Sy is ’n bietjie kleiner as Allegra, al is sy vyftien, en alles aan haar is lig en fyn. Haar hare bestaan uit ’n massa goue krulle, so kort soos ’n seun s’n. Sy het groot bruin fluweeloë met lang wimpers, en asof sy nie al bekoorlik genoeg is nie, is daar ’n diep kuiltjie in elke wang.
Sy kom vorentoe soos ’n prinses wat iemand in haar paleis verwelkom.
“Hallo,” sê sy vriendelik terwyl sy die nuwe meisie goedkeurend aankyk.
“Jy moet sorg dat Allegra tuis voel,” sê mevrou Malan.
Dis darem nie nodig om dit te sê nie. Kobie is die vriendelikste mens op aarde. Sy is ten spyte van haar talente en skoonheid glad nie verwaand nie.
“Nadat julle geëet het, mag julle nog ’n uur opbly en maak wat julle wil. Maar laat my hoor dat julle langer opbly, of vra om van die partytjie se kos in die hande te kry, en ek sal baie kwaad wees!”
Die kleintjie, ’n koddige mensie met ’n ernstige gesig en ’n krul op haar voorkop, praat senuweeagtig maar dapper: “Mag ons nie net ’n biétjie kry nie, Mammie?”
“Heloise, ek het eenmaal ‘nee’ gesê. Dis sleg vir julle om so baie ryk goed te eet.”
Heloise mompel en net “sien nie hoekom dit juis vir óns en nie vir die grotes sleg is nie” is hoorbaar.
Dis binnensmonds, maar na jare se ondervinding in die grootmaak van kinders is haar ma se gehoor baie fyn.
“As een van julle weer durf teëpraat, sal julle jammer wees,” sê sy dreigend. “Die grootmense mag die kos eet omdat hulle baie gaan dans.”
Heloise wil weer praat, maar een van die ander meisies, met ’n lewendige gesig en bruin krulhare, skop haar teen die been sodat sy betyds haar mond toemaak. Elsabe van den Heever bring ’n deel van elke vakansie by die Malans deur en sy is soos ’n kind in die huis. Sy weet al goed wat van hierdie teëpraat kom.
“Verstaan julle almal wat ek wil hê?” wil mevrou Malan weet.
“Ja, Ma” en “Ja, Mevrou” kom dit van die meisies en sy stap uit, met ’n laaste vermanende blik na Heloise.
“Jou klein esel, hoekom wil jy al weer vir Ma kwaad maak?” sê Kobie verwytend. “Weet jy dan nie wanneer om stil te bly nie?”
“Ek wou maar net geweet het …”
“Bly stil! Allegra, trek jou jas uit en kom eet. Lyk sy nie mooi in die nuwe uniform nie? Ek is so bly dat ons nie meer die ou rokke hoef te dra nie.”
Allegra sit haar jas en hoed op die ou rusbank neer en kom na die tafel waar sy die ander vir die eerste maal goed bekyk.
Die meisie wat nog glad nie gepraat het nie, het asblonde hare en slanke hande. Sy is stil en afgetrokke. Carla begryp nog nie veel wat in die wêreld aangaan buiten musiek nie. Sy leef vir die paar uur op ’n dag wat sy aan haar viool mag bestee. Vir haar is wiskunde en party ander vakke baie vervelig, en sy kon eers nie verstaan hoekom sy op skool nie ’n kamerbediende mag roep om haar hare te kom borsel nie. Maar Kobie pas haar op en lei haar met takt en geduld deur die skoollewe.
“Pappie sê jy is veertien en in graad nege,” sê Kobie vriendelik vir Allegra. “Nou moet jy iets van óns hoor. Hierdie dame met die deurmekaar hare is Elsabe van den Heever. Om haar nou te sien, sal jy nooit kan glo dat sy vyftien maande gelede soos ’n outydse tannie skool toe gekom het nie. Sy het ’n lang vlegsel gehad en ’n massa olie op haar hare. Maar Maasdorp het van haar ’n mens gemaak en nou is sy die skitterendste versiersel van graad elf.”
