is net ‘nee’.”
“Ag, dis vreeslik!” kla Kobie. “Nou sal jy die hele aand met ’n klomp vreemde vroumense gaan dans en glad nie aan my dink nie!”
“Nee, niks van dié aard nie. Ek sal maar hier by jou bly.”
“Jy kan nie, en jy weet dit goed. Ma sal dit nooit toelaat nie.”
“Nou, kom saam dans toe. Dis mos ’n kostuumdans. Kan jy jou nie so aantrek dat niemand jou ken nie?”
Dis bedoel as ’n grap, maar dis egter genoeg vir Kobie. Sy spring regop van geluk.
“O, wat ’n wonderlike idee!” jubel sy. “Ek het altyd gesê jy is die slimste mens op aarde!”
“Nee, wag!” sê Jaap bang. “Jy het mos nie ’n kostuum nie!”
“Wat? Weet jy nie dat ek al jare lank danslesse neem nie? Ek het omtrent ’n honderd kostuums hier in die huis!”
“O tyd! Wat het ek nou weer gemaak?” steun Jaap. “Ek kan dit nie toelaat nie. Ma sal jou doodmaak as sy dit agterkom.”
“Maar sy sal nie, want luister! Ek weet presies wat om te doen. Ek het ’n Pierrot-kostuum met masker en al! Dit het ’n swart kopdoek, sodat niemand my hare sal sien nie. Wat wil ons beter hê?”
“O, wêreld! Ek het die familie nou weer in die moeilikheid gebring!”
Jaap weet goed dat niks op aarde nou sy waaghalsige sussie sal kan keer nie.
“Ek sal jou as ’n vriendin aan Ma moet voorstel. Dan sal jy natuurlik begin lag en alles verbrou!”
“Nee, jy sal nie, en ek sal nie! Ek sal onder haar oë uitbly.”
“Maar my liewe skepsel, jy is so klein! Niemand sal glo dat jy ’n grootmens is nie, al trek jy ’n honderd kostuums aan!”
“Ek sal van Erika se skoene leen met die yslike hoë hakke,” sê Kobie opgewonde. “Sy het die vreeslikste klein voete op aarde.”
“Jy gaan nie sonder dat jy belowe het om vir ons van die kos te bring nie,” sê Heloise beslis. “Of ek gaan vir Mammie sê!”
“Jou gemene klein bees …”
“Toe, toe! Ek sal sorg dat julle iets kry om te eet,” belowe Jaap. “Maar as Ma van hierdie nag se werk hoor, moet ek maar besluit om twee jaar lank van die huis af weg te bly.”
So gebeur dit dan dat ’n baie klein en fyn jong dame met ’n appelgroen Pierrot-kostuum en ’n masker kort daarna in die danskamer verskyn. Niemand anders dra ’n masker nie, maar vir elkeen wat daarmee spot, vertel sy dat dit ’n deel van haar kostuum is.
“Wie is daardie meisie?” vra mevrou Malan vir haar dogter Erika, wat net toe saam met ’n jong man verbyloop.
Erika is een van die briljantste meisies in die Kaap, maar sy is nie te slim om die geselskap van ’n bewonderende jong advokaat te geniet nie.
“Wie? O, daardie kleintjie met die masker? Dis seker Bettie Theron. Sy is die enigste wat so klein is.”
Gelukkig vir Kobie sit Bettie Theron op die oomblik saam met ’n vriend op een van die banke in die voorportaal en mevrou Malan kan dus nie ’n vergelyking tref nie. Sy is ook te besig om meer belang in die saak te stel, hoewel sy met moederlike gevoel ’n paar maal wonder hoekom Jaap dan die hele aand net met Bettie Theron wil dans. Ander jong mans kom haar nooi, want almal sien baie gou dat sy die beste danseres in die kamer is, maar Jaap is te bang om dit toe te laat, afgesien daarvan dat hy haar nie op haar ouderdom met vreemdelinge wil sien dans nie.
Die aand gaan vir Kobie te vinnig verby. Later neem sy en Jaap ’n groot skinkbord vol kos na die ander kinders.
Jaap voel dankbaar dat alles so goed afgeloop het en raai haar aan om nou maar bed toe te gaan terwyl sy dit nog veilig kan doen. Maar Kobie luister nie. Sy gryp sy hand en trek hom die trap af na waar die dansmusiek en vrolike stemme haar lok.
Maar net toe hulle die danskamer bereik, kom Bettie Theron by ’n ander deur in. Mevrou Malan, wat langs haar man sit, kyk nuuskierig na die ander klein figuurtjie.
“Wie is dan die meisie met wie Jaap hom die hele aand ophou?” vra sy ongeduldig. “Erika het gesê dis Bettie Theron en daar kom Bettie nou in.”
Meneer Malan bekyk Jaap se klein vriendin vir die eerste maal goed en sy hart wil gaan staan. Die manier waarop sy haar kop hou en ’n honderd maniertjies waarvan hy so baie hou, verraai die oortreder aan hom.
Hy staan vinnig op en hardloop byna na Diana en ’n vriend wat met die musiek besig is.
“Diana! ’n Oomblik, my kind!” sê hy so benoud dat hy byna nie die woorde kan uitkry nie.
“Ja, Pappie?”
“Kyk goed, liefling, en sê my die waarheid. Is dit nie Kobie wat met Jaap dans nie?”
Diana kyk gou.
“Nee, natuurlik nie – haai, hemel, ja! O liewe tyd! Het Mammie dit agtergekom?”
“Nog nie,” sê meneer Malan onrustig. “Maar as sy dit weet, sal sy …”
“Ja, sy sal! En dis wat die klein naarheid verdien.”
“Ag, nee, my kind. Dans jy en Rudolf tot by haar en sê vir haar dat ek haar herken het, en dat sy dadelik bed toe moet gaan.”
“Ek sal dit doen, omdat … ek weet regtig nie hoekom nie. Seker omdat Pappie dit wil hê. Sy behoort opgehang te word.”
Maar voor sy en haar laggende vriend die stouterd kan bereik, hou die musiek op en Kobie en Jaap bly reg voor mevrou Malan staan.
Mevrou Malan kom stadig vorentoe. Sy meen dis nou tyd om haar seun se vriendin te leer ken. Sy kan haar nie herinner dat die meisie vanaand aan haar voorgestel is nie.
Lulu en Erika is albei naby; die mooi, donkerharige Ruth is ’n entjie verder weg. ’n Wenk van Diana en ’n gefluister onder mekaar versprei die nuus dat die vreeslike klein Kobie al weer in die moeilikheid is, en op só ’n manier dat die hele huis enige oomblik kan ontplof.
“Jaap!” sê mevrou Malan op die koue toon van ’n ma wat sien dat haar oudste seun moontlik vir die eerste maal verlief is, “stel my asseblief aan hierdie jong dame voor!”
Jaap bly kalm, maar sy oë kyk vir redding na Erika, die intelligentste lid van die familie.
Die hele ding is te veel vir Kobie se senuwees.
Met ’n “O, liewe!” wat haar moet verraai, spring sy en vlug die kamer uit.
Meteens begin die hele familie gelyk praat.
“Stil!” beveel mevrou Malan so skerp dat hulle dadelik gehoorsaam. “Wat makeer julle?”
Lulu kyk senuweeagtig om om te sien of die gaste iets gemerk het.
Diana hardloop gou om nog musiek op te sit.
“E
