het die ongemaklike gevoel dat sy nie nou met haar oudste dogter tevrede sou gewees het nie.
Sy weet egter nie hoekom sy so voel nie. Sy en haar man het die kind opgepas en haar alles gegee.
Hul ma het min geld agtergelaat. Baie vroeg moes Hester gaan werk om haarself en Allegra te onderhou. Toe die bestuurder van haar kantoor op haar verlief geraak en hulle getrou het, het hy belowe om alles wat moontlik is vir die kind te doen. Hy kom sy plig getrou na, al is hy nie ’n ryk man nie. Hoe en waar het hulle dan verkeerd opgetree?
Allegra kyk na haar suster en dan na haar swaer wat nou inklim.
“Julle is te goed vir my. Baie dankie vir alles,” sê sy.
Die woorde is reg, maar haat dring deur elke woord. Sy sal hulle hul afkeer en die koue, leë dae van die laaste paar weke nooit kan vergewe nie.
“Ek hoop tog dat jy op skool gelukkig sal wees,” sê haar suster, nog met daardie ongemaklike skuldgevoel. “Jan sal vir jou sakgeld gee wanneer julle by die Malans aankom.”
“Dankie,” sê Allegra asof die woord haar keel brand.
Omdat sy onrustig voel, sê haar suster nou die een ding wat sy nie moes gesê het nie.
“As jy geld nodig het, skryf tog en vra dit. Al gaan dit moeilik, sal Jan dit liewer vir jou wil gee as om weer soveel ellende deur te maak.”
Lank nadat hulle vertrek het, klop Allegra se hart nog vinnig van woede en skaamte.
Teen sewe-uur kom hulle in Kaapstad aan en hulle ry na Oranjezicht waar die Malans woon. Die huis is baie groot met breë balkonne en ’n mooi tuin, en toe die motor stilhou, is daar lig in elke venster asof daar ’n partytjie aan die gang is.
Meneer Pretorius, wat die hele tyd nie ’n woord gepraat het nie, klim saam met Allegra uit. Meneer Malan kom self te voorskyn. Hy groet hulle baie vriendelik en sit sy arm om die skouers van die kind wat hom met sulke miserabele oë aankyk.
Meneer Pretorius kan nie lank bly nie, hy moet na sy vrou en baba teruggaan. Hy groet meneer Malan en bedank hom herhaaldelik vir alles wat hy vir hulle gedoen het. Op pad na die motor gee hy vir Allegra geld en vertrek toe dadelik.
Hy steur hom nie aan die verwyt in haar oë nie. Hy het haar nie lief nie. Wat hy vir haar doen, is net om sy vrou se ontwil. Omdat hy ’n eerbare man is, wil hy sy woord aan sy vrou om die kind te onderhou nie breek nie.
“Laat weet as jy iets nodig het,” sê hy met ’n betekenisvolle blik wat weer Allegra se wange laat gloei. “Tot siens.”
Daarmee is hy weg.
Meneer Malan is jammer oor die uitdrukking op die kind se gesig. Hy dink dat sy regtig dankbaar behoort te wees oor wat haar familie vir haar doen en dat haar houding baie verkeerd is, maar hy verstaan ook dat daar nie dankbaarheid kan wees wanneer liefde ontbreek nie. In elk geval is dit nie nou die tyd om iets vir haar te sê nie.
Terwyl hulle nog daar in die voorportaal staan, vergeet Allegra inderdaad haar kommer, want die huis met die breë trap wat na bo voer, is regtig mooi en die deure wat oop staan, wys dat hulle na groot, vriendelike verligte kamers lei. Oral is blomme en sagte kleure, en bo klink vrolike meisiestemme op.
“Kobie! Waar is jy?” hoor sy.
’n Deur word oopgestamp.
“Hier,” roep ’n soet stem. “In Lulu se kamer. Ek kam haar hare.”
“Jou ma sê ons kos is op die tafel in die skoolkamer en jy moet nou kom.”
