waar hy vandaan kom, waar hy woon, watter sport hy speel, of hy getroud is, en of hy kinders het. Van hierdie selfde spelers sou later, in sy Mosambiek-dae, een vir een weer in Skerf se lewe opduik, ten goede of ten kwade.
Die dekmantel vir die bedrywighede was aanvanklik dié van ’n transportonderneming wat groot vragmotors vol goedere in Afrika ingestuur het. Die maatskappy het werklik bestaan, onder eienaarskap van ’n sterk patriotiese sakeman van faam, en het werklike goedere na Afrika vervoer. Die Midrand-basis was binne die struktuur geplaas as ’n besonderse bemarkingsafdeling van daardie groter maatskappy. In agentetaal het dié soort strategie bekend gestaan as dekking vir status. Later is die dekmantels verander soos operasionele omstandighede dit van elke individu vereis het. Dit het dan bekend gestaan as dekking vir aksie. Skerf was die houtman.
Hy het ’n salaris van twintigduisend rand ’n jaar gekry – bogemiddeld vir daardie dae – en ’n rang gelykstaande aan ’n luitenant-kolonel in die Weermag.
9
Dis die jaar 1990, in Mosambiek, in die basis naby die mond van die Zambezi. Dis vieruur die oggend in Massala. Twee uur voor sonop. Gaspar is naarstiglik aan’t soek na ’n paar kanne brandstof vir wat hy as ’n nuttelose reis na Marromeu beskou. Tog het Pappa hom die opdrag baie duidelik gegee. Daar is nooit voldoende brandstof beskikbaar nie, maar op een die of ander wonderbaarlike wyse het Rodriguez vir Pappa oortuig dat die voorgenome rit belangrik is.
Gaspar kan hierdie Rodriguez-karakter nie mooi kleinkry nie. As hoof van Pappa se veiligheid is hy hoogs agterdogtig oor die wit man se invloed op Pappa, sy gedurige aanwesigheid by die bevelvoerder.
Die woud is besonder dig hier rondom Massala. ’n Mens kan skaars jou hand voor jou oë sien. Hy kan nie mooi onthou waar hy laas die klompies-klompies dieselkanne weggesteek het nie.
Die basis bestaan al vir twaalf jaar hier in Massala, maar die bos kruip daagliks van voor af daaroor. Soos Renamo hom destyds al dieper in die woud onttrek het, het hierdie plek die de facto hoofkwartier van die weerstandsbeweging geword. Dis ’n besonder veilige plek, juis omdat dit so goed weggesteek is. Oral groei reuse umbila- en panga-panga-bome, party meer as twintig meter hoog. Hulle blaredak maak die kamp heeltemal onsigbaar uit die lug uit. Selfs die normale Renamo-soldate word nie in die hoofbasis toegelaat nie, maar bly in gedurig bewegende satallietkampe in die massiewe omringende Ziwe-woud. Die basis is net vir die topgeneraals en vir Pappa, wanneer hy kom besoek aflê.
Gaspar ken hierdie basis en die woud soos die palm van sy hand. Hy kan toe-oë hierdeur beweeg. Hy’s maar twee-en-twintig, maar al langer as tien jaar ’n soldaat. En hy’t die meeste van sy gevegswerk in die nag gedoen. Hy ken die donker. Sy kop dink al blindelings. Hy’t geleer om op sy voorgevoel, eerder as sy sintuie staat te maak. Om die diesel op te spoor is nie ’n kwessie van sien nie, maar van onthou. Hy het dit juis so hier en daar weggesteek dat niemand anders dit sou kry nie, veral nie Rodriguez nie. Op ’n manier hou hy van Rodriguez, maar hy vertrou hom nie. Van Rodriguez hier aangekom het, het dinge verander. Gaspar sou graag saam wou verander, maar hy’s bang. Sy sterk punt lê in sy primitiewe aanslag op die lewe. Dit werk vir oorlogvoering. Dis die eienskap wat Pappa hom die eerste keer laat raaksien het.
Nou, met hierdie trip van Rodriguez, voel dit vir hom asof die wêreld daar buite stadig aan die naderkruip is. Die mense begin praat van die einde van die oorlog. Dis die laaste ding wat hy wil sien gebeur. Die oorlog is sy hele lewe, sy hele bestaan. Hy kan nie eers probeer onthou hoeveel mense hy al doodgemaak het nie. Nie dat hy ooit probeer tel het nie. Nie dat dit enigsins saakmaak nie. Hy’t gedog hierdie soort lewe sal vir altyd maar bly bestaan.
Hy was maar vyftien toe die kolonne regeringsoldate Catandica aangeval het. Hulle het dit nie voorheen so ver noord gewaag nie, nooit verder as een of twee operasies na die Gorongoza-omstreke nie. Maar Pappa het sy veteraansoldate op ’n strooptog gestuur in Malawi se rigting. Die Frelimo-soldate het gehoor daarvan. Toe’t hulle in groot getalle opgekom in Catandica se rigting. Die vrouebataljon by Villa Cavalho was nie voorberei vir ’n direkte gevegsfrontkonfrontasie nie en het hulle laat verbykom. Daardie winter het die Frelimo-soldate die rivier by Caia oorgesteek.
