tokkel af en toe ’n kitaar. Maar ek verkies om te luister.” Sy skud haar kop ’n slag heftig, soos ’n hond wat uit die water kom.
“Enige voorkeure?” vra ek. Dalk kan dit die saak beslis.
“Ag, ek vat dit maar soos dit kom.”
Ek probeer haar por: “Klassiek?”
“As dit nie te heavy is nie,” sê sy op haar hoede. “Kan ek miskien nou die kamer sien?”
Ek bêre die inligting in my agterkop. “Kom saam.”
Voetjie vir voetjie trap ons tussen die hindernisse in die gang deur. Dis ’n nogal onkonvensionele opeenvolging van kamers: die klein badkamertjie vir gaste regs, daarna die spaarkamer en die tamaai sitkamer oorheers deur Riana se swart vleuelklavier wat soos ’n swaar, glimmende verwyt in die halfdonker opdoem; links die eetkamer met die lang tafel van geelhout en stinkhout – sitplek vir twaalf – ’n erfstuk van die Hugo’s; gevolg deur die kombuis, opwaskamer en outydse spens. Daar’s iets onvoorspelbaars omtrent die uitleg van die huis, soos wat dit agterna na willekeur op die oorspronklike Hollandse fondamente oorgebou is. ’n Smaller dwarsgang skei die voorste gedeelte van die huis van die agterkant, wat hoofsaaklik bestaan uit ’n klompie kamers waar ons seuns vroeër kaatjie van die baan was, en wat nou meestal as pakkamers diens doen. Ek maak die deur oop na die voorste van die twee wat Magrieta vir ons moontlike loseerders reggemaak het.
“Dis fabulous!” sê die meisie. Sy bly vassteek op die drumpel van die eerste kamer, voorlopig ingeruim as ’n werk- of studeerkamer. Sy kom verby my na die middeldeur. “Dit lyk soos ’n honeymoon suite. En ’n kaggel boonop! Kyk net die ceiling!” Sy strek haar nek agteroor om boontoe te kyk en skreef haar oë asof sy bysiende is. Die strak gespanne lyn van haar keel. Na ’n rukkie beweeg sy na die ou koperkatel in die slaapkamer, kry haar sit op die rand en wip ’n paar keer op en af.
“Gebou om te hou,” sê ek sedig.
“No two ways, ek vat dit,” sê sy en beklink dit met nog ’n geesdriftige wip. Dan bedwing sy haar. “Maar dis natuurlik vir jou om te sê.” Sy staan weer op en lyk nou smaller as tevore; en ek kom agter dat sy bewe. “Jisses, maar dis koud.”
Wat my terstond terugbring van waar my gedagtes ook al hulle loop gaan neem het. “Kom ons gaan studeerkamer toe,” stel ek haastig voor, asof sy my op ’n indiskresie betrap het. “Ek het ’n vuur aangesteek. Dit lyk asof jy kan doen met so iets.”
“Great. Ek vrek van die koue.”
Ek loop vooruit, terug na die studeerkamer, verby die onmusikale houers in die gang, en staan daar tru om haar te laat verbykom. Sy kom oor die drumpel in die halfdonker kamer in – soos gewoonlik brand net die leeslamp op die lessenaar. Soos ’n dogtertjie by ’n verjaardagpartytjie loop sy deur die kamer, bekyk die wanorde wat my altyd laat tuis voel, en buk dan oor ’n stapel langspeelplate op die vloer om hulle van nader te beskou. Daar is weer die effens bysiende vernouing van haar oë.
“Jy’t baie van dié,” sê sy na ’n rukkie.
“Hulle het maar ’n neiging om op te gaar.”
“Jy’t nog nie oorgeslaan na CD’s nie?”
Ek skud my kop effens verleë. “Te veel van ’n gedoente.” Ek aarsel. “En ek is nogal geheg aan die oues.”
Sy glimlag toegeeflik.
“Sal ek iets opsit?” vra ek.
“As jy wil.”
“Wat wil jy hoor?”
“Het jy Bob Dylan?”
“Nee, ek is jammer.”
“No problem. Kies enigiets.”
Lieflik en lenig sypel die musiek in die skemerkamer in. ’n Kat roer. Ek draai die volume sagter.
Sy luister na ’n paar mate, draai dan haar kop skuins. “Wat is dit?”
“Mozart. Fluitsonates.”
“Nou, hoekom nie?”
Ek bly haar dophou, nog nie seker wat ek moet besluit nie.
Teen dié tyd is sy by die lessenaar, wat sy deurkyk soos ’n argeoloog wat ’n nuwe terrein inspekteer. Sy knik in die rigting van die rekenaar wat stilweg in sy ligkol bly gons. “Ek sien jy’t darem ’n paar mod cons ook.”
“Ek moes teen wil en dank maar leer, toe die biblioteek ’n paar jaar terug begin moderniseer het.”
“Waarvoor gebruik jy dit nou?”
“Notas. Navorsing. Letterkunde, musiek, geskiedenis, skilderkuns, dié klas van ding. En natuurlik e-pos. Ek het jare lank bly baklei daarteen, maar toe oorgegee. Nie dat dit altyd so voor die wind gaan nie. Om die waarheid te sê, die ding het my net vanmiddag weer in die steek gelaat.”
“Wat is fout?”
“Ek moet iets verkeerd doen. Hy steek net vas.”
“Kan ek kyk?”
“Weet jy iets van rekenaars af?” vra ek agterdogtig.
“Dis my specialty.”
“Wel …” Ek bly nog teësinnig. “Soveel mense het dit al met goeie bedoelings opgemors.”
“Gee my net ’n vinnige kans. As dit nie werk nie, sal ek dit los.”
“Dis regtig nie nodig nie, hoor. Ek …”
Maar sy’t klaar agter die rekenaar ingeskuif. “Watse program gebruik jy?”
Binne ’n paar minute is sy aan die klik en tik en te kere gaan teen ’n vaart wat my verbyster.
“Wees tog asseblief versigtig,” maan ek met ’n mengsel van bewondering en afgryse.
Sy hoor my nie eens nie, lyk dit. Dan en wan vra sy ’n kort vragie, dan val sy weer weg. Tien minute, twintig, ’n halfuur. Een of twee keer mompel sy: “Fok!” Meer dikwels knik sy met ’n tevrede “Daar’s hy!”
Ek kan nie my oë afneem van haar hande wat soos vinnige water oor die klawers vloei nie. Lang vingers, delikate kneukels, maar stomp gepunt, met kort praktiese naels wat sê sy vat nie nonsens nie. Sy behoort ’n skitterende pianis te wees, besluit ek by myself. Begeleiding vir die ingewikkelde patrone van die fluit op die agtergrond.
Dit kom amper as ’n teleurstelling toe sy ophou. “Ek dink dis nou dit.”
“Jy verdien ’n glas wyn,” sê ek.
“Spot on.”
“Merlot?”
“Kan nie beter nie.”
Toe ek terugkom uit die kombuis, sit sy voor die vuur, haar bolyf teen haar knieë, die los trui afgetrek tot op haar voete sodat net haar tone wys. (’n Smal goue ring aan een van hulle.) Sy kyk op,
