baie interessante en stimulerende man en ons is goeie vriende, maar niks meer nie.”
“Ek sien,” sê hy. Nóg sy gesig nóg sy stem verraai sy gedagtes. “Wat is sy planne vir volgende jaar?”
“Hy het ’n deeltydse werk as uitsaaier gekry en wil hom verder op joernalistiek toelê. Maar voor hy begin, gaan hy saam met ’n vriend deur Afrika reis.”
“Dit klink interessant. En jy, wat gaan jy nou doen?”
“Wilna soek iemand om ’n woonstel met haar te deel.”
“Dan sal ons volgende jaar saam in Kaapstad wees.”
Sy glimlag effens. “Ek hoop jy sal vir my kom kuier – later, as jy nie meer so kwaad is nie.”
“Ek is nie kwaad vir jou nie. Hartseer en teleurgesteld, ja, maar nie kwaad nie.”
Hy staan op en sy sit haar boeke neer en staan ook op. Uit sy sak haal hy die ring met die een pêrel wat sy die vorige aand vir hom teruggegee het. Hy kyk daarna en sê: “Ek het jou destyds gewaarsku die mense sê pêrels beteken trane. Maar jy het volgehou jy wil ’n pêrelring hê en niks anders nie.”
Sy voel skielik ’n prikkeling van trane agter haar ooglede en in haar keel. Sy het die pêrel nie net gekies omdat dit goedkoper was nie, maar omdat sy dit bo ’n diamant verkies het. Hoe gelukkig was sy destyds, hoe seker dat niks of niemand hulle liefde kon aanraak nie.
“Dit help nie om nou die pêrel te blameer nie – die skuld lê by jou en my!”
Onverwags sê hy: “Wil jy my nie nog een kans gee om te wys dat ek jou liefhet nie, Cathy? Dat dit nie net gewoonte of verliefdheid is nie? Ek belowe jou, ek sal dié keer beter vaar.”
’n Oomblik kyk sy diep in sy oë. Sy sien die ongelukkigheid wat daarin skuil, hoe moeg en bedruk hy lyk, en ’n oomblik weifel sy. Haar ma is reg. Sy sal ver moet soek om weer ’n man soos Andries de Wet te kry. Wat wil sy meer hê? Dan sien sy die wit ringmuur om Mon Désir, sy dink aan die eensaamheid en hartseer van die afgelope maande, en sy weet dat sy die regte ding doen.
Sag maar beslis sê sy: “Ek is jammer, Andries. Ek het jou nie lief nie en ek sal ons albei net ’n groot onreg aandoen as ek met jou trou.”
Sy gesig verhard effens. ’n Paar tellings kyk hy na haar, dan sit hy die ring terug in sy sak.
“Dan sal ek maar tot siens sê. Laat weet my wanneer jy Kaap toe kom. En as daar enigiets is waarmee ek kan help, moet jy sê. Ons is mos darem nog vriende, nie waar nie?”
“Ek hoop so. Solank jy net besef daar is nie sprake van iets meer as vriendskap nie.”
“Ek verstaan. En jy hoef nie bang te wees nie – ek sal jou nie lastig val nie. Is jou ouers hier? Ek wil hulle graag ’n oomblik sien.”
“Hulle is albei hier en my ma het belowe om haar te gedra!”
Hy neem haar hand in syne en kyk ’n oomblik na die vinger wat sy ring gedra het. Dan sê hy sober: “Ek hoop jy is gelukkig en dat die lewe buite die ringmuur alles is wat jy soek.” Hy glimlag effens. “Pas maar op vir die wolwe – daar buite die ringmuur is baie van hulle!”
Ook sy glimlag effens. “Ek sal.”
’n Oomblik druk hy haar hand styf in syne, dan draai hy om en stap weg in die rigting van die huis.
Elsabé Joubert het ook die swart motortjie by Mon Désir se hekke sien inry. Uit die voorkamervenster het sy gesien Andries stap na Cathy toe in die somerhuisie. Toe hy so lank wegbly, het sy begin hoop dit was alles maar net ’n misverstand. Gespanne wag sy, te ontsteld om met haar werk aan te gaan, maar toe Andries ’n rukkie later alleen na die huis aangestap kom en sy die uitdrukking op sy gesig sien, het sy geweet.