Pappa het sy jong soldate ingeroep van Massala af, en van Inhambane, en die mynwerkers vanaf die toermalynmyne verder op in die binneland. Dit was hulle, Pappa se kindersoldate, wat die regeringsmagte by Catandica voorgekeer het, hulle stert-tussen-die-bene teruggejaag het na die suide, na Cavallho se hoere en kantiens. Gaspar was die held van hierdie geveg. Hy’t geen vrees geken nie. Hy het soos ’n roofdier geword. Hy wou net bly aanhou doodmaak. Sy eie dood was vir hom iets om te bly soek.
Pappa het gehoor van sy onverskrokkenheid. Hulle het hom raakgesien. Pappa het van hom sy nommer een lyfwag gemaak. Gaandeweg, soos hy ouer geword het, en meer geslepe, het hy sy persoonlike sekuriteitshoof geword.
Hy en die ander jong soldate was die meesters van hierdie soort oorlog. Hulle het geleer om laag te lê, net snags onder die skaduwees van die bosse en die bome uit te kom, hard te slaan, en onmiddellik en sonder geluid weer stil-stil in die woud te verdwyn. Dis soos hulle dit altyd gedoen het, hy en die ander jong manne van hierdie leërmag.
Nou hierdie groot gedoente, hierdie voorgenome reis van Rodriguez en Maia. Hy’t vir Pappa gesê om die hele ding af te stel, dis te gevaarlik, maar Pappa wou nie. Toe’t hy met Maia gaan praat, hom selfs gedreig. Hy wat Gaspar is, het hierdie soort mag. Selfs teenoor ’n minister. Hy staan al lank genoeg aan Pappa se sy. Hy het al genoeg kere die loop van sy AK op Pappa se bevel teen ’n ongehoorsame mens se kop gehou, die sneller gedruk.
Gaspar het die vrees in Maia se oë gesien, gedog hy het hom oortuig. Hy het daarom gereken dat die trip nooit sou plaasvind nie. Dus het hy geen voorbereidings getref nie. Dié dat hy so donkernag in die bos op soek is na die kanne met brandstof.
Rodriguez is ’n snaakse kalant, hy laat Gaspar partykeer lekker lag. Hy vertel ook soms die wonderlikste verhale. En hy speel ’n goeie pot Risk met Maia en die generaal. Dit lyk of hy altyd aan die wenkant is.
Hulle wil al voor dagbreek vertrek. Dis malligheid. Daar’s g’n paaie om op te ry nie. Die doctore het nooit gereken die Unomoz Land Rover sal vir sulke ver togte gebruik word toe hy dit met die Kariboe-vliegtuig laat instuur het nie.
Om by Marromeu uit te kom, moet hulle deur Inhaminga beweeg. Rodriguez het gepraat daarvan om ’n ander roete te vat, maar hy wat Gaspar is, het vasgeskop. Hulle kry net die brandstof as hulle by Inhaminga langs gaan. Hulle kry net genoeg van sy kant af tot daar. Daar sal hulle verder gehelp word. Dis een van die dinge wat Pappa direk, en net vir hom, laat weet het.
Hy is trots op die leier se vertroue in hom. Dit wys dat Pappa hom steeds nodig het, dat Rodriguez nie die enigste een is wat saakmaak nie.
Pappa het vir hom gesê dat hy die maksimum impak uit hierdie operasie wil hê. Hy het vir Gaspar gesê dat hy vir Rodriguez gebruik vir sy eie doelwitte, dat die wit man vir hom nodig is op hierdie tydstip. Nou goed, dan sal hy die diesel vir hulle opspoor. Hy sal sy woord hou. Hulle sal voor dagbreek vertrek.
Die topgeneraals het al lankal besluit dat, sou dit nodig wees om Beira aan te val, daardie aanval uit Inhaminga geloods sou word. Daar is nog baie Renamo-troepe in die bosse rondom die dorp, ten spyte van die Unomoz instruksies om te demobiliseer. Pappa wil hê dat hierdie troepe vir Maia en vir Rodriguez self moet sien, om daardeur gemotiveer te word, sou ’n aanval plaasvind. Hy’t dit nie vir Gaspar gesê nie, maar daaruit het Gaspar afgelei dat daar wel so ’n aanval beplan word. Rodriguez mag nie daarvan weet nie. Rodriguez is geheel en al teen ’n aanval op Beira. Hy sê Renamo is nog nie op die oomblik sterk genoeg vir so ’n konvensionele aanslag nie. Maar Gaspar kan sien dat Pappa al lankal anders hieroor dink. Hy ken die leier goed genoeg, hy staan dag en nag in sy teenwoordigheid.
Gaspar
