met Andries wil trou nie, is dit die einde van die saak. Maar hulle voel natuurlik ’n bietjie afgehaal en die atmosfeer was beslis ’n bietjie koel. Ek het lanklaas so ongemaklik gevoel.”
Cathy het niks gesê nie, maar sy het miserabel gevoel. Sy sal jammer wees as haar ouers en die Louws vervreemd raak omdat sy haar verlowing met Andries verbreek het. Maar as sy en Andries nog vriende kan wees ten spyte van wat gebeur het, waarom moet daar ’n gevoel tussen hulle ouers wees?
Net na ete het die telefoon begin lui. Die nuus het gou versprei! Tannie Blanche het uit die Paarl gebel om met haar ma te simpatiseer, van die bure het gebel, en June het uit die Kaap gebel om vir Cathy self te vra of dit waar is dat sy en Andries nie meer gaan trou nie. Cathy het haar verseker dat dit heeltemal waar is.
“Wel,” sê June, “jy het ’n groot fladdering in die familieduiwehok veroorsaak. So iets het blykbaar laas gebeur toe ons groottante Kitty – ook ’n Catherina! – met oorgrootoupa se koetsier weggeloop het. Maar alle grappies op ’n stokkie – jy het ons almal verras. Wat sê Ouma?”
Cathy vertel haar kortliks en June klik simpatiek met haar tong toe sy hoor dat Ouma Joubert die tafeldoek wil terughê. “Nou ja, daar het jy dit,” sê sy. “Wie sê die lewe is nie interessant nie? Maar ek dink nie ons moet ’n ou soos Andries de Wet uit die familie laat gaan nie. As jy hom nie wil hê nie, moet Sophie of ek maar kyk wat ons kan doen. ’n Mens kan seker slegter doen, veral as jy nog die tafeldoek op die koop toe kry!”
Cathy het ’n bietjie kortaf tot siens gesê en afgelui.
June kan haar opwinding skaars verberg, dink Cathy bitter. Hulle is seker in hulle skik met die verloop van sake. Tannie Blanche het glad nie gehou van die gedagte dat Cathy gaan trou terwyl June, wat ’n hele paar jaar ouer as sy is, nog op die rak sit nie. En hulle het almal baie te sê gehad oor die tafeldoek wat Ouma vir haar gemaak het. Dit kom June as oudste kleindogter toe, het tannie Blanche volgehou, of sy nou eerste trou of nie.
Die opmerking oor Andries was ook nie alles grappies nie. Toe sy op universiteit was, het June ’n tyd lank met hom uitgegaan en Cathy weet dat sy nog van hom hou. Gelukkig het Andries ander vriendinne gehad tussen June en Cathy, anders het tannie Blanche nog gesê dat sy hom by June afgevat het!
Dit herinner haar: sy moet nog vir Andries laat weet dat Ouma hom wil sien. Sy sal dit môreoggend doen. Vanaand het sy genoeg gehad.
Sy het Andries die volgende oggend net na ontbyt gebel. Tannie Magda het geantwoord en Cathy kon hoor hoe haar stem verander toe sy hoor wie dit is. Die naar, hol kol op haar maag waarmee sy gister die hele dag rondgeloop het, was skielik weer terug.
“Sal tannie asseblief vir Andries sê Ouma wil hom sien? Nee, ek weet nie wat sy wil hê nie, Ouma het net gesê sy wil hom sien. Ek is jammer oor wat gebeur het, tannie Magda,” voeg sy saggies, berouvol by. “Ek dink nog Andries is die gaafste man wat ek ken, maar ek twyfel al lankal of ons mekaar regtig liefhet. Ek het net gevoel – as ’n mens so onseker is, is dit beter om liewer te wag.”
“Dit is seker,” sê Magda Louw, maar daar is geen versagting in haar stem nie. “As jy Andries nie liefhet nie, kan jy dit seker nie help nie. Dit is net jammer dat jy dit nie ’n bietjie vroeër besef het nie.”
Haar poging om die vrede te herstel was nie juis suksesvol nie, dink Cathy toe sy die telefoon neersit. ’n Mens sou sê sy het die hele gesin beledig toe sy geweier het om met Andries te trou.
’n Rukkie later het Andries self gebel.
“Wat is dit van jou ouma?” wil hy weet. “Waarom moet ek na haar toe gaan?”
Sy gee hom die boodskap, maar sy is teen dié tyd so siek en sat van die hele besigheid dat sy voel of sy enige oomblik in trane kan uitbars.
