hét. Hy’t net ses maande gekry, lankal uit.”
Haar oog op die grafnaald se kleinskrif: En God zal alle tranen van hunne oogen afwisschen; En die dood zal niet meer zyn. Noch rouw, noch gekryt, noch moeite zal meer zyn; Want de eerste dingen zyn weggegaan.
“Hoe laat was dit? Wat het jy gesien, San?”
“Ek’t iets gesien. Dit was omtrent middernag. Miskien later.”
“Kom wys my.”
Deur die gras in die rigting van die dam.
“Hoeveel moorde het jy al ondersoek?” vra San. “Het jy ’n geweer?”
“Wat presies het jy gesien? Was dit nie ’n voël of ’n dassie nie?”
“Hier’s nie dassies nie. Net doer anderkant op Melville se koppies.”
“Miskien ’n skaduwee van boomtakke?”
“Ek ken skaduwees en ek ken dié plek. Dit was ’n mens.”
Sy stuur hulle dam toe, onder die wilgers deur waar die liggaam gelê het, tussen die lang gras en riet voor hulle ’n veldpaadjie vind na die drassige uitvloei van die dam in ’n kleiner leliedam so honderd tree stroomaf. Die lelies duidelik in ’n moedige dog verlore stryd om oorlewing teen ’n indringerspesie; nie hiasinte nie, ’n verige, drywende loof wat sy herken maar nie die naam nie. Sy buk in die modder, kry ’n stuk beet en breek dit af.
“Parrot’s Feather,” sê San. “’n Pes.”
“O, jy weet.”
Ella effe verbaas, maar het in haar werk gou geleer om nooit té verbaas te wees nie, om mense nooit op die baadjie te takseer nie. Hulle verras jou altyd, veral die straatslimmes.
“My ma’t van hulle in haar visdam gehad toe ek klein was. ’n Pes, jy kry hom nie uit as hy eers vat nie.” Sy beduie na die nabygeleë huise van Northcliff oorkant lae grenspale. “Ek’t hier verbygeloop van De La Rey-straat af. Dis waar my broer my kom aflaai het. Daar op die hoek van De la Rey en Zulu. Ek’t hier deurgeloop terug spruit toe.”
“Toe sien jy die figuur?”
“Hy moes hier kortpad deur die veld gevat het. Miskien het hy nie van die vlei en leliedam geweet nie.”
“Hy? Was dit ’n man wat jy gesien het? Was hy alleen?”
“Hy was alleen. Hy’t soos ’n man gelyk. Maar sy gesig was snaaks, sy gesig maer en lank, soos dié van ’n vrou. ’n Wit gesig, soos ’n gees.”
“Kon jy gelaatstrekke uitmaak, San?”
“Dit was donker, net ’n sekelmaan.”
“Sal jy hom vir ’n kunstenaar van die polisie kan beskryf sodat hy ’n skets kan maak?”
“’n Identikit?”
“Ja, jy weet van identikits. Ons soek ’n identikit.”
“Ek kan probeer, maar hy was al halfpad straat toe.”
“Kan jy sy klere beskryf?”
Sy peins, vroetel na haar pakkie sigarette. “Donker klere, is al wat ek onthou. Ek’t na die gesig gekyk. Oor dit so ’n snaakse gesig was.”
“Het jy gesien toe hy wegry? Kan jy miskien die kar onthou? Daar was tog seker daardie tyd op ’n Dinsdagnag nie baie karre in De la Rey nie.”
“Dit was ’n kleinerige kar, is al wat ek weet. ’n Hatchback, miskien ’n bakkie met ’n kappie op, het dit gelyk. Maar as die ligte aan is, kan jy mos nie ’n kar in die nag eien nie. Jy sien net die ligte.”
Sy blaas die rook deur haar neus uit, beduie met sigaret tussen die vingers na die toneel terug by die dam waar Mia Vermooten se liggaam gekry is, oorkant die bosse en lang gras nog die flertse van die geel polisiebaniere in die skadu’s van die wilgers.
“Sien, dis daar waar hy haar gaan los het, toe vat hy kortpad hier verby heining toe.”
San het duidelik vroeër al die toneel kom verken. Soos tientalle ander nuuskieriges.
“Hy’t in die straat gestop, hier by Northcliff se kant? Nie daar oorkant by Agste Straat ingery nie?” sê Ella.
Sy vou die afgebreekte Parrot’s Feather in ’n Kleenex toe, haal haar selfoon uit en pons Silas Sauls se nommer op haar Speed List.
“Wat nou weer?”
“Ek weet dis ’n Saterdagoggend, kolonel, maar ek’t die kunstenaar nodig.”
“Bel hom.”
“Ek sal hom bel, maar ek’t ook weer ’n forensiese span hier by die leliedam nodig. Ons kan dalk leidrade kry op sy roete; skoenspore, vesel van sy broek aan bosse.”
“Ek sal Jimmy bel terwyl ek wag. Die tante en kollega het nog nie opgedaag nie, ook nie dokter Koster nie. Hou die publiek weg van die plekke wat die vrou uitwys. Kan sy vertrou word? Sulke mense doen en sê enigiets vir geld. Sorg dat dit nie verder gekontamineer word nie. En moenie geld belowe nie. Streek-kommissaris Pitso …”
“Ek dink sy’t beslis iets gesien; kan wel ’n verdagte wees.”
Draai terug na haar ooggetuie van die wit gesig in die sekelmaan.
“My lugtyd is op,” sê San.
“San, ek moet jou besonderhede kry, volle naam en kontak-nommer, en jou broer se adres. Ek kan nie Montgomery-spruit, Alberts Farm as adres aangee nie.”
“My rookgoed is ook op.”
“As die polisie kom, sal ek vir jou gaan koop. Is jy dors? Moet ek koeldrank kry, miskien tjips te ete?”
“Gaan jy my ietsie gee ook, ’n voorskot, soos jy gesê het? Ek’s dors, ja, miskien ’n bier. Ek drink Black Label. En Texan Plain.”
“Geen drank voor die skets nie. As jy met die identikit klaar is, kry jy ’n voorskot.”
“Ek’t gedog hy’s een van daardie kerkmense wat altyd Sondae hier langs die dam kom kerk hou. Hulle glo aan grootdoop, wee’jy. Sondae kom preek en doop hulle by die dam. Hulle sing en speel op tromme. Party Sondae, as ek nie besig is nie, kom sit ek daar en luister hoe hulle sing en preek.”
“Hoekom dink jy dit kan een van hulle wees?”
Ella notuleer elke woord van San se relase, hoe onbenullig ook al, elke afdwaling van haar onsamehangende gedagtes. Iewers, later, kan ’n terloopse of obskure opmerking tog wel ’n sinvolle leidraad oplewer, of tot een lei.
“Partykeer het van die kerkgangers se gesigte merke op. Jy weet, sulke wit smeermerke oor die wange en neuse. En hulle dra wit klede.”
“Jy meen merke soos godsdienstige simbole.