Kobie bly ’n oomblik stil om asem te skep en Allegra kry dus ’n kans om te praat.
“Is julle al in graad elf?” vra sy verras. “Die graadelfs by my ou skool is almal groter.”
“Maar ons is baie slim,” sê Kobie, wat nie aan ’n minderwaardigheidskompleks ly nie. “Om jou die eerlike waarheid te vertel, ons was aan die begin van verlede jaar maar in graad nege, maar ons het ons so goddeloos gedra dat die hoof ons na die eerste kwartaal oorgeskuif het om ons onder Yskis se sorg te bring. O, ek het vergeet, jy ken nie vir Yskis nie. Dis ons dierbare juffrou Muller, die onderhoof en wiskunde-onderwyseres. Dis waar, sy kan dierbaar wees as sy wil, maar so nie, waai die tande en vere. Dis net Elsabe wat haar deur ’n rooskleurige bril bekyk.”
“Bog! Jy weet self dat sy altyd gaaf is, behalwe as ’n mens iets anders verdien,” sê Elsabe beslis.
“Sy het ’n effens afsnouende manier, maar ek vind haar oor die algemeen gaaf genoeg,” sê Carla afgetrokke.
“Ons moet dit vir Yskis sê. Sy sal jou goedkeuring seker hoog waardeer,” spot Kobie terwyl sy na die botter gryp.
“Ek en Breggie hou van haar,” sê Heloise beslis. “Sy is altyd baie goed vir ons.”
“Stil jy,” vermaan Kobie. “Jy mag nie saam met die grootmense praat nie. Wees maar bly dat ons jou saam aan tafel laat sit. Jy ken nog nie vir juffrou Muller nie. Wag tot jy groter is en sy jou regtig in die hande het, en praat dan.”
“Jy sal juffrou Viljoen as klasonderwyseres hê, Allegra,” sê Elsabe om haar weer in die gesprek te betrek. “Sy is gaaf genoeg, maar kwaai! Eenkeer het Kobie haar ’n poets gebak en sy het haar so byna pakgegee.”
“Doen hulle dit op skool?” vra Allegra verras.
“Natuurlik nie, maar hierdie juffrou het toe net van ’n seunskool gekom en sy het geen ander straf geken nie. Sy sal jóú nie pak gee nie. Moenie bang wees nie!”
“Is jy goed in sport?” vra Kobie.
“Taamlik. Nie wonderlik nie.”
“Jy móét wonderlik wees. Op Maasdorp is almal uitstekend. Ek is nou onderkaptein van sport en ons moet ’n goeie jaar hê.”
Allegra verwonder haar dat hierdie jong meisie al so ’n hoë posisie in die skool het. Sy begin voel dat Kobie regtig ’n wonderlike mens moet wees.
Skielik gaan die deur oop en daar staan ’n baie mooi jong man. Hy het Kobie se bruin oë en goue krulhare, en in sy aandklere lyk hy nes ’n model in ’n advertensie.
Met een beweging is Kobie uit haar stoel om hom te omhels.
“Jaap! Liefste, engelagtige, skatlike Jaap! Waar kom jy vandaan? Pappie het gesê jy sal nie vanaand kan kom nie.”
“Ek kon dit darem reël,” sê haar broer.
Hy steur hom nie daaraan dat sy kraag nou nie meer so netjies lyk nie. Hy hou meer van sy pragtige sussie as van enigiemand anders in die wêreld en hy gee nie om wie dit weet nie. Hy gee Heloise met ’n vlugtige soen darem ’n deel van sy broederlike liefde.
“Dis my broer,” sê Kobie trots vir die ander meisies. “Hy’s al ’n dokter! Waar is Fanie?”
Fanie, die dertienjarige broer, het ’n week by Jaap op Stellenbosch gebly.
“Hy is onder by Pa. Hy sal netnou kom.”
“Ag, gaan vra jy tog vir Ma of ons nie na die dans mag kom nie!” pleit