Die gesprek met Cathy se ouers het nie lank geduur nie. Die professor en sy vrou was albei teleurgesteld oor die verloop van sake, maar hulle was verstandige mense en het nie veel gesê nie. Andries het belowe om Cathy in die Kaap te gaan opsoek, die Jouberts het hom alle sukses met sy hospitaaljaar toegewens en daarmee is hy weg. Hy het in sy motor geklim en weggery sonder om weer in Cathy se rigting te kyk.
Vanuit die somerhuisie kyk Cathy die swart motortjie agterna. Die gewig wat die afgelope weke so swaar op haar hart gerus het, is weg; sy voel lig en vry. Maar sy voel tog hartseer. Sy sal Andries mis. Hy was haar eerste en tot dusver enigste liefde en sal altyd ’n spesiale plekkie in haar hart hê. Maar sy het haar kinderskoene ontgroei en daarmee ook haar aanbidding van Andries de Wet. En sy het hom mos darem nie heeltemal verloor nie. Andries het belowe hy sal in die Kaap vir haar kom kuier, en sy sien reeds daarna uit om hom weer te sien.
Dit is dan die einde van ’n hoofstuk, dink sy. Anderkant die ringmuur wag die wye wêreld daar buite, en dis met ’n gevoel van opwinding dat sy aan die toekoms dink. Want Jos de Lange is ook deel van daardie toekoms!
Sy is nie op Jos verlief nie, het sy vir haar ma en netnou ook vir Andries gesê, maar net die gedagte aan Jos gee haar ’n vreemde tinteling.
Wat weet jy van die lewe? het hy eendag vir haar gevra. Arme, bevoorregte ou meisietjie! Jou hele lewe lank het hulle jou gevange gehou daar agter die wit ringmuur, en as jy nou met Andries de Wet trou, sal jy nooit daar uitkom nie. Jy is ’n begaafde meisie, jy het baie moontlikhede, moenie toelaat dat hulle jou en jou talente versmoor met hulle liefde nie. Daar is so baie om te doen, so baie om te ervaar, waarom wil jy jou nou al bind?
Nee, sy is nie verlief nie. Daar is nog baie dinge in Jos de Lange wat vir haar vreemd is, wat sy nie verstaan nie. Maar hy is die interessantste en opwindendste man wat sy nog ooit geken het.
Hoofstuk 2
Ouma Joubert woon die afgelope sestien jaar, vandat haar man dood is, alleen in die leidakhuis in die oudorp. Die huis, wat oorspronklik nog aan haar ouers behoort het, is vas teen die straat gebou en die een hoek van die stoep is met glas toegemaak en vol varings en potplante. Hier sit sy graag wanneer sy moeg gewerk is, met ou Wagter, wat in hondejare byna net so oud soos sy is, aan haar voete.
Hoewel Ouma Joubert reeds digby tagtig is, is sy nog besonder aktief. Met die hulp van twee getroue werkers, Mieta en Tom, behartig sy self die huishouding en tuin, en sy stel nog intens belang in die politiek en wêreldsake. Sy is ’n bekende en gerespekteerde persoon op die dorp en hoewel baie van haar tydgenote reeds van die toneel verdwyn het, het sy ’n wye vriendekring. Elke Woensdagoggend is sy “tuis” om besoek te ontvang. Die vorige dag reeds word daar vars blomme in die woonkamer gesit, die ou silwer en koper word gepoets, die luike word wyd oopgestoot, en besoekers kan altyd reken op lekker melktert en ander versnaperinge.
Toe Cathy en haar pa die middag daar kom, sit sy oudergewoonte op die stoep met ’n stukkie hekelwerk op haar skoot. In die oggend werk sy, maar smiddae trek sy ’n mooi rok aan en gaan sit met Wagter op die stoep in die hoop dat van haar kinders, kleinkinders of vriende sal verbykom en ’n bietjie sal kom kuier en gesels.
Alie Joubert is klein en skraal gebou, ’n opvallende figuur met haar regop houding, donker oë en spierwit hare. Sy was ’n nooi De Waal en stam uit die ou Kaapse aristokrasie. In haar jong jare was sy bekend as een van die mooi De Waal-susters, en die kleinkinders luister graag wanneer sy oor die ou dae gesels. Sy het haar man en kinders met ’n sterk hand regeer en hoewel die kinders vandag almal getroud en uit die huis is, koester hulle steeds ’n diepe ontsag vir haar en word sy gereeld oor belangrike familiesake geraadpleeg. Sy is baie lief vir haar kleinkinders
