Met ’n handdoek wat effens na muf ruik – hoekom ruik alles hier muwwerig? – droog ek my af en stap kamer toe. Ek weet nie eens of ek gister in my haas alles gepak het nie, tog kry ek wat ek nodig het: skoon onderklere, jeans, ’n T-hemp, baadjie, sokkies, tekkies. Selfs my haarborsel spoor ek onder in die sak op. Deodorant. My gunstelingparfuum. As dit nie ’n bewys is dat ek onder stres kan dink nie, wat is?
Ek trek vinnig aan, kam my hare uit. Beskou my nuwe haarstyl vir die eerste keer in die spieël. Nie te sleg nie, ’n tipe moderne bob. Effens versnipper, die kleur aaklig, maar nie te sleg nie.
’n Geur wat my maag van hongerte laat bollemakiesie slaan, kom die gang afgedryf toe ek die deur oopstoot. Kerrie. My gunsteling. Ek staan ’n oomblik versteen. Meneer Meyer het die huis aan niemand geleen nie, ek sou tog geweet het. En dit kan nie hy wees nie, want hulle is Kaap toe vir ’n troue.
Ek stap geluidloos terug na die venster, skrefie die gordyne oop. My motor staan onder die boom. Asof dit nooit weg was nie. Migael? Ek sluip in die gang af kombuis toe.
Migael.
Voor die stoof aan ’t roer in ’n groot pot. Die tafel is bestrooi met ’n duisternis pakkies. Hy draai stadig na my, glimlag daardie onweerstaanbare skewe glimlag.
“Emmie.”
Ek wag op ’n emosie om van my besit te neem. Woede, vrees, ongeloof. Maar daar is niks, asof my emosies afgestomp is.
“Jy was ure weg. Verdwaal?” vra hy.
Ek bly hom ’n antwoord skuldig.
“Ek het jou motor geleen, ook van jou geld. Die koskaste was dolleeg. Hoop nie jy gee om nie. Ek reis nie met geld nie,” grinnik hy.
Meneer Meyer se instruksies: Neem eie kos saam. Vul asseblief koffie, tee en suiker voor vertrek aan.
“En dit?” vra ek en beduie na die pot. “My laaste maaltyd? Is ek nie veronderstel om self te kies nie?”
Hy lag so hard dat my mondhoeke onwillekeurig lig.
“Ek gaan jou voete onder jou uitslaan met hierdie dis. Ek maak ’n dodelike kerrie.”
“Gif vir middagete? Bring it on.”
Hy skud sy kop glimlaggend, draai dan om sodat hy verder in die pot kan roer. “Ek gaan nie verder met jou stry oor wie ek is nie. Ek gaan jou nie probeer oortuig nie. Aanvaarding kom tog laaste in enige verhaal. In joune ook. En eerder laat as nooit. Kry vir jou ’n bord.”
Toe ek my leë bord wegskuif, moet ek, alhoewel effe teësinnig, erken dat dit die lekkerste bord kos was wat ek in ’n lang tyd gehad het.
“Vertel my van Jake,” nooi hy.
Hy het vir hom ’n glas water getap, roer suiker daarby in. Voor hy die eerste sluk vat, adem hy die geur eers diep in. Soos iemand wat ’n spesiale glas wyn besnuif.
“Jy ken hom seker beter as ek?”
“Ek ken hom nie soos jy hom ken nie. Vertel my. Of nog beter, begin by die begin. Waar het jy grootgeword? Hoe het jy Jake ontmoet? Wat het gemaak dat jy vanmiddag hier sit?”
Ek gaan sit op die bank, maak my oë ’n oomblik toe. Die begin. Hoe wens ek nie dat ek ’n ander storie kon vertel nie. Een wat eindig met: “And she lived happily ever after.”
“Dis ’n hartseer storie.”
“Vertel my in elk geval.”
Ek kyk lank in stilte na die mooie man voor my. “Ek het, toe ek by die waterval weg is, verdwaal. Ek het lank in die bos rondgedwaal. Alléén. ’n Engel sou weet ek het verdwaal. ’n Engel sou na my kom soek het.”
Hy glimlag. “Soms is dit nodig om self jou pad te vind.”
Hy is nie ’n engel nie, maar ek het niks beters, niks ánders om te doen nie. En al is hierdie besoeker ongenooid hier, is hy hier. Saam met my. En dalk kry hy my so jammer ná ek my verhaal vertel het dat hy my laat lewe. Dit is dalk net wensdenkery. Maar dit is al wat ek het. Wense. En hoop. Want ek wil nie nou al doodgaan nie. My bravade is net ’n front, soos amper alles in my lewe.
Ek is nog jonk, ek wil nog die wêreld sien. Ek wil iets van myself nalaat. Iets goeds. Ek wil in ’n wasige wit rok aan iemand trou beloof. Ek wil kinders hê. En ’n kat en ’n hond. Ek wil ’n lewe hê.
Ek lê terug teen die bank, my oë gesluit. Haal diep asem.
“In die huis waar ek mens geword het, was daar nie alkoholmisbruik of mishandeling nie. Daar was nie eens nikotienmisbruik nie. Ek is geleer om ouer mense te respekteer, jammer te voel vir minderbevoorregtes, Sondae kerk toe te gaan, dat dit verkeerd is om te rook, te drink, seks buite die huwelik te hê. Ek is geleer dat genoeg nooit genóég is nie, want daar was altyd die smagting na méér, na béter.”
Ek hoor die bitter klank in my stem en sluk vervaard. Emosieloos, Emmie, vertel jou verhaal emosieloos.
Ek voel dit brand teen my oogbank en maak verskrik my oë oop. Migael, met ’n skotteltjie water op sy skoot, ’n stukkie watte in sy hand. Die skerp, skoon reuk van Dettol is onmiskenbaar.
“Jammer, dit gaan ’n bietjie brand.”
“Nóú sê jy my.”
“Gaan aan.”
Daardie oë, daardie mond so naby aan my. Dit maak dat ek my asem skerp intrek, my oë weer styf toeknyp. Myself hard aanspreek: stop dit!
“Vertel,” por hy my saggies aan.
“Aan die begin, in my vormingsjare, kon dinge nie beter gegaan het nie. Finansieel én andersins. Ek het ’n normale, gelukkige kindertyd gehad. As enigste kind was albei my ouers se liefde myne. Ek het baie aandag gekry. Aan liefde en geld het dit my nooit ontbreek nie.”
Die watte beweeg af na my wang, sy ander hand koel teen my gesig.
“My pa was die bestuurder van ’n groot finansiële instelling, my ma was tuisteskepper. Ons het ’n groot huis gehad, luukse motors. Mooi meubels. Alles was van die beste.” Ek lag vreugdeloos. “Ons was die beste gewoond.”
Die watte beweeg af na my lip.
“Toe word my pa gevang. Vir bedrog. En die mat word onder my voete uitgepluk. Omdat ek altyd geglo het dat my pa ’n goeie mens is, ’n goeie Christen.”
“Christene maak ook foute.”
“Nè?”
“Het jy hom ooit gevra hoekom hy dit gedoen het?”
“Omdat hy ’n beter lewe vir my en my ma wou hê. Hoe geyk is dit?” Ek kan die bitterheid nie uit my stem hou nie.
“Van die grootste foute in die wêreld word gemaak omdat mense beter wil hê. Vir hulleself en hul families.”
“As jy so sê. Ek het hom nooit gevra hoe hy dit gedoen het nie, want ek wou nie weet nie. Maar ek het afgelei dat hy verkeerde beleggings gemaak het en so baie geld verloor het. Aan
