sal nie glo wat ek gekry het nie!” sê sy terwyl sy ’n pakkie opgewonde voor my rondswaai. “Sandale!”
“Sandale?”
“Trousandale!”
A, dis nou al ’n paar weke dat ons elke moontlike skoenwinkel deurloop op soek na die perfekte paar trousandale.
“Ek stap verby daardie klein skoenwinkel in die mall en daar pryk dit in die venster! Kyk!” Sy haal dit opgewonde uit.
“Dis pragtig, Lisa,” sê ek terwyl ek die spierwit sandale bewonder.
“Nou het ek alles om dit die perfekte troue te maak,” sug sy gelukkig en bêre die sandale versigtig.
Terwyl ek tee skink, vroetel sy senuagtig met haar goue armbande.
“Lisa, gaan jy my nou sê wat ek moet doen vir ekstra geld?” por ek haar aan.
Sy neem haar teekoppie afgetrokke by my. “Dis moeilik.”
“Die werk?”
“Nee, die werk is maklik. Ek is net nie seker hoe jy gaan reageer nie.” Sy sug. “Ek sal jou vertel, maar jy mag my nie in die rede val nie. Luister eers klaar. Sal jy?”
Ek knik.
“Ek verkoop dwelms vir Jake Muller.”
Ek maak my mond oop, maar sy hou haar vinger in die lug.
“Luister eers klaar, Emmie. Ek weet dis onwettig, maar ek glo nie dis verkeerd nie. Dis nie hard drugs nie, dis uppers en downers. Jy weet, dagga, coke, ecstasy. En dis nie asof ek dit steel nie. Jake het ’n . . . kom ons noem dit ’n maatskappy. Hy vervaardig dit self en verkoop dit dan aan ons.”
“Op skuld, seker.”
“As jy genoeg kontant het om jou eerste voorraad te koop, kan jy. Maar ja, ek het op skuld gekoop. Dis heel eenvoudig: jy koop by hom, sit ’n prys op en verkoop weer. Jake soek net sy geld, die res is joune. Dis ’n wettige besigheid.”
“Wettige besigheid? Dwelms?” wil ek verstom weet.
“Jy weet wat ek bedoel.” Sy wuif my verontwaardiging weg. “Ek dog jy het geld nodig?”
“Ek het, maar nie só nie! Gebruik jy ook dwelms?”
“Natuurlik nie! Jake laat dit in elk geval nie toe nie.”
“Ek kan nie aandadig wees aan so iets nie, Lisa. Nie iets onwettigs nie, en beslis ook nie dwelms nie.”
“As jy dit nie verkoop nie, sal hulle dit by iemand anders kry, Emmie. Dis nie asof jy iemand gaan dwing om te begin nie! Vandag se kinders kan nie meer sonder die goed lewe nie.”
“Jy verkoop aan kinders?”
“By die skool. Jy sal verbaas wees om te hoor hoeveel van ons toppresteerders gebruik dwelms.”
“En jy dra daartoe by!”
“Soos ek sê, ek dwing niemand om te koop of te gebruik nie. Hulle sal dit wel by iemand anders kry. Eintlik doen ek hulle ’n guns. By Jake kry jy net dwelms van hoogstaande gehalte, maar op straat kan hulle enige gemors optel en gebruik. En dis goeie geld, Emmie.”
“Ek stel nie belang nie.”
“Moenie te vinnig praat nie. As jy dit nie doen nie, sal iemand anders wel. En ek wil graag hê dit moet jy wees. Aangesien jy geld nodig het.”
“Ek sal regkom – sonder dwelmgeld.”
“Ek gaan nou. Dink eers rustig daaroor, Emmie. Ek weet dis ’n effense skok, maar dis nie so erg soos dit klink nie. Jy sal verbaas wees hoe vinnig jy dit gewoond raak. En dis easy money. Dink net wat jy alles met ekstra, báie ekstra geld kan doen.”
“Ek stel nie belang nie.”
* * *
“Ek wou regtig nie betrokke raak nie, Migael. Ek het haar by haar motor gaan afsien, my woonstel ingeloop en ek was gewalg. Die idee dat klein, fyn Lisa dwelms aan kinders verkoop sodat sy ’n sekere lewenstyl kan handhaaf, het my gewalg. Ek was beter as dit! Ek het haar die volgende dag geïgnoreer. Net met haar gepraat wanneer ek moes.
“Die dag daarna het meneer Meyer my ingeroep. Hy het Lisa se pos vir my aangebied omdat hy tevrede met my werk was. Dit het ’n salarisverhoging beteken. Nie baie nie, maar genoeg om my te laat besef dat ek die regte besluit geneem het deur nee te sê vir dwelms. En toe . . .”
Ek vryf moeg oor my oë. Hoe sou my lewe uitgedraai het as ek by my besluit gehou het? Sou ek nou doodgelukkig – diep in die skuld, toegegee – gewees het? Sou ek Migael ontmoet het?
Ek laat sak my kop teen die rugleuning. “En toe kom daar twee aanmanings. En ’n hele paar telefoonoproepe. Een aand toe ek by die huis kom, ontdek ek dat my krag afgesny is. Ek is druipstert terug na my ma toe met ’n storie oor kabels wat foutief is, en dat die krag die volgende dag uitgesorteer behoort te wees. Ek het vir amper ’n week uitgehou. Ek kon nie elke aand by my ma opdaag vir ’n bad en ’n warm bord kos nie, dus het ek in koue water gewas en geleer om van brood te hou.
“Ek het my selfoon glad nie beantwoord nie, en die huistelefoon was ook afgesny. Maar by die skool kon ek nie wegkom van die oproepe nie. Ek kon nie so aangaan nie. Ek kon seker my ma gevra het om te help, en sy sou. Maar ek wou nie die teleurstelling in haar oë sien nie. Ek wou haar nie weer deur so ’n hel sit nie. Ek kon dit nie aan haar doen nie, ek kón net nie.”
Ek lig my kop en kyk na Migael. Simpatie. Dit staan oral op sy gesig geskryf.
“Die volgende dag is ek na Lisa toe. Daardie aand het sy my na Jake se klub gevat. Ek was bang, maar desperaat genoeg om enigiets te probeer.”
Hoofstuk 6
Op Lisa se instruksies trek ek my partytjieklere aan: jeans, plat skoene vir dans, blink, stywe toppie. Hare lank en los oor my skouers.
Lisa kom haal my by my woonstel. ’n Ander Lisa, met ’n kort-kort rompie en hoë hakke aan. Hare wild om haar kop. Swaar gegrimeer.
Sy kyk kopskuddend na my. “Ai, Emmie, ons gaan na ’n klub toe, nie ’n braai nie!”
“Ek kan gou –”
“Daar’s nie tyd nie. Kom.”
My moed sak in my skoene toe ek die lang ry mense sien wat wag om ingelaat te word. “Ons gaan nooit hier inkom nie, Lisa. Ons sal maar op ’n ander aand moet kom.”
Sy lag net en trek my vorentoe. Die deurwag glimlag vir haar, knik vir my en laat ons sonder ’n woord deur.
Dit ís ’n strip-klub, ’n eksklusiewe strip-klub. Soort van. Want nie een van die blink, oliebesmeerde lywe in einaklein stukkies klere wat aan pale rondswaai, raak ontslae van hulle klere nie. Maar nogtans. Hulle dans op verhoë wat oral in die groot klub opgerig is. Strategies opgerig, let ek op. Wanneer jy by die deur inkom, is dit die eerste ding wat jy sien: die meisies, die ronde verhogies, die pale waaraan hulle rondswaai.
Rondom
