het inderdaad self nog geen woord met Johan de Kock gewissel oor die ongeluk nie, daarom dat sy so bitter verleë is.
Sy het Piet Maandagmiddag gebel en hom gevra om saam met haar hul skoolhoof te gaan spreek, maar Piet het botweg geweier.
“Ek skuld hom nie ’n verskoning nie, en jy ook nie. As hy wil hê ek moet sy motor regmaak …”
“Dis nie dit nie, Piet. Vader sou vanmiddag gaan om sy motor te laat regmaak …”
“Nou wat wil jy dan nog hê, Annie?” vra hy ongeduldig. Om die een of ander rede is Piet lelik gebelg.
“Ek moet heeldag saam met hom werk, Piet. Dit sal tog nie aangenaam wees as daar ’n gevoel tussen ons is nie.”
“Het hy jóú al om verskoning gevra?”
“Toe maar, Piet, laat staan maar.” En sy het afgelui en besluit om hom maar op eie houtjie om verskoning te vra sodra sy ’n gepaste geleentheid kry.
Maar Johan het dit nog so druk op skool gehad dat sy hom nooit alleen te sien kon kry nie en sy kon hom tog nie in die teenwoordigheid van ’n klomp ander mense bydam en sê sy is jammer oor die ongeluk nie. Haar pa het hom nou wel gaan sien en die motor laat regmaak, maar dit skeld haar nog geensins vry van haar verpligting nie.
Daarna het Annie, ook maar gewoond dat haar weg deur die wêreld sover moontlik vergemaklik word deur die liefde en sorgsaamheid van haar ouers, nooit sover gekom om ’n oomblik te vind om Johan te gaan sien nie. Hy het nooit ’n woord gerep in verband met die ongeluk om haar sodoende te help nie, en die woorde van spyt het toe maar in haar hart weggebêre gebly. Dit het byna begin lyk asof hulle vir altyd daar weggesluit sou bly.
Die eerste personeelvergadering is gehou aan die einde van die tweede week nadat die skool begin het, net ná die elfuurteepouse.
Die twee skole het ouder gewoonte saam tee gedrink: in die somer in die laerskoolgebou waar hulle met lekker weer op die stoep kon sit en in die winter in die sonnige personeelkamer van die hoërskool.
Annie, wat die dag net voor elfuur ’n periode vry gehad het, het so ’n rukkie voor die ander by die laerskool aangekom en reguit na die geïmproviseerde kombuis toe gegaan om te kyk of sy kan hand bysit. Volgens reël was die dames om die beurt verantwoordelik vir die maak en die bediening van die tee, maar gewoonlik was daar een of twee by om te help of sommer net rond te staan en geselskap te hou.
Liesel Roux was die dag besig om tee te maak en Kobie Louw het rondgestaan en gesels.
“Hallo,” groet Annie hulle. “Het jy hulp nodig, Liesel?”
“Nee, dankie, ek is amper klaar. Miskien kan jy solank die koek sny.”
“Koek! Waar?” vra Kobie. “Hoekom het jy nie lankal gesê nie?”
“In daardie blik,” sê Liesel kalm. “Mevrou Badenhorst het dit vanmôre gestuur. Ons was darem vir jou gelukkig vandat die skool weer geopen het, nè?”
“Ja,” stem Annie in terwyl sy die mooi versierde koek aanskou. “En dié een is vir jou ’n pragstuk. Ek wens al die ouers is so waarderend soos mevrou Tim Badenhorst. Timmie is in jou klas, nie waar nie, Liesel?”
“Ja, en ’n regte klein rakker. ‘Klein Ondeug’ kon vir hom geskryf gewees het. Maar ek vermoed die koek is nog ter ere van jou nuwe hoof, Annie. Ons het nog feitlik elke dag van die kwartaal iets gehad om te eet … en dit is tog iets seldsaams. Wat sal ons vir hom sê as die koek nie meer kom nie, Annie? Hy verwag nou miskien dat dit altyd so sal gaan,” terg Liesel.
“Ag, loop, jy’s verspot, Liesel. Mevrou Badenhorst het nie eens kinders in die hoërskool nie. Watter belang het sy nou by die nuwe hoof?”
