgewonde, dit lyk of sy kan bars. Met ’n “Bye-bye, ons gaan ’n bietjie by die see loop,” is ons vort. Binne-in bewe ek. Sê nou een van my skoolmaats sien my met die toutjieshare, wat sal hulle sê? Ek is seker ek gaan iets oorkom voordat ons by die ander kant van die jetty uitkom.
Lorrain is so selfversekerd soos altyd. “Hou op worrie, maak net asof jy wit is.”
Maak asof ek wit is? Hoe maak ’n mens so?
Ons kan die mense van ver af hoor lag en skree. Ons gaan stadig nader. Daar is baie mense. Hulle lyk almal na groot kinders. Stadig staan ons nog ’n bietjie nader. Ek en Lorrain is nie klein vir ons ouderdom nie. Lorrain dra al bra, en ek is lank. Die straatligte skyn helder op die mense waar hulle met kaal voete diep in die sagte wit sand staan. Aan albei kante is duine en voor ons lê die see, stil, kalm en donker.
Ek voel hoe Lorrain so ’n bietjie teen my druk, sy is ook nie meer so seker nie. Ons sien hom tegelyk. Hy kom val-val tussen die mense deur aangehardloop.
“Lorrain! Lorrain!” roep hy van ver af. Laggend kom hy op ons afgepyl.
“Dis hy,” sis Lorrain in my oor en stamp my met haar elmboog in die ribbes.
“Hallo, Peet,” groet Lorrain op haar mooiste. Dan sis sy weer in my oor: “Praat nou soos ’n wit mens!”
“Ek is bly jy het gekom. Is dit jou vriendin?”
“Ja, Peet, dis Patricia.”
“Hallo, Patricia,” sê hy en vat my hand. “Kom, ek stel jou voor aan ou Kraut.”
Hy vat Lorrain aan die hand en ek is agterna. Hy soek tussen die kinders en kry uiteindelik vir Kraut.
“Hier is die meisies. Jy ken mos vir Lorrain. Dis haar vriendin Patricia,” sê Peet en draai dan my kant toe. “Kraut se ouers is Duits, en sy naam is nie regtig Kraut nie.”
“Ag toe nou,” protesteer die ander ou. Hy staan op, skud so ’n bietjie die sand af en groet my baie beleef met die hand. Ek bewe. Hy bekyk my van nader. Hy weet ek is bruin! skree dit binne my, hy kan dit sien!
Maar die ou met die blonde kuif en blou oë glimlag mooi en vriendelik. Hy vat weer my hand, trek my saam oor die sand. Ek kan nie sy hand vasvat nie, sê nou iemand sien my? Ek voel benoud, maar die wit mens hou my hand net stywer vas en ons gaan staan langs mekaar in die kring.
Nie lank nie en ons hardloop saam, lag saam en die wit mens bly aan my sy, maar ek bly bang. Selfbewus soek ek na ander gesigte wat bruin lyk in die mengelmoes van kinders. Ja, dink ek, dié een lyk ’n bietjie bruin, daai ou se hare is ’n bietjie kroeserig, die een oorkant lyk ook . . . Ek begin ’n bietjie ontspan. Nee, besluit ek, ek steek nie af nie.
Ons speel lank so saam. Een word geblinddoek en moet ons vang. Ons spat uitmekaar. Kraut vat my hand en sleep my saam, oor die duine. Ons hardloop moeilik deur die los sand. Ek val ’n slag en Kraut trek my op. Tussen ’n paar polletjies gras val ons neer. Hy lê op sy rug, ek sit langs hom en hy lag met my. My oë bly vasgenael op sy mooi gesig. Hy is pragtig, en hy lag met my, Pattie Peters.
Hy trek my skielik af na hom toe. Ek probeer nog skerm, maar hy rol my om op my rug. Ek voel hoe sy lyf teen myne druk. Sy blonde hare val oor my gesig, kielie my neus.
“Is jy bang?” terg hy laggend.
“Nee, vir wat?” vra ek bekkig.
“Hou my dan vas.”
My hart klop in my keel. Hy vat my hande en sit een aan elke kant van sy gesig. Ek is bang hy kan ruik ek is bruin en sit my hande op sy hare. Dit voel sag en glad. Sy bene klem myne vas. Ver weg hoor ek die kinders lag en skree. Langs ons spoel die branders saggies uit op die sand.
Die lippe wat oor myne vryf, is sag en warm. Is dit waarvan Lorrain gepraat het? Is dit hoe ’n mens ’n bybie maak? Ek voel bang en stoot hom aan die skouers weg.
“En nou?” vra hy effens verbaas.
“Ek moet loop,” sê ek vinnig en staan op, maar hy gryp my hand.
“Bly nog ’n rukkie, toe, dis mos lekker hier.”
Nee, ek het besluit ek wil loop.
“Pettie! Pettie!” hoor ek Lorrain roep.
“Ag, nie nou nie,” sê Kraut effens vies. Hy sit regop en vee die sand uit sy hare.
“Hier is ons!” roep hy.
“En toe, hoe was dit? Wat het julle gedoen?” wil Lorrain later weet. Ons hardloop arm om die nek huis toe. Dis al laat, haar ma sal wonder wat van ons geword het. Die seuns wou saam huis toe loop, maar ons wou niks weet nie en het vir hulle weggehardloop.
Ek vertel haar dat Kraut my vasgedruk het, gesoen het.
“Is dit al?” lag sy.
“Wat het julle miskien gedoen?” wil ek weet.
“Nee, niks,” sê sy. “Peet is baie decent, weet jy. Hy gaan volgende jaar university toe, hy gaan leer vir dokter. Hoe lyk ek vir jou as mevrou dokter, hè?”
“Jy’s mal. Hy sal nie met jou trou nie.”
“Komaan, Pettie, jy moenie snaaks wees nie. Jy weet, Peet laaik my baie. Hy wil my net na sy huis toe vat. Hy dink ek is sestien!”
Sy skater soos sy lag.
“Die Strand is ’n klein plekkie. Netnou sê iemand vir die polisie en dan is daar groot moeilikheid,” waarsku
