weet nie. Dis só frustrerend! Ek kon net hoor sy noem hom Jan, voor sy daar anderkant gaan staan en praat het. Daar is, sover ek weet, net drie Janne op die dorp.” Amelia begin hulle op haar vingers aftel. “Een: ou oom Jan du Randt van Uilskraal – glo nie hy sal haar só kan laat glimlag nie. Twee: Jan Pretorius.”
“Die gerehabiliteerde alkoholis?”
“Einste. Maar ek dink nie Daleen sal vir hom val nie, hy het nie die regte persoonlikheid nie. Te inkennig.”
“Wie nog?”
Amelia laat ’n derde vinger triomfantlik by die ander aansluit. “Jan van die Koöperasie.”
“Dalk is dit hý . . .”
“Nou is jy laf. Hy is maklik tien jaar jonger as Daleen, en wragtig nie wat ek aantreklik sal noem nie. Jy weet tog sy gaan altyd vir die aantreklike ouens.”
“Hét. Sy het jare laas ’n boyfriend gehad. En almal wat jy opgenoem het, is getroud.”
“Dalk ís hy getroud.” Amelia kyk na Karien, voeg dan vinnig by: “Nie dat ek buite-egtelike verhoudings goedpraat nie, maar dat dit gebeur, is ’n feit.”
“Ek háát buite-egtelike verhoudings. Hy staan daar in sy swart pak met sy sedige gesig en hy beloof voor God en gemeente om getrou aan sy vrou te bly. Tot die dood hulle skei.”
“Praat ons nog van Daleen?” vra Amelia terwyl sy haar vriendin onderlangs dophou.
Karien ignoreer die vraag, hou haar hande besig, haal biltong uit ’n pakkie. Wat is dit met mense, meer spesifiek met máns, dat hulle groener weivelde soek? Sy het al baie daaroor gewonder, selfs voor Dawid se dinge. Hoekom het sý nog nooit ’n begeerte gehad om oor die draad te loer nie? Of is sy regtig seksueel so koud soos Dawid haar gereeld vertel?
Haar ma se woorde kom weer by haar op: Wat God saamgevoeg het . . . Nee, God voeg nie alle huwelike saam nie. Maar wanneer jy ’n belofte gemaak het, kom jy dit na, of jy in God glo of nie. Punt. Daleen wéét dit.
Sy draai na Amelia, wat haar kamera uitgehaal het en fluks foto’s neem van Piet se plek. “Ek glo nie Daleen sal by so ’n toksiese verhouding betrokke raak nie.”
“Jy’s reg, sy sal nie. Dalk woon die geheimsinnige Jan op ’n totaal ander dorp.”
Daleen wuif vir hulle en kom vinnig aangestap met ’n paar pakkies swaaiend in haar hand. Piet kyk haar waarderend agterna.
“En waaroor skinder julle?” vra sy. “Moenie eens daaraan dink om te stry nie, julle lyk albei skuldig.”
“Ons skinder nooit!” roep Amelia gemaak gekrenk uit. “Ons wonder.”
“Waaroor nogal?”
“Oor jou,” Karien kyk betekenisvol na Daleen, “en daardie geheimsinnige oproep.”
“Wie is hierdie Jan wat jou oë so laat vonkel en hoekom weet ons niks?” vra Amelia.
“Dis mý geheim,” sê Daleen beslis. “Dalk vertel ek julle eendag, maar nie nou nie.”
“Maar ons het nog nooit geheime vir mekaar gehad nie en ons wíl weet! Jy is dit aan ons verskuldig!”
“O, nogal?”
“Natuurlik,” sê Amelia. “Ons is al ou getroudes en – kom ons wees eerlik – ons sekslewe is voorspelbaar eentonig. Ons het opwinding nodig!”
“En ek het stof nodig vir die roman wat ek eendag nog gaan skryf,” beaam Karien.
Daleen lag net en laai haar inkopies in. “Miskien eendag,” sê sy vaag.