“Ag, nee, wag ’n bietjie! Ek sal nou-nou klaar wees.”
Toe kom ’n streng vrouestem.
“Jakoba! As ek jou laat roep, is daar g’n ‘nou-nou’ nie. Geen parmantigheid!”
Allegra merk dat meneer Malan meteens baie bekommerd lyk.
“O aarde!” sê die ondeunde stemmetjie. “Ek het nie geweet dat Mammie hier bo is nie. Ekskuus tog!”
“Dit maak nie saak of jy dit geweet het of nie. Gaan dadelik na die skoolkamer, voor ek regtig kwaad word.”
“Maar Mammie, ek het nog nie Lulu se hare gekam nie.”
“Sy kan dit self heeltemal goed doen. Gehoorsaam op die daad!”
“Mammie, sy kan nie! Sy trek dit alles terug en laat ’n kuifie voor hang sodat sy kompleet nes ’n okkerneut lyk! Mammie kan self sien!”
Meneer Malan loop vinnig na die trap en Allegra volg hom, omdat sy nie weet wat anders om te doen nie.
“As jy durf teëpraat, sal ek jou straf so groot soos jy is,” sê die streng stem.
Kobie verstaan nou dat haar ma nie speel nie. Allegra hoor ’n beleefde “Ja, Mammie” en die gehardloop van twee paar voete.
Meneer Malan slaak ’n sug van verligting.
“My groot dogters het vanaand ’n partytjie,” vertel hy. “En die kleintjies is ontevrede omdat hulle dit nie mag bywoon nie. Maar hul ma is bang dat hulle te gou gaan grootword.”
Nou is hulle bo waar hulle mevrou Malan ontmoet. Sy lyk wonderlik elegant in haar aandrok, maar sy het ’n sterk gesig en besliste oë wat enige stout kind bang sal maak.
“Hier is Allegra, skat,” sê haar man.
Mevrou Malan neem Allegra se hand.
“Hoe gaan dit?” vra sy.
Allegra is te sku en bang om te antwoord. Sy weet nie of mevrou Malan alles omtrent haar weet nie. Wat sy ook nie weet nie, is dat mevrou Malan op hierdie oomblik regtig hard probeer om ’n bietjie minder streng as gewoonlik te lyk, omdat sy werklik jammer voel vir hierdie mooi en blykbaar bang klein vreemdeling. Syself voed haar kinders streng op, maar sy is darem verstandig. Hulle word soms gestraf, maar hulle word nie aanhoudend ongelukkig gemaak nie. As hulle vir ’n bepaalde oortreding gestraf is, is die hele ding verby en niemand word toegelaat om weer daarvan te praat nie. En as een van haar kinders op skool so swaar soos Allegra gekry het, sou g’n steen van die skool bly staan het nie.
“Kom, ek sal jou na die ander kinders neem,” sê sy. “Hulle eet vanaand bo, sodat hulle uit die pad is. Hulle is al aan tafel. Twee van Jakoba se vriendinne is hier. Hulle gaan môre saam met jou skool toe.”
Die huis weergalm van vrolike geluide. Hoe streng die ma ook mag wees, het dit klaarblyklik nie die familie se lewenslus verminder nie. Van party kamers hoor jy ’n gesing en gelag waar die vier groot dogters aantrek. Elkeen het minstens een vriendin wat die nag by haar kom deurbring. Dis nie verniet dat meneer Malan ’n groot huis het nie!
Mevrou Malan maak ’n deur aan die agterkant van die huis oop. Dit lei na ’n groot kamer waar alles ’n bietjie oud lyk, soos ’n mens sal verwag nadat agt kinders dit jare lank as woonkamer gebruik het. Hier is die tafel gedek en drie meisies van ongeveer vyftien en ’n kleintjie van elf sit daar en eet met lus. Maar toe mevrou Malan die kamer binnekom, staan hulle almal op.
“Jakoba, hier is Allegra Bredenkamp,” sê sy.
Mevrou
