skryf, soos wat sy die laaste tyd gedoen het, asof sy iets wil sê. Dan weer gee sy lang gape.
So sit ek die tyd om.
Later gee sy ’n paar diep asemteue, ek hoor ’n roggelgeluidjie, en toe is alles verby.
Ek sit nog lank langs haar bed, so met haar hand in myne, voordat ek my man bel.
’n Week later ruim ek haar woonstel in die ouetehuis op.
Ou skoene, rokke en hoede gee ek vir die personeel, vir vroue met dieselfde grootte as my ma. Aan elke rok kleef my ma se geur. Die bonkige juwele het ek nie raad mee nie; daarmee sal ek later ’n plan maak.
Ek haal foto’s van die muur af; foto’s van my ma as kind, as jongmeisie, as ma, as ouer vrou. Ek haal die foto’s af van haar Mammie en Daddy en Pieter en van my pa, en hang dit teen die muur van my werkskamer. Só bring ek my ma en my pa my kamer binne.
Ek lees my pa se briewe en skrywes, oor en oor:
O laten wij maar zacht zijn
Wij zijn maar als blaren in den wind
Ritselend langs de zoom van oude wouden
En alles is onzeker
En hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet, kind –
Ek skryf neer hoe lief my pa en ma mekaar gehad het, al was hulle so verskillend. Ek bring dae voor my rekenaar deur.
Ek dink: Margie was groter as die lewe self. Sy het nie in ’n ouetehuis gehoort nie. Ek moes dit nie toegelaat het nie.
Ek droom drome van my pa en ma. In een droom kom my pa, hoed op die kop, na my toe aangestap. Die lewe is ’n dag lank, sê hy en sy oë lag, en saam met haar ’n dag van geluk.
Ek word wakker, my kussing nat. Ek maak my man wakker.
“Wat is dit?” vra hy, gesteurd.
“Die lewe is maar ’n dag lank,” sê ek, “ons moet dit lewe.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
