ja, meneer De Kock,” antwoord meneer Du Pré glimlaggend, en meteens glimlag Johan ook.
“Sit maar, asseblief. Dankie, meneer Du Pré.”
Meneer Du Pré verlaat die kamer en die leerlinge gaan sit terwyl hulle Johan die hele tyd dophou, nog nie seker wat om van hom te dink nie.
En Johan is op sy beurt lewendig geïnteresseerd in die klompie leerlinge wat hier voor hom sit. Onwillekeurig dink hy aan die matriekklasse van oor die honderd leerlinge aan die skool van waar hy kom. Ses seuns en drie meisies, fris, mooi en ongeskonde, onbewus van wat die toekoms vir hulle inhou. En wat sal hy in die een kort jaar wat voorlê vir hulle kan doen om hulle ’n rigsnoer te gee, hulle te help staal vir die lewe wat daar buite die skoolmure wag?
Impulsief sê hy vir hulle: “Julle het vreeslik geraas toe ek by die kamer ingekom het. Dit moes ’n interessante onderwerp gewees het wat julle bespreek het.”
Die kinders slaak ’n onhoorbare sug van verligting en sit terug in hul banke.
Andries sê: “Dit was, Meneer.”
“Wil julle nie vir ’n rukkie daarmee aangaan nie?” vra die hoof, tot die grootste verbasing van die klas wat hom sprakeloos aangaap.
Joan voel dat haar mond oophang en stadig maak sy dit weer toe.
Niemand praat ’n woord nie.
“Toe maar,” sê Johan op ’n aangename toon, “ek het maar net gedink dis ’n goeie manier om kennis te maak. Miskien was dit nie geskik vir ’n onderwyser se ore nie, nè?”
Joan giggel skielik en die spanning is verbreek. Andries spring weer op en sê: “Asseblief, Meneer, ons sal baie graag wil aangaan met die bespreking. Ons het oor rugby gesels en het gewonder of u ons sal toelaat om mee te ding om die Pienaar-beker.”
Andries gaan sit en die hoof stap ook om na sy stoel agter die tafeltjie.
“Vertel my ’n bietjie meer daaromtrent. Wat is die Pienaar-beker? Het julle nog nooit daarvoor gespeel nie?”
Almal begin gelyk praat, maar Johan maak hulle stil.
“Kyk,” sê hy, “dis nou nie nodig dat ons ander mense moet hinder met ons bespreking nie. Een vir een, asseblief – en wag, voordat ons aangaan, wil ek eers julle name weet.”
Hy maak ’n laai oop en haal ’n skoon stuk papier daaruit. Meneer Du Pré het hom met ’n glimlag gewaarsku dat hy maar versigtig sal moet werk met die matriekklas, drie van sy kollegas het familielede daar.
“Nou toe, begin jy, asseblief.”
Andries was natuurlik eerste aan die beurt.
“Andries Celliers, Meneer.”
Vinnig kyk Johan op. Juffrou Celliers se broer. Die mooi blou oë kyk vas in syne. Die seun maak dadelik ’n baie gunstige indruk.
“Volgende.”
“Maria Gerber, Meneer.”
“Frederik Nieuwenhuys, Meneer.”
Nog ’n familielid. Die seun van die kollega wat hom met sulke onvriendelike swart ogies aangekyk het. Die man wat gehoop het om meneer Fouché op te volg.
“Francis du Pré.”
Ongetwyfeld meneer Du Pré se seun. ’n Mooi openhartige gesig, die soort seun wat enige onderwyser in sy klas verwelkom omdat jy altyd kan reken op die besadigde invloed wat tog so baie werd is.
En so gaan hy aan tot hy al die name het en feitlik ook al ken. Wat ’n skerp teenstelling is daar nie tussen die meisie Poppie met haar ligte hare en bloesende wange en die donker dogter met haar fyn wit gesiggie nie! Die een ’n toonbeeld van blakende gesondheid, sonder inhibisies, die sorgelose ekstrovert; die ander stil, teruggetrokke, in haarself gekeer.
Vir ’n rukkie gesels hulle oor sport, veral rugby, en maak so kennis. Toe die klok aankondig dat die periode verby is, staan Johan op, stap na die deur en toe hy daar kom, draai hy om en sê: “Kyk, my matriekstudente moet darem ’n voorbeeld wees vir die res van die skool. Nie weer so raas nie, hoor.”
En met ’n vriendelike glimlag vir almal is hy weg terwyl nege jong kinders in verskillende stadiums van aanbidding die toe deur aanstaar.
Hoofstuk 4
Hoofstuk 4
“O, Moeder,” sê Annie toe sy die middag die eetkamer binnegestap kom, “weet Moeder wie die nuwe skoolhoof is?”
Stienie Celliers sit voor die oop venster en brei in ’n ou stinkhoutstoel, nog deur haar pa self gemaak. Haar mooi gesig, glad en sonder rimpels, het liefderik opgehelder toe Annie die kamer binnekom.
“Natuurlik weet ek, my kindjie. Ek het dan al so baie van hom gehoor. Barry se vriend, meneer De Kock, nie waar nie?”
“Ja, Moeder,” sê sy ongeduldig, “maar ek bedoel dit nie so nie.” Sy aarsel en meteens merk haar ma dat iets haar hinder. Die mooi bruin oë is besorg.
“Wat is dit, Annie? Wat makeer?”
“O, Moeder, die man van wie ek Moeder-hulle gister vertel het, die vreemdeling in wie se motor ek vasgery het, is niemand anders as meneer De Kock nie.”
Verslae kyk haar ma haar aan.
“My kindjie! Maar dis ongelukkig. En was hy baie kwaad?”
Annie skud haar kop en ’n flou glimlaggie verskyn op haar gesig.
“Nee, Moeder, hy was nie kwaad nie. Hy het niks gesê nie, maar hy kon my natuurlik ook nie voor al die mense inklim nie. Ek het gister seker maar ’n baie treurige indruk op hom gemaak.”
“Maar hy was dan so onhebbelik teenoor julle, Annie,” herinner haar ma haar. “En so erg is dit ook nie. Enigeen kan ’n ongeluk oorkom en dan is ’n mens so oorbluf dat jy vir die oomblik nie weet wat jy doen nie. Ek sal Pappie vra om met hom te gaan praat,” probeer sy vir Annie troos.
“Wie moet Pappie gaan spreek?” vra meneer Celliers opgeruimd toe hy met Andries kort op sy hakke by die eetkamer inkom. Hy groet sy vrou en sy dogter en kyk hulle vraend aan.
“Dag, Moeder,” groet Andries. “Hallo, Annie. En toe, wat dink jy van ons nuwe skoolhoof? Ek vertel nou net vir Vader hoe gaaf hy is. En dat ons gaan RUGBY speel,” eindig hy triomfantelik. Hy neem ’n piesang van die buffet en begin daaraan eet.
“Andries, ons gaan nou eet,” probeer sy ma keer, maar die piesang is al halfpad weg.
“Wie moet ek gaan spreek, Stientjie?” vra meneer Celliers weer.
“Die nuwe skoolhoof wat so gaaf is en wat Annie gister amper doodgery het.”
Andries, besig om ’n tweede piesang af te skil, draai stadig om na Annie, stomme verbasing op sy gesig te lees.
“Annie!” sê hy, diepe teleurstelling in sy stem.
“Waarlik waar!” sê meneer Celliers, en skielik
