wonde doen nie, maar gelukkig heel tyd alle wonde.”
En iets in my gee effens skiet.
“Lê ’n bietjie, jy moet moeg wees.”
Hy staan op, ek gaan lê, hy druk die kwilt agter my rug in. Raak met sy hande aan my wang, sy duime maak sirkelbewegings al langs my slape, beweeg stadig af, druk-druk onder my oë.
’n Moegheid oorval my. ’n Rustige, sondelose moegheid. Ek sien hoe hy die skottel water optel, hoor hoe hy dit in die wasbak omkeer. Dan hoor en sien ek niks meer nie.
Hoofstuk 4
Ek maak my oë in verblindende lig oop. Vir ’n oomblik is ek gedisoriënteer. Waar is ek?
O ja. Is dit nog vandag of is dit al môre?
Ek kyk op my horlosie. Vieruur. Nog vandag.
Wie is dit?
O ja. Migael.
Hy sit-lê oorkant my op ’n stoel en slaap, sy mond effens oop. Wie ís hy? Behalwe dat hy die mooiste man is wat ek nog ooit gesien het, is al wat ek van hom weet dat hy ’n wonderlike kerrie maak, wonde soos ’n dokter kan versorg en dat hy die sagste hande het. Het ek al genoem dat hy die mooiste man is wat ek nog ooit gesien het?
Ek glo nie meer dat hy hier is om my te vermoor nie. Anders sou hy al. Vroeër vanoggend toe ons gaan stap het. Nou toe ek lê en slaap het. Hy het genoeg geleentheid gehad. Dalk is hy nie eens een van Jake se trawante nie. Soos ek hulle ken – en ek kén hulle – sou hy lankal die daad wou pleeg en vlug.
Is hy van die polisie? Ek het nog nooit iets met die polisie te doen gehad nie, sou hulle só werk? Een man stuur om na my hele lewensverhaal te luister? Dalk. Niks is onmoontlik nie.
Miskien is hy net ’n man. ’n Kaalvoetman wat toevallig hier verbygeloop het en besluit het om met my te kom kennis maak. Dis seker ’n moontlikheid. Maar . . . ’n engel? Absurd. Engele verskyn nie meer aan mense nie. En as hulle sou, moet dit nie met trompetgeskal en in verblindende lig wees nie?
Hy is mooi genoeg vir ’n engel . . . ’n Engel moet eintlik lelik wees, sodat hy nie ’n mens sondige gedagtes kan gee nie. Hy is sterk genoeg vir ’n engel, daarvan getuig sy gespierde arms.
Ek het ’n groot probleem met die engeltjies wat gedurig op alles verskyn. Jy weet, daardie vet, ronde, kuiltjiebesaaide kindertjies met die blonde krulhare, blou oë en klein vlerkies. Wie wil nou ’n kind as beskermengel hê? Gee my ’n man met spiere. Ek bedoel, wanneer daar sê nou maar ’n lorrie op jou afpyl, wie sou jy kies? ’n Kindengel wat hier aan jou bobeen druk-druk om jou weg te kry, of ’n groot, sterk man wat jou uit die pad kan stamp?
Ek sal dit ruiterlik erken: ek het al gewens om met ’n engel – verkieslik my eie beskermengel, maar enige een rêrig – te kon praat. Baie. Maar dis een van daardie dinge waarvoor jy wens en tog weet jy dit sal nooit gebeur nie. Soos dat jy die Lotto sal wen. Of dat jy Brad Pitt iewers sal raakloop en sy voete só onder hom uitslaan dat hy van Angelina en die klomp kinders vergeet. Dis lekker om daaroor te fantaseer, maar jy weet dit sal nooit gebeur nie. Dis ’n veilige fantasie.
En hier sit my fantasie oorkant my. Miskien hallusineer ek? Van skok dalk? Seker ’n groot moontlikheid. Dalk is hy môre weg. Wil ek hê hy moet verdwyn? Droom ek?
Daar is ’n manier om uit te vind. Ek staan op, stap saggies na hom toe en knyp. Hard. Aan sy bobeen. Wat, moet ek sê, baie gespierd voel.
Migael se oë vlieg oop. Hy staar oopmond na my. “Vir wat het jy dit gedoen?”
“Ek wou seker maak dat ek nie droom nie.”
“Is jy nie veronderstel om jouself te knyp nie?”
“O ja, ek het vergeet.”
“Nou toe, knyp jouself.”
“Nee wat, ek dink ek glo ten minste dat ek wakker is.”
Hy vryf sy oë, gaap en rek hom uit. “Jy lyk beter. Jy klink ook beter.”
“Wys jou wat ’n bietjie slaap en die geselskap van ’n engel aan jou kan doen. Dis soos towerkuns. Abrakadabra, en ek voel beter!” Ek kan die sarkasme nie heeltemal uit my stem hou nie.
“Wanneer gaan jy begin glo dat ek is wie ek sê ek is?”
“Jy weet, Migael, in al die boeke wat ek al gelees het, in al die films wat ek al gesien het, verskyn ’n engel net as die karakter die kluts effe kwyt is. Ek wonder altyd hoekom skryf niemand ooit oor ’n regte engel nie. Maar ek dink ek het dit nou vir myself uitgewerk.”
“Asseblief, lig my in.” Sarkasties.
Ek frons af na hom. “Is ’n engel veronderstel om sarkasties te wees?”
“Ek is hier as mens, met menslike eienskappe. En julle is nie juis bekend vir julle geduld nie, of hoe?”
“Wat ook al.”
“Wat wou jy sê?”
“Ek dink die rede waarom niemand ooit oor ’n regte engel skryf nie, is omdat niemand dit gaan gló nie. Want ons glo nie meer in engele nie. Selfs al sien jy ’n engel, gaan jy dit nie vertel nie, omdat jy weet almal gaan dink jy is gek.”
“Vertel my iets wat ek nie weet nie.”
“Dit laat jou eintlik half anders na engele kyk. Selfs vir hulle jammer voel. Dit kan nie die maklikste werk wees om iemand van die onmoontlike te probeer oortuig nie.”
As antwoord vernou hy sy oë.
“Wat natuurlik sal help, is as die ‘engel’ bereid sou wees om ’n paar . . . persoonlike vrae te beantwoord.”
Hy kyk met steeds vernoude oë na my. “Jy kan vra, maar ek hoef nie te antwoord nie.”
“Hoekom nie?”
“Want ek kan nie al jou vrae beantwoord nie.”
“Omdat jy nie weet nie?”
Hy sug, rol sy oë dramaties. “En omdat dit net vir die bevoorregtes is.”
Ek dink ’n oomblik. “Oukei.”
“Vra nou,” laat hy effens ongeduldig hoor.
“Ek moet eers dink wat ek wil vra.”
Hy grinnik. “Jy is ’n eienaardige mens, Emmie.”
“So sê hulle,” mompel ek, effens seergemaak.
“Ek hou daarvan.”
“Dankie, Migael. Jou goedkeuring beteken vir my baie.”
“Sien? Sarkasme kom natuurlik vir julle mense.”
Ek besluit om dit te ignoreer. “Ek is honger.”
Wanneer laas wás ek honger? My oë dwaal na die plastieksakke op die kombuistafel. Die eerste sak waarin ek grawe,