“Moenie dink ons gaan van Jan vergeet nie, hoor,” sê Karien. “Sorg dat jy ons vroeër eerder as later vertel. Ek het rêrig alles nodig wat ek op papier kan neerpen, al die saucy details. Ek beplan ’n wárm roman!”
“Piet sê daar’s die mooiste lodge so twintig kilometer buite die dorp. Ek weet dis nader Jeffreysbaai toe as ons deur Stutterheim ry, maar ek sal graag wil sien hoe die pad deur die berge lyk. Dis ’n effense ompad tot in Oos-Londen, maar ons het mos tyd?” vra Daleen.
“Berge!” sê Amelia. “Dit sal lekker wees.”
Karien skuif haar gemaklik reg op die agtersitplek. Nee, dink sy, Daleen is nie dom nie. Sy sal nie betrokke raak in ’n buite-egtelike verhouding wat in elk geval, soos alle buite-egtelike verhoudings, van die begin af gedoem is nie.
’n Boervrou
“Dis pragtig!” roep Amelia uit toe hulle voor die indrukwekkende lodge stilhou. Hulle kyk waarderend na die klipopstal voor hulle by ontvangs aanmeld.
“Hier’s net twee beddens,” sê Amelia benoud toe hulle die chalet binnestap. Twee mooi dubbelbeddens, moet sy toegee, elk met ’n pragtige wit geborduurde duvet oor. Maar nog steeds net twee. Sy slaap beslis nie saam met een van haar vriendinne in dieselfde bed nie!
“Toemaar,” lag Karien, “ek en Daleen gee nie om om ’n bed te deel nie, of hoe, Daleen?”
“Hmm. Ek sien hier’s ’n staproete.” Daleen bestudeer ’n pamflet wat sy van die bedkassie opgetel het.
“Ek’s game,” verras Amelia haarself. “Ek het nie verniet staptekkies gekoop nie.”
Hulle pak vinnig uit en trek gemakliker aan.
Die staproete is vir al drie ’n belewenis. Hulle volg die roete al langs ’n rivier en sien troppe boksoorte, bewonder die berge in die verte met hul sneeutoppe. Amelia neem so baie foto’s dat haar kamera se geheuekaart vol raak. Gelukkig het Werner gesorg dat sy nog twee bring.
Op ’n klip aan die oewer van die rivier gaan hulle sit, drink bakhand van die helder bergwater. Hulle sit in stilte, elkeen besig met haar eie gedagtes, terwyl hulle die skoonheid van die omgewing indrink.
Gert sou baie gee om sy veld dié tyd van die jaar so groen te sien, sug Amelia. Sy wens sy kon ’n stukkie van hierdie betowerende plek vir hom vat. ’n Bietjie sneeu van die berge gaan haal om vir die kinders te wys. Foto’s is herinneringe vir die een wat daar was; dit vertel nie ’n verhaal nie. Nie die vólle verhaal nie. Dalk moet sy so iets op die plaas begin, bespiegel sy, ’n gastehuis. Sy en Maria kan bak en brou, die mense onthaal. Op uitstappies te perd vat . . . Nee wat, Gert sal nie van vreemdes op sy plaas, in en om sy huis hou nie. En as sy eerlik moet wees, kan hulle plaas nie hierdie soort uitsig bied nie.
Sy kyk op na die berge. Sou dit só vir Adam en Eva in die tuin van Eden gevoel het? Asof jy God kan aanraak? Want hier is sy meer as ooit bewus van God se nabyheid. Twyfel sy nie eens daaraan nie. Hier is sy gerus in die wete dat op hierdie plek, op hierdie klip langs die yskoue rivier, geen onheil skuil nie. Geen ongediertes nie, dink sy toe sy ’n ritseling in die ruigte langs hulle hoor en versigtig vir die ander die ooi en haar lammetjie uitwys.
“Ons moet terug,” verbreek Daleen later die byna magiese stilte. “Dit raak donker.”
Amelia kyk verbaas na die skaduwees wat vinnig langer word, voor hulle opstaan en die terugtog in stilte aanpak.
“Gaan
