dis te gevaarlik. Ek moes belowe om dit nooit weer te doen nie.”
’n Meisie van so twaalf jaar, met kort swart hare en donker oë, kom die kamer binne.
“Hallo,” sê sy sku, maar sonder twyfel baie bly om Kobie te sien.
“Hallo, Santa. Kyk, hier het jy ’n nuwe maat, Allegra Bredenkamp. Sal jy haar ’n bietjie oppas terwyl ek na my eie kamer gaan?”
“Ja, natuurlik, Kobie.”
Santa sal enigiets doen wat Kobie wil hê. Totdat sy verlede jaar Maasdorp toe gekom het, was sy byna haar hele lewe lank in meneer Van Velde se weeshuis. Toe het hy haar aangeneem en hier op skool geplaas. Van die begin af was sy baie lief vir Kobie, en in ’n lewe wat nie baie ryk aan liefde was nie, was die gevoel vir haar iets kosbaars.
“Daar is nog ’n ander nuwe meisie,” sê sy. “Ek het haar in die voorportaal gesien. Sy lyk omtrent veertien, en as dit die geval is, sal sy seker na hierdie kamer moet kom.”
“Dan sal jy na die twee moet kyk,” sê Kobie. “Kom maar alleen reg, terwyl ek gaan kyk wat Carla maak. Heloise is hier iewers.”
“O, ek moet haar later gaan soek,” sê Santa opgeruimd.
Met Heloise en Breggie is sy groot maats, want dis aan hulle te danke dat sy uit die weeshuis geneem is. Meneer Van Velde is baie gek na die Maasdorp-meisies en veral na Breggie. Hy het eenkeer gevra of party van die kleintjies met die weeshuis se kinders mag gaan speel. Daar het Breggie en Heloise Santa leer ken en meneer Van Velde vertel hoe slim sy is en hoe sy ’n goeie opvoeding wil hê, sodat sy eendag ’n skrywer kan word.
’n Koshuispersoneellid verskyn met Allegra se bagasie.
“Dis gaaf,” sê Santa. “Ek sal jou help uitpak, met hierdie klein koffers ten minste. Jou groot trommel word na die linnekamer geneem en Matrone ondersoek dit daar. O, jy het mooi hare!”
Allegra het haar hoed afgehaal en haar krulle dans in die koel windjie wat deur die oop venster inkom.
“Hoekom het jy so vroeg al gekom?” vra Santa.
“Ek het die nag by die Malans deurgebring en meneer Malan moes vroeg inry om nie te lank uit sy kantoor weg te wees nie.”
“Jy’s gelukkig!” sug Santa. “Ek was in die Desembervakansie by hulle op Muizenberg en dit was heerlik! Is Kobie nie mooi nie?”
“O ja!”
“Sy’s die gewildste meisie in die skool en as sy van jou hou, sal jy ’n aangename tyd hê.”
Allegra is bly en dankbaar. Na so baie weke van verdriet, lyk dit regtig asof die wolke ’n bietjie wegtrek. Dis jammer dat al die onderwyseresse van haar oortreding weet, maar daaraan kan sy niks doen nie. Sy sal sorg dat sy so min moontlik met hulle in aanraking kom. Solank die meisies dit nie weet nie, sal sy seker gelukkig wees.
Sy het albei haar koffers oopgemaak en Santa help haar om alles op die regte manier te bêre terwyl sy haar van die skool en die meisies vertel. Allegra word al hoe opgeruimder. Dit lyk of dit ’n heerlike, vrolike lewe gaan wees.
Skielik gaan die deur oop en die ander nuwe meisie begelei deur Matrone kom die kamer binne.
“Santa, ek is bly om jou te sien,” sê Matrone. “Jy kan hierdie kinders alles mooi wys.”
Sy merk nie dat Allegra spierwit geword het en dat haar oë soos twee kole brand nie.
“Wat is jou naam, kind?” vra sy vir haar.