“Ek is jammer, Andries – jammer oor alles. Dit sou blykbaar veel eenvoudiger gewees het om maar deur te druk met die troue en later te skei. Dit sou beslis nie soveel oproer veroorsaak het nie.”
“Wat ’n blink gedagte! Jy moes net eerder daaraan gedink het.” En dan sag, gebiedend. “Wat makeer? Vir wie is jy kwaad?”
“Sommer vir almal,” sê Cathy, en hy kan hoor sy is baie na aan trane. “’n Mens sou sweer ek het ’n misdaad begaan soos die familie te kere gaan. Sal jy Ouma gaan sien?”
“Ek sal. En as ek kan help – of as jy miskien besluit dit sal eenvoudiger wees om met my te trou – moet jy maar net laat weet. Maar dan sal jy gou moet praat. Ek maak Vrydag klaar en voor ek by die hospitaal begin, gaan Gawie en ek vir twee weke êrens langs die see kamp en visvang.”
“So! Jy hardloop weg en gooi my alleen vir die wolwe.”
“My liewe meisie, die keuse was joune, nie myne nie,” sê hy koel en ongevoelig. “As jy van plan wil verander – jy het tot Vrydag kans. Daarna sal ek nie meer beskikbaar wees nie.”
“Wees gerus, ek sal nie van plan verander nie,” sê sy koud. “En geniet jou vakansie. Dit sal seker heelwat interessanter wees as om saam met my Drakensberge toe te gaan.”
“Ek begin self so dink,” sê hy en sit die telefoon neer.
Vererg stap Cathy weg. Ongevoelige, vermetele vent! Maar sy is ontsteld en ongelukkig. Sy wil nie met Andries rusie maak nie.
Wat makeer haar? wonder sy in ’n skielike vlaag van onsekerheid. Is dit verkeerd van haar om meer te wil hê as die sekuriteit wat Andries haar bied? Op sy manier is hy lief vir haar; sy weet hy sal alles in sy vermoë doen om haar gelukkig te maak. Wat meer wil sy hê? Aan die begin was sy so gelukkig en so opgewonde oor hulle toekoms saam. Wat het gebeur om alles te verander? Wat sal sy daar buite die ringmuur vind? Die vervulling waarvan sy droom, of teleurstelling en ontnugtering? Sal sy as dit te laat is, ontdek dat sy besig is om ’n illusie na te jaag – dat sy haar kans op geluk deur haar vingers laat glip het?
Sy weet nie, maar een ding weet sy vas: as sy die dag trou, sal dit wees omdat sy die man van haar keuse met haar hele hart en siel liefhet. So nie sal sy liewer ’n oujongnooi bly.
Die volgende middag bel Jos de Lange en vra of sy by die huis is. Sy vriend het gouer klaargekry as wat hy verwag het en hulle vertrek nou die volgende oggend vroeg. Hy wil graag kom groet en sommer haar getekende eksemplaar van die jaarblad bring.
“Ek is hier,” sê sy, bewus van die skielike opwinding wat in haar roer. “Wil jy nie sommer saam met ons kom eet nie? Dis net my ma en pa en ek.”
Na ’n oomblik se aarseling neem hy die uitnodiging aan, mits hulle hom net na ete sal verskoon. Hy moet nog ’n paar dinge doen en het nog nie begin pak nie.
Sy het haar ma vertel dat Jos die aand saam met hulle eet. Haar ma het niks gesê nie, maar daar was ’n peinsende blik in haar oë. Cathy het geweet haar ouers sal vanaand met nuwe belangstelling na Jos de Lange kyk.
Sy tel die Franse boek op wat sy gelees het toe Jos gebel het, maar dit is nie so maklik om weer haar aandag by haar studies te bepaal nie.
Sy ken Jos de Lange nou byna twee jaar. Hy is ’n jaar of twee ouer as Andries en het ’n paar jaar in Johannesburg as joernalis gewerk. Sy het hom leer ken toe hy aan die begin van verlede jaar teruggekom het vir sy m.a.-graad. Omdat hulle albei in musiek en drama belang stel, het hulle mekaar dikwels by konserte en opvoerings raakgeloop. Maar hy was destyds geïnteresseerd in Annette Malherbe, ’n vierdejaarstudent in dieetkunde, terwyl sy vir niemand anders as Andries de Wet oë gehad het nie. Hulle vriendskap het
