raak dat jy alles kan sien.”
Gou leer Tilapie hoe om in die bad te swem. Die patroon wat aan haar die beste gebruik van die bad se lengte, breedte en diepte gee, is ’n figuur agt. Aan die onderkant van die bad en bo, by die krane, swenk sy glad met ’n flitsklap van haar breë rooi stert, wat soms die water laat uitspat. Dan kantel sy oor op haar sy en sny weer terug in die rigting van waar sy so pas gekom het.
Tilapie is ook nie meer vir Petrus bang nie. Hy voer haar nou met klein bolletjies pap, wat hy tussen duim en wysvinger na haar uithou. Sy kom stadig nader, met syvinne wat vorentoe en agtertoe waai, en suig die pap tussen sy vingerpunte uit.
Dit is vir Petrus lekker dat Tilapie uit sy hand eet. Hy eksperimenteer met verskillende resepte om te bepaal waarvan sy die meeste hou. As sy nie van die pap hou wat hy haar aanbied nie, spoeg sy dit so sterk uit dat hy die badwater moet vervang.
Petrus bring al meer tyd by Tilapie deur. Hy druk sy hande in die water en voel hoe roer die water as sy verbyswem. Later laat sy hom toe om haar aan te raak. Hy streel met sy vingerpunte oor haar gladde sy. Oor die skerp puntjies van haar rugvin.
Dit raak ook al makliker vir Petrus om met Tilapie te praat. “Jy is mooi,” sê hy dikwels, en eerlik, want sy is ’n mooi kurperwyfie. Groot en metaalblou, en sonder die frons wat die mannetjies kenmerk. Dit lyk asof sy groter word. In die rivier sou sy nie soveel kos gekry het nie, dink Petrus.
Een aand toe Petrus weer op sy knieë langs die bad staan, steek hy albei sy arms in die water na Tilapie toe uit. Stadig en versigtig, sodat sy nie dink hy probeer haar vaskeer nie; net ’n gebaar van sy toegeneentheid.
Tilapie swem tussen sy hande in, nader na sy gesig toe wat hy kort bokant die oppervlak van die water hou. Sy kyk vriendelik deur die helder water na hom op. Toe hy sy gesig in die water druk, draai sy om en swem tussen sy hande deur weg.
Op ’n Vrydagmiddag nooi Soon, Petrus se hengelvriend, hom om saam te gaan Hartbeespoortdam toe. “Die weer lyk vir my reg,” sê hy. “Ek dink die kurpers gaan môre byt.”
Petrus voel ’n sekere ongemak oor hom kom, ’n afkeer in Soon. “Nee, jammer, Soon,” maak hy verskoning. “Ek dink nie ek kan môre saam nie.”
Die nag reën dit, en die volgende oggend is dit nog bewolk. So ’n stil, koel oggend wat die beste weer vir kurperhengel is. Petrus is besig om Tilapie erdwurms te voer, toe Soon onverwags opdaag. “En dié kurper in jou bad?” roep hy verbaas uit.
“Sy kom al mooi reg,” sê Petrus verleë. “Ek voer haar erdwurms en pap.” Hy probeer Soon se vraag ontduik met ’n verduideliking hoe hy haar by Ouplaas gevang het. “Net daar waar die rivier sy laaste draai voor die dam maak. Die stroom kom daar so stadig onder die koelte van die populiere deur, en aan die kant is die wal toegegroei met kweekgras.” Hy vertel hoe die swaarweer hom huis toe gejaag het met die kurper in sy vissak.
Soon wil sien hoe Petrus die kurper voer. “Maar kyk so ’n geleerde vis,” lag hy toe hy sien hoe sy die bolletjie pap tussen Petrus se vingerpunte neem. Hy het ’n rukkie staan en kyk, voor hy sê: “Goed, jy’t nou klaar die vis gevoer. Kom ons gaan vang nog ’n paar.”
Petrus jok hy moet ’n rekening gaan betaal. Hy sal nie vandag ’n kurper kan vang nie. “Anderdag,” belowe hy.
Toe Soon opstaan om te loop, vra hy: “Hoe lank gaan jy nog die kurper in jou bad aanhou?”
Die vraag bly Petrus kwel. Hy kon nie antwoord nie – net iets vaags gebrom – want hy het nog nooit daaraan gedink dat Tilapie dalk weer moet uit nie.
Daardie aand trek Petrus sy klere uit en klim versigtig in die bad. Hy gaan sit op sy hurke in die koel water.