Allegra kyk Matrone aan asof sy nooit ’n woord sal kan uiter nie. Die ander nuwe meisie, wat ’n aantreklike gesig en kort ligte hare het, lyk byna nog meer in die nood.
“Dis Allegra Bredenkamp, Matrone,” sê Santa toe sy Allegra se gesigsuitdrukking sien.
“O ja. Nou, Allegra, jy moet leer om te antwoord, al voel jy aanvanklik skaam.”
Dis Matrone se gewoonte om ’n bietjie skerp te praat. Die meisies wat haar goed ken, weet al dat sy niks daarmee bedoel nie. Maar Allegra beskou dit as die manier van iemand wat van haar verlede weet. Die onderwyseresse weet mos almal daarvan. Haar suster het gesê dat meneer Malan hulle vertel het sodat hulle haar kan dophou.
Die meisies weet egter niks daarvan nie. Maar Marguerite sal hulle natuurlik vertel! In haar ontstelde toestand sien sy nie dat Marguerite ook geskrik het nie. Sy is seker dat die ander meisie opsetlik na hierdie skool gekom het om haar te verkleineer.
Die waarheid is dat Marguerite nooit aan so ’n moontlikheid gedink het nie. Sy deins terug voor die uitdrukking in Allegra se oë.
“Dis Marguerite Beyers,” sê Matrone, wat totaal onbewus is van die spanning tussen die twee nuwe leerders. “Hier kom jou goed nou, Marguerite. Pak gou uit en kom dan na die linnekamer sodat ons jul trommels kan ondersoek.”
Sy gaan uit en laat Santa staan by twee mense wat mekaar baie vyandig aankyk.
Allegra is natuurlik die woedendste. Marguerite lyk meer bang as kwaad. Ná ’n oomblik draai sy weg en gaan na die bed waarop haar koffers neergesit is. Sy haal haar hoed af en trek haar jas uit en omdat sy nie weet wat om te doen nie, begin sy haar hande was.
“Jou goed is nou klaar, Allegra. Ek sal met Marguerite s’n begin,” sê Santa ewe behulpsaam.
Allegra is regtig in ’n moeilike posisie. Op die oomblik is sy geneig om alles as ’n belediging te beskou. Sy meen nou dat Santa skielik meer van Marguerite as van haar hou. Sy kyk Santa kwaad aan.
“Dis goed. Maak soos jy wil. Ek gee nie om nie.”
Marguerite hoor die woede in haar stem en kyk haar waarskuwend aan. Allegra sien dit en vererg haar opnuut.
“Ek sal maar loop, dan kan julle net soveel van my skinder soos julle wil,” hakkel sy en vlug die kamer uit. In die gang loop sy haar in ’n onderwyseres vas.
Dis ’n mooi vrou met ’n fyn gesig en kalm oë. Sy is verplig om Allegra vas te hou sodat hulle nie albei val nie.
“Dis gevaarlik om so te hardloop,” sê sy koud. “Het jy nooit geleer dat ’n mens in ’n huis op ’n fatsoenlike manier moet loop nie? Wat is jou naam?”
“Allegra Bredenkamp.”
Juffrou Muller verwonder haar aan die ontevrede meisie. Danksy jare se ondervinding ken sy kinders baie goed, en as ’n mens na hierdie een se voorkoms moet oordeel, behoort sy vrolik en vriendelik te wees. Sy hoop van harte dat dit nie weer ’n moeilike geval is nie. Die personeel het die vorige kwartaal genoeg moeite met Carla gehad.
Hierdie kind lyk inderdaad asof sy iets makeer. Haar hele uitdrukking is nors en bang.
“Waarheen wou jy gegaan het?” vra sy.
Allegra lyk verward.
“Ek … ek weet nie.” Sy onthou skielik. “Iemand – ek dink dis die matrone – het gesê dat ek na die linnekamer moet gaan.”
“Kom dan. Ek sal jou die pad wys.”
Terwyl
