hulle feitlik om die hele gebou geloop en nog ’n trap opgegaan het, maak juffrou Muller ’n deur oop.
“Hier is die linnekamer,” sê sy.
Matrone is besig om Marguerite se goed uit te pak.
Allegra wil ingaan toe die onderwyseres haar keer.
“Het niemand jou geleer om dankie te sê nie?” vra sy.
“Dankie,” mompel Allegra.
Juffrou Muller sug. Sy het nie lus om so vroeg in die kwartaal met dissipline te begin nie. Sy het darem haar plig.
“ ’n Mens praat nie so nie. Sê ‘dankie, Juffrou’.”
Allegra gehoorsaam, maar so nors en onwillig dat Matrone haar stip oor haar bril aankyk.
“Moet tog nie sê dat ons weer ’n parmantige, onopgevoede meisie ingeneem het nie! My hande is reeds vol. Wat makeer jou, kind?”
“Niks nie,” is die nors antwoord.
“Niks nie, Mevrou,” vermaan Matrone. “Ek het ’n goeie straf vir mense met slegte maniere. Dis om stoflappe om te soom. Ek het dit verlede kwartaal ontdek en dit gee baie goeie resultate.”
“Niks nie, Mevrou,” sê die kind op ’n manier wat byna ’n belediging is.
Die onderhoof laat die saak aan Matrone oor. Wat daardie dame nie van moeilike kinders weet nie, is nie die moeite werd om te leer nie.
Matrone is verstandig en sy sien dat hierdie kind meer ongelukkig as nors is.
“Kom,” sê sy sonder om verder oor parmantigheid te praat. “Ons sal met jou trommel begin, en die ander kind s’n laat staan tot sy kom.”
Toe sy Allegra se trommel oopmaak, staan sy verstom. Sy is gewoond dat die meisies se ma’s hul trommels pak sodat dit netjies is. Hierdie een lyk egter soos ’n hoendernes.
“Wat op aarde beteken dit? Wie het hierdie trommel gepak?”
“Ek, Mevrou.”
“Het niemand jou dan gehelp nie?”
“Nee, Mevrou.”
“So! Wat het jou ma dan gemaak?”
“Ek het nie ’n ma nie,” sê Allegra baie bitter.
“Wie sorg dan vir jou?”
“My suster en haar man, Mevrou.”
Matrone se handelswyse is altyd goed. In plaas van simpatie te wys, praat sy effens skerp.
“Dan moet jy jou beter as die ander meisies gedra – nie slegter en onmanierliker nie. Anders sal die mense sê dat jou suster en swaer nie behoorlik vir jou sorg nie en dit sou verkeerd wees, want dis baie goed van hulle om jou van alles te voorsien.”
Hier is die nare dankbaarheid al weer!
“Ja, Mevrou,” sê Allegra darem om verdere moeilikheid te vermy.
Sy glo dat al die onderwyseresse haar veroordeel. Noudat Marguerite hier is, sal dit nie te lank duur nie of die meisies sal dit seker ook begin doen. Die droom van geluk wat sy kort tevore gehad het, is dood. Sy staan mismoedig daar en luister sonder belangstelling terwyl Matrone nog met haar oor die slordigheid van die trommel raas.
Eindelik is alles klaar en kan sy die klere na haar kamer neem. Toe sy met die eerste stapel daar aankom, sit Santa en Marguerite op een van die beddens en gesels.
“Was jy al by Matrone, Allegra? Dan moet Marguerite ook gaan,” roep Santa en probeer om weer vriendelik te wees.
Allegra antwoord nie. Sy gooi haar goed op so ’n manier in ’n laai dat dit haar weer ’n streng berisping sal laat kry as Matrone die kaste later kom ondersoek.
Toe gaan sy, gevolg deur die ander twee, weer linnekamer toe. Hulle ontmoet mekaar net toe sy daar uitkom.
Santa gaan in, maar Marguerite bly ’n oomblik staan.
“Allegra!” sê sy benoud.
“Loop, ek praat nie met jou nie.”
“Maar luister! Dis dom om so aan te gaan. Jy sal self die hele ding weggee. Verstaan tog dat ek nooit vir iemand sal sê wat jy gedoen het nie.”
Marguerite bedoel dit goed, maar sy druk dit verkeerd uit. Haar grootste begeerte is om weer met Allegra vriende te wees. Sy is bitter jammer dat sy haar die eerste keer so met afkeer en verwyt aangekyk het, maar dit was omdat sy self so geskrik het. Maar dit lyk regtig of sy die vriendskap daarmee die doodsteek gegee het, want Allegra kyk haar net met die bitterste haat aan.
Allegra kan inderdaad niks meer verdra nie. Sy laat val alles wat sy in haar hande het en gee Marguerite ’n taai klap teen die gesig sodat sy struikel en byna val. Matrone kom vinnig uit die kamer gestap toe sy Marguerite se onwillekeurige uitroep hoor.
Die rooi merk op Marguerite se wang en Allegra se houding verraai wat gebeur het.
“Het jy hierdie meisie geslaan?” vra Matrone ontsteld.
“Ja, ek het,” sê Allegra deur haar tande.
“Jou onhebbelike meisiekind! Hoe durf jy so iets doen?”
“Hoe durf jy my so uitskel?” bars Allegra uit.
’n Paar maande gelede sou sy nooit so iets gesê het nie, maar op die oomblik is sy regtig nie heeltemal normaal nie.
“Kyk hier, juffroutjie,” sê Matrone, wat nou self baie kwaad is, “om so met ’n onderwyseres te praat, is genoeg rede om op die daad weggestuur te word. Juffrou Van der Westhuizen sal jou nie ’n dag hier hou nie. Jy kom dadelik saam na haar toe.”
Allegra kyk om haar asof sy nie regtig weet wat gebeur het nie. Sy besef nou dat dit te laat is, dat sy te ver gegaan het. Sal hulle haar regtig wegstuur? Dit mag tog nie! Na wat by haar ou skool gebeur het, sal sy die skande nie oorleef nie!
Sy word wild van vrees.
“Ek haat jou! Dis alles jou skuld!” skreeu sy vir Marguerite. “Ek het jou nog nooit iets aangedoen nie. Hoekom kon jy my nie met rus laat nie?”
Voor iemand haar kan keer, storm sy die gang af.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно
