Allegra
op Maasdorp
Stella Blakemore
1
_____________
’n Noue ontkoming
Allegra sit op haar bed en kyk na die stapels klere wat op die stoel, die tafeltjie en orals op die vloer rondlê. Eintlik behoort sy baie in haar skik daarmee te wees, want die klere is mooi. Tog lyk sy baie bedruk en mismoedig.
Haar nuwe skooluniform hang in die kas. Dis van donkerblou wolstof gemaak – nousluitend bo en onder swaai dit klokvormig uit. Dit het ’n sneeuwit kragie wat geborduur is met Maasdorp se kleure, blou en geel. Die wit Sondagrokke is net so gemaak. Verder lê daar twee baaikostuums, klere vir sport, ’n klomp pare skoene en stapels onderklere, alles volgens Maasdorp se prospektus.
In sulke klere behoort enige meisie mooi te lyk, en sy ís reeds mooi. Sy het ’n bos bruin hare wat in pragtige krulle op haar skouers hang en groot blou oë. ’n Mens sal verwag dat sy opgeruimd moet wees, maar haar gesigsuitdrukking bly bedruk.
As jy haar van nader beskou, sien jy dat dit nie net norsheid is nie. Sy is regtig ongelukkig en dit lyk of sy baie gehuil het.
Iemand roep na haar buitekant die slaapkamerdeur.
“Allegra!”
“Ja?” sê sy met ’n stywe, harde stem.
“Die tee is in die eetkamer.”
Allegra loop lusteloos agter haar suster aan.
Hester is tien jaar ouer as Allegra. Sy en haar man is die kind se enigste familie en hulle onderhou haar. Hulle probeer om goed te wees vir haar, maar sy weet dat sy in die pad is en dat dit vir jonggetroude mense baie swaar moet wees om die hele tyd ’n veertienjarige meisie in die huis te hê.
Hester is nie baie vriendelik nie. Allegra is al ’n lang ruk in die moeilikheid by haar suster.
“Het jy klaar ingepak?” vra Hester.
“Nee.”
“Hoeveel het jy gedoen?”
“Niks nie.”
Hester lyk ontevrede.
“Regtig! Dis ’n bietjie baie! Jy weet dat Jan jou om vyfuur Kaap toe moet neem. Daar is nie eens meer ’n uur oor nie.”
“Ek sal alles binne vyf minute kan ingooi,” sê Allegra.
Sy probeer om ’n stuk brood en botter te eet, maar dit gaan swaar in haar keel af.
“Ek wens dat jy ’n bietjie meer belang in die hele saak wil stel,” sê Hester vererg. “Almal is wonderlik goed vir jou en al wat jy doen, is om met ’n lang gesig rond te loop! Aangesien jy van jou ou skool weggestuur is, behoort jy die hemel te dank dat meneer Malan jou by ’n skool soos Maasdorp ingekry het. Ná wat jy gedoen het, sou hulle jou nooit sonder sy invloed daar ingeneem het nie. En nou nooi hy jou nog om die nag by sy eie dogters deur te bring, sodat jy saam met hulle skool toe kan gaan! En praat nie hoe dankbaar jy teenoor Jan behoort te wees dat hy bereid is om soveel skoolgeld te betaal nie.”
“Ek is dankbaar,” sê Allegra, terwyl die trane in haar oë brand.
Sy is nou al so moeg vir dankbaarheid dat sy dit nie meer kan voel nie.
“Jy mag dit wees, maar dit lyk nie so nie,” sê haar suster ontevrede.
Die voordeurklokkie lui. Hester gaan maak die deur oop.
Toe sy terugkom, is daar ’n meisie van Allegra se ouderdom by haar. Sy is ook baie aantreklik met kort ligte hare, soos ’n seun s’n. Die reguit blik in haar oë en besliste ken laat ook aan ’n seun dink. Sy bly skamerig by die deur staan en kyk Allegra onseker aan.
Allegra het uit haar stoel opgespring toe sy sien wie die besoeker is en haar blou oë brand soos twee kole van verontwaardiging en woede.
“Marguerite wil met jou praat,” sê Hester. “Neem haar na jou kamer as dit lank gaan duur.”
“Ons gaan nie lank praat nie. Ek gaan glad nie met haar praat nie,” sê Allegra hard en bitter. “Ek wil nie eens weet wat sy hier kom soek nie.”
“Hoe durf jy op so ’n manier met ’n gas praat?” sê Hester.
Marguerite Beyers is self maar veertien, maar haar ouers is van die rykste mense in die dorpie en Hester is glad nie bly dat Allegra haar beledig nie.
“Sy is nie my gas nie. Ek het haar gevra om nie weer hierheen te kom nie.”
Marguerite staan nader.
“Ek móét met jou praat,” sê sy beslis. “Ek gaan mos weg en voor ek gaan, wil ek vir jou sê …”
Maar Allegra wag nie om dit te hoor nie. Sy vlug voor haar suster haar kan keer.
In haar kamer sluit sy die deur en val op die bed neer, waar sy met ’n storm trane en snikke haar kop in die kussings druk.
Maar dit duur net ’n paar minute voor sy ’n swaar gehyg en geklouter hoor – en daar sit Marguerite in haar pragtige ligbruin jas op die vensterbank waarop sy met groot moeite en skade aan haar kouse geklouter het.
“Hoe durf jy! Gee pad daar!” vlam Allegra.
“Ek sal nie,” sê Marguerite beslis. “En as jy my hier kom afstoot, sal ek my nek breek en dan is jy ’n moordenaar.”
Sy is ook nie ver van trane nie.
“Ek wil net voor ek weggaan vir jou sê dat ek vreeslik jammer is oor wat gebeur het.”
Allegra steek weer haar gesig in die kussing weg.
“As jy regtig spyt is, moet jy gaan. Ek wil jou nooit weer sien nie.”
“Maar ek gaan kosskool toe en … ek wou gehad het dat ons weer vriende moet wees, want wie weet wanneer ons mekaar weer sal sien?”
“As ek jou nooit weer sien nie, sal dit baie goed wees,” sê Allegra terwyl sy penregop sit en ’n sakdoek soek. “Wat doen jy hier? Hoe kan ons ooit weer vriende wees nadat jy my laat wegstuur het en … ag, loop!”
“Ek het dit nie bedoel nie, Allegra, regtig nie! Maar ek het geweet dat jy die negentig rand vir Juffrou se present in jou laai gehad het en toe jy later die geld vir Jessie gegee het, het ek gesien dat daar tien rand te min was.”
“Ja, en jy moes dit natuurlik dadelik sê! Dis wat ’n mens van ’n beste vriendin verwag!”
“Maar luister tog! Ek het nie gedroom dat jy dit gevat het nie. Ek het net gedink dis ’n fout. As ek geweet het dat jy dit geneem het om jou sportgeld mee te betaal, sou ek natuurlik liewer self vir jou die geld gegee het as om jou te verraai.”
“Daardie mooipraatjies kan jy hou, en sommer ook die hele besigheid van ‘neem’ en ‘verraai’. Ek het die nare geld nie gesteel nie, sommer net geleen. Ek sou dit dadelik gehad het, maar daardie
