klanke van die Blou Donou-wals en geredelik staan hulle op. Johan se sterk vingers sluit weer om Annie se arm, terwyl hy vra: “Sal jy met my dans, Annie?”
En of dit nou buite op ’n boereplaas in die Karoo of in die beste danssale van die wêreld gedans word, die Blou Donou is en bly ’n verruklike wals, en Annie gee haar sonder verdere terughouding oor aan die betowering van die oomblik. Toe die musiek ophou, gaan sy staan, nog in die sirkel van sy arms, en doen moedswillig niks om los te kom nie.
Dis nie net Kobie wat kan koket speel nie, dink sy, en skielik bring die gedagte aan Kobie haar tot besinning. Vinnig staan sy terug en Johan laat haar onmiddellik gaan. Maar die volgende oomblik begin die musiek weer en Johan sê glimlaggend: “Ons toegif, Annie.”
’n Oomblik aarsel sy, toe sê sy: “Nie meer nie. Ek is dors. Ek gaan eers ’n bietjie water soek.”
Sonder ’n woord stap Johan saam met haar by die huis in.
Later moes Annie vir hulle sing. As sy kon loskom, sou sy liewer nie gesing het nie, want Johan se woorde is nog vars in haar geheue, en laat haar baie selfbewus voel. “’n Mooi klein meisietjie met ’n silwerstem.”
Maar hulle wil geen verskonings hoor nie en Annie moet klavier toe loop.
“Sing vir ons ‘The end of a perfect day’, Annie,” kommandeer Frank, lui uitgestrek op die rusbank.
Om Annie se mond verskyn ’n vlugtige spotlaggie, maar onmiddellik verdwyn dit weer.
“Goed, Frank,” willig sy in, en Rita begin die begeleiding speel.
En weer, soos tevore, voer die helder, lieflike stem Johan mee. Die ander is ook nog nie tevrede nie en sy moet weer en weer sing.
Toe het Rita koffie en toebroodjies bedien en daarna het hulle weer gedans.
“Gaan jy weer met my dans, Annie?” vra Johan ná hy met elk van die ander ’n beurt gehad het, en met ’n onverwagte glimlag stem sy in.
“Weet jy, meneer De Kock,” begin sy toe hulle wegdans, maar Johan val haar in die rede.
“Johan is die naam, Annie.”
“Weet jy,” herhaal sy sonder om ag te slaan op sy woorde, “dat ons na die laaste toetswedstryd teen die Wallabies in die Kaap sou gaan kyk het? Ons en Barry sou gaan. Ons plekke was bespreek en alles reg toe word sy oupa so siek dat ons nie kon gaan nie.”
“Ja,” sê Johan, “ek weet. Barry het my gesê. Hy is kort daarna dood, nie waar nie?”
“Ja,” sê Annie sag, en die opgewekte stemming is meteens weg.
Vir ’n rukkie dans hulle in stilte, toe sê Johan tergend: “Ek is jammer, Annie, dat julle nie Kaap toe kon kom nie.”
En omdat die diep, tergende stem ’n snaar in haar gemoed aanroer wat haar onverklaarbaar diep ontstem en wat sy nie verstaan nie, sê sy spottend: “Ja, ek verstaan jy het daardie dag rugbygeskiedenis gemaak. Maar was daar nie genoeg mense om jou luister te aanskou nie?”
Johan hou haar so ’n bietjie weg van hom af sodat hy in haar gesig kan kyk. Toe sê hy droog: “So? Ek sien die wapenstilstand is verby.”
“En wat dink jy van my toneelspel?” vra sy gemaak opgewek.
“Meesterlik,” antwoord Johan droog. “Eenvoudig meesterlik. Veral jou vertolking van ‘’n Volmaakte Dag’ vind ek onverbeterlik in die omstandighede.”
Vir ’n oomblik is sy stil, uit die veld geslaan, toe lag sy onverwags.
Die musiek jaag met versnellende tempo na sy einde toe en met ’n vinnige blik na die tergende gesiggie, trek Johan haar vaster teen hom aan en probeer haar van haar voete af dans. Vinniger en vinniger draai hulle tot Annie maar haar oë toemaak en haar ratse, vlugge voete hul gang laat gaan. Toe die musiek skielik met ’n oorverdowende geluid van tamboere afsluit, leun Annie, vir die eerste maal in haar lewe duiselig van ’n wals, laggend teen hom aan en wag dat die wêreld eers moet ophou om te draai.
“En wat gaan hier aan?” vra Frank, wat nie eens probeer het om saam tyd te hou nie, maar op matige pas enduit gewals het. “Hoe lyk dit vir my Annie wil jou nie laat los nie, Johan?”
Johan lag hardop. “Die Bolander het haar skoon van haar voete af gewals.”
Daar kom van alle kante uitroepe van verontwaardiging, maar die wêreld keer tot sy normale standvastigheid terug en Annie kan weer sonder steun alleen staan. Nog vol lag sê sy niks ter verdediging nie, maar stap glimlaggend saam met Johan na ’n rusbank, natuurlik en op haar gemak met hom soos sy nog nooit was van die eerste dag dat hy op Saailaagte aangekom het nie.
“Ek dink dis tyd dat ons huis toe gaan,” merk sy op, en so stadigaan begin hulle klaarmaak om te ry.
Barry ry saam met hulle tot op Wag ’n Bietjie.
“Het julle nou besluit om in vrede saam te lewe?” vra hy.
Annie, wat voor tussen die twee mans sit, neem haar toevlug tot stilte. Johan, ’n glimlaggie om sy mond, kyk voor hom in die pad en sê ook niks nie.
“H’mm. Ek dog dit was te goed om waar te wees. Sommer oëverblindery?”
“Ons noem dit ’n wapenstilstand,” verklaar Johan uit die hoogte.
“O so! Reken nou net! En hoe lank duur hierdie … e … wapenstilstand?”
“Net tot ons jou uit die motor gegooi het. As jy nie oppas nie, nie eens so lank nie,” sê Johan laggend.
“Ek dink nou glad nie eens julle is snaaks nie,” sê Annie kalm. “Het jy nou besluit om saam Boland toe te gaan, Barry?”
“Ja-a. Ek dink so.”
“Natuurlik gaan jy saam. Ek wil sien of jy nog ’n stok en ’n katrol kan hanteer soos die De Kocks vir jou geleer het,” sê Johan.
By die hek net voor hulle by Wag ’n Bietjie kom, klim Barry uit. “Ek stap hiervandaan, dankie, Johan. Ek is bly julle het gekom. Goeienag. Lekker rusie maak verder, hoor.”
Maar moeg ná die dag se bedrywighede het nie een van hulle lus gehad om die stryd van vroeër weer aan te knoop nie, en sonder om veel te praat is hulle huis toe.
“Kyk die haas se oë, Annie,” sê Johan ná so ’n ruk.
Annie kyk en sien die twee groot, blink oë, vir ’n paar oomblikke ’n volmaakte teiken vir sy vyande.
“Foei tog,” sê Annie, “dat sy eie oë hom nou so moet verraai. En hy soek maar net kossies om te bestaan. Ek is bly jy het nie ’n geweer hier nie.”
“Wie sê ek sou hom raak geskiet het?” vra hy lui.
“Ek dink maar jy sou.”
“Het jy ooit saam gaan springhase skiet, Annie?”
“Party maal saam met Barry as ons op die plaas gekuier het. As almal gaan, wou ek nie alleen agtergebly het nie, maar ag, ek was tog altyd so jammer vir die arme hase.”
Ná