Tilapie draai om en om in die beperkte ruimte, en swem uiteindelik tot by Petrus se knieë. Stadig skuif hy sy hand op die bodem langs onder haar in. Sy gee nie pad toe Petrus oor haar maag streel nie. Hy lig haar in die holte van sy handpalm op, en gaan sit toe plat met sy bene lankuit voor hom uitgestrek. Terwyl die water met ’n gorrelende geluid by die gat onder die krane uitvloei, speel Petrus met Tilapie in die bad.
Die volgende week besoek Soon Petrus in sy kantoor. “Het jy nog daardie kurper?” vra hy. “Ek het nou ’n regte akwarium by my huis. Self gebou.” Hy verduidelik hoe groot die kas is. Hy het riviersand ingegooi om die bodem te bedek, en ’n paar mooi spoelklippe daar in gerangskik. Ook spesiale waterplante geplant, fyn soos varings. “Dis nes ’n stukkie rivier,” spog Soon. Die akwarium staan op die stoep waar die son soggens ’n paar uur lank in die water kan inskyn. “Te lekker!” sê hy ingenome.
“Watse visse gaan jy daar insit?”
Soon glimlag breed. “Jy sal nooit kan raai nie. Kurpers!” Toe vertel hy Petrus van die mannetjiekurper wat hy alreeds in sy akwarium het. “Hy’s nie so groot nie, maar lewendig genoeg. Hy soek net ’n maat.” Soon kyk afwagtend na hom, maar toe Petrus stilbly, vra hy: “Hoe lyk’t met daai wyfie van jou?”
Die hele tyd terwyl Soon van sy akwarium vertel het, het Petrus aan Tilapie gedink. Tilapie in Soon se akwarium. “Nee!” roep hy nou uit. “Jy kry haar nie.”
“Aag, kom nou, man. Dit sal mos baie lekkerder vir haar in ’n regte akwarium wees as in jou bad.”
Petrus kan hom Soon se akwarium voorstel, met ’n duikerbeeldjie waaruit ’n stroom borrels opstyg. Sy groen veeragtige plante. En Soon wat sy hande in die water steek om die twee kurpers te voer. Die water vergroot die swart hare op die rugkant van sy hand en op elke vingerlid tot harde stekels. Tilapie wat versigtig nader kom, aangedryf deur honger, en met haar mond teen Soon se vingers pleit om ’n bolletjie pap te kry.
Elke keer dat Petrus aan Soon se selftevrede glimlag dink, vat sy ergernis vlam, en byt hy hard op sy tande.
Hoe anders het Tilapie nie in die rivier geleef nie. Terwyl sy swem, streel die water oor haar lyf, streel die donker, want die rivier is donker om die draai in die koelte van die populiere. Miljarde donkergroen stippels. Dit druk sag teen haar oë, en bied weerstand teen haar vinne se beweging, en teen die waaier van haar stert. Die stippels stroom stil by haar verby.
Hier hoor sy selde ’n geluid. Soms word die donker skielik solied. ’n Ander vis materialiseer en kolk die stroom met ’n sku swenk. Kan hulle mekaar ooit in die diepte sien? Hulle stamp teen mekaar, geniepsig hard as dit broeityd is. Terwyl die wyfies monde vol kleintjies dra, bevestig die mannetjies aggressief hul ongeduldige belang.
Tilapie dryf weg in ’n donkergroen nag.
Een aand hoor Petrus ’n klop aan sy voordeur. Dit is die opsigter van die woonstelblok, ’n grys en ligroos pensioenaris met ’n moesie op sy neus. “Ons het vanoggend geiserinspeksie gedoen, meneer, en toe sien ons jy’t ’n vis in jou bad.” Die opsigter swaai sy kop afkeurend van kant tot kant. “Dit is heeltemal teen die reëls.”
“Ek weet nie van ’n reël wat sê mens mag nie ’n vis in jou bad aanhou nie,” verweer Petrus hom.
“Jy mag nie troeteldiere in jou woonstel aanhou nie, meneer.”
“Visse is mos nie troeteldiere nie,” probeer Petrus uit ’n ander hoek keer. En voeg hoopvol by: “Hulle pla mos niemand nie …”
Die opsigter lyk bra ongemaklik. Hy korrel met die moesie na die onderste hoek van die deur. “Dis nie ek wat moet sê wat alles troeteldiere is nie, meneer. Dis die eienaars van Altebella Heights wat die reëls maak.”
Petrus