“Haar mooi blouoogdogter, Elsabe, het miskien baie belang by hom,” kom dit blitsvinnig van Kobie. “En terwyl ons nou op die onderwerp is, Annie, gaan jy jou handjies en jou ogies van die nuwe hoof afhou en hom vir ons laat staan, of stel jy ook belang?”
Annie het stilswyend die koek uit die blik getel en daaraan begin sny.
Dit is Liesel wat vererg vir Kobie berispe: “Skaam jou, Kobie. ’n Mens praat mos nie so nie.”
“Waarom nie? Ek wil mos maar net weet. Sy het hom byna katswink gery en sodoende ’n blywende indruk gemaak; nou werk sy nie alleen die ganse dag saam met hom nie, maar sy het nog waarlik waar ’n neef wat saam met hom skoolgegaan het en op wie se mooi plaas hulle kan gaan kuier. Ek vra maar, dan weet ek mos of ek sal wedywer, of nie.”
Annie is bitter vererg, maar sy is ook jammer vir Kobie, want die uitlatings wat so onverbloemd gekom het, het uit ’n seer hart gespruit. Sy is egter nie van plan om vir Kobie te wys dat haar steke haar raak nie. Dit is nou wel miskien as ’n grap bedoel, maar ’n grap met ’n tamaai groot angel in sy stert.
En die rede daarvoor is Piet Grové.
Piet het Kobie in die begin, ná hy op Saailaagte gekom het, dikwels uitgeneem, maar in die jongste tyd bepaal hy sy aandag byna uitsluitlik by Annie, en dit is net as Annie die aand ’n ander afspraak het – en sy sorg met taamlik gereelde tussenposes daarvoor – dat hy Kobie soms uitneem. En Kobie weet, soos ’n vrou maar intuïtief dié dinge weet, dat sy maar net ’n plaasvervanger is, dat Piet die eerste die beste geleentheid sal aangryp om hom weer na Annie te haas. En in haar hart het ’n grief teen Annie ontkiem. Aangevuur deur haar jaloesie het dit gedreig om haar hele uitkyk op die lewe te vertroebel.
Annie sny dus maar die koek klaar, uiterlik kalm, innerlik erg ontstem deur Kobie se onverdiende aanval en tog terselfdertyd jammer vir die meisie wat so sonder skroom haar wonde aan die wêreld kan blootlê.
“Kobie,” sê sy nou net om iets te sê, want sy kan sien dat Liesel ook ongemaklik voel oor Kobie se uitlatings, “voor jy dinge verder reël, dink jy nie dit sal miskien latere teleurstelling voorkom as jy eers uitvind of die man ’n nooientjie in die Boland agtergelaat het, of nie?”
“Het hy ’n nooi? Is hy verloof?” vra sy, en met moeite verberg sy haar teleurstelling.
Liesel lag: Kobie het dít nie verwag nie.
“Nee,” protesteer Annie sag, “ek het nie gesê hy is verloof nie. Ek het maar net gesê jy moet uitvind.”
Maar Kobie is oortuig daarvan dat Annie weet waarvan sy praat en ongeduldig stoot sy haar hare van haar voorkop weg. Kobie kan soms so mooi lyk met haar ligte hare wat sy lank tot op haar skouers dra, haar blou oë en pragtige vel.
“Toe maar, Kobie,” troos Liesel laggend, “solank ’n voël vlieg, kan enigeen nog skiet.”
“Ag, julle is verspot,” sê Kobie gesteurd. “’n Mens kan ook nie eens ’n grap maak nie.”
Meteens steek Abie Greef sy kop om die deur.
“Wat babbel julle vroumense weer vandag so? Is die tee nog nie klaar nie?”
Annie sien dat sy oë reguit na Liesel gaan en op haar rus. Die statige, kalm Liesel met haar blonde hare, rustige blougrys oë en innemende glimlag. Liesel is al meer as ’n jaar kindertuinonderwyseres op Saailaagte, maar dit is eers in die jongste tyd dat Abie skynbaar bewus geraak het van haar statige sjarme.
En nou is ’n ander kêrel hom ’n ent voor.
