buite die sitkamer ontmoet hy sy oogappel wat met dansende goue krulle en blosende rooi wange die gang afhuppel. Sy dra ’n langbroek en donkerblou trui, en op pad na die trap wat na die voorportaal van die groot huis gaan, oefen sy ’n danspassie. Toe sy hom sien, verander sy van rigting en hardloop na hom toe om haar arms om sy nek te slaan en hom byna te verwurg.
“Pappie! Ek het nie geweet Pappa is tuis nie!”
“Ja, my hartjie, ek het vandag ’n bietjie vroeër teruggekom. Ek het gehoop dat jy vir my sal speel. Jy gaan môre skool toe en ek sal jou maande lank nie hoor nie.”
“Natuurlik sal ek – kom gou, voor iemand ons kry en ophou.” Sy haak by hom in en hulle gaan saam af na die groot sitkamer waar die wonderlike vleuelklavier staan. Meneer Malan het dit vyf jaar gelede vir Kobie gekoop toe almal begin sien het dat sy nie net talentvol is nie, maar feitlik ’n genie.
Hulle bring ’n heerlike halfuur saam deur; sy voor die klavier en hy in ’n leunstoel voor die vuur, met sy oë op die pragtige kind wat daar met haar goue kop oor die klavier gebuk sit. Soos baie maal vantevore wonder hy waarom hy van al die mense in die wêreld so wonderlik gelukkig moet wees. Want daar is volgens hom en byna almal wat haar ken, maar net één Kobie.
Soos sy nou op vyftienjarige ouderdom lyk, is sy die lente self. Wanneer sy praat of lag, tril die lewe se lig en vreugde deur haar stem, en wanneer sy klavier speel, moet ’n mens erken dat ’n skitterende loopbaan op haar wag. Terwyl hy haar so aankyk, besef hy half met vreugde en half treurig dat sy nie net aan hom alleen nie, maar aan die hele wêreld behoort. Dis inderdaad haar plan om, sodra sy klaar is met universiteit, saam met haar vriendin Carla Willemse oor die hele wêreld konserte te gaan gee.
Niemand behalwe die Malans, die hoof van Maasdorp en ’n paar ander mense weet dat die stil Carla Willemse die wêreldberoemde wonderkind Olga Willovitch was nie. ’n Tydjie gelede het sy hier in Kaapstad aan ’n treurige senuwee-aandoening gely, sodat sy glad nie meer viool kon speel nie. Haar tante wat haar musiek laat leer het, was toe so kwaad dat sy haar sommer gelos het. Gelukkig is die kind darem ’n Suid-Afrikaner – Olga Willovitch is net die naam wat haar tante haar gegee het om die mense te laat dink dat sy Russies is.
Haar pa woon op sy plaas in die Kaap en hy het sy dogter met dankbaarheid teruggeneem en haar na Maasdorp gestuur sodat sy ’n normale kinderlewe kan hê. Kobie se vriendskap het gehelp om haar senuwees te herstel en Carla sal nooit vergeet dat sy haar gesondheid, en die feit dat sy weer kan speel, aan Kobie te danke het nie. Sy sal nou op skool bly, maar eendag wanneer hulle met hul opleiding klaar is, sal hulle saamwerk, en daar is geen twyfel dat die wêreld Olga Willovitch weer met hartlike toejuiging sal verwelkom nie.
Toe Kobie klaar gespeel het, kom sy op haar pa se skoot sit. Sy lê die sagte wangetjie met die diep kuiltjies teen syne en kyk met haar groot bruin oë in die vuur.
“Dit was baie mooi, my kind. Ek is baie trots op jou. Dankie tog.”
“Ag, nee. Pappa doen tog so baie vir ons. Dis maar min om ’n bietjie te speel om Pappa plesier te gee.”
Sy sug.
“Die vakansie gaan altyd so gou verby. Môre is ons weer op skool en nou, pleks dat ons vanaand mekaar se geselskap kan geniet, het die grotes die partytjie en Pappa moet dit bywoon, en ons sal mekaar nie sien nie!”
“Ek is tog te jammer dat dit nou so is, liefling.”
“Ek sien nie in hoekom ek en Elsabe en Carla nie ook na die partytjie mag kom nie!” smeek Kobie. “Ons is tog vyftien en ons behoort nie soos babas behandel te word nie!”
“Maar, my hartjie,” sê haar pa terwyl hy die goue krulle streel, “Pappa wil ook nie hê dat jy te gou groot moet word nie. Ek wil jou nie met groot mans sien dans nie.”
“Ek wil ook nie met hulle dans nie. Dis net so lekker om allerhande kostuums aan te trek en dan is daar sulke heerlike kos. Mammie sê mooi dat ons nie eens daarvan mag kry nie!”
Meneer Malan weet goed dat die klein stouterd nie by hom oor haar ma behoort te kla nie, maar hy is te sagmoedig om dit vir haar te sê.
“Wees maar soet en gehoorsaam en ek sal vir jou geld gee, my skatlam,” sê hy op ’n manier wat sy vrou haar hare sou laat uittrek het.
“O, baie dankie, Pappie!” gil sy.
Net toe kom Diana, een van haar ouer susters in, en dadelik begin die geveg weer oor die aand se partytjie.
Diana begin daarmee.
“Julle bly vanaand uit die pad uit, hoor jy?” sê sy beslis terwyl sy ’n plek naby haar pa inneem. “As ek die geringste geluid van jou, of Heloise, of één van jou vriende hoor, sal ek vir Ma sê.”
“Jy dink verniet dat ons na jou vrot ou partytjie wil kom!” sê Kobie vererg.
“Hulle sal tog nie pla nie, my kind!” sê meneer Malan verwytend. “Hoekom moet jy altyd so hard teenoor die kleintjies wees?”
“Omdat ek weet watter klein naarhede hulle kan wees as hulle wil. Onthou Pappie toe Kobie nog klein was en Pappie die parlementslede hier gehad het om iets te bespreek? Mammie wou Kobie daardie dag uit die huis stuur en Pappie wou nie, en wat was die gevolg daarvan? Dat hierdie engelkind van die balkon af ’n hele beker water op generaal Bok se kop uitgegooi het!”
Kobie skater van die lag.
“Dit was te heerlik om die ou se gesig te sien!” sê sy.
“Die pak slae wat jy daarna gekry het, was darem nie so heerlik nie,” spot Diana.
Sy hou haar nou maar so hard, maar wanneer een van die jong familielede regtig in die moeilikheid is, doen sy alles in haar vermoë om te help.
“Nee, maar dit was die moeite werd,” sê Kobie opgeruimd. “Want sien, die pak het ek al lankal vergeet, maar nie generaal Bok se gesig nie.”
“Nou ja, as jy weer vanaand so iets doen, klop ek jou self!” waarsku Diana.
En toe, omdat sy weet dat haar pa ’n stryery tussen sy kinders nie kan verdra nie en dat hy, met sy sagte natuur, skerpheid teenoor mekaar glad nie verstaan nie, gaan sy nader en trek Kobie aan die hand op.
“Komaan, jou klein ek-weet-nie-wat-nie. Kom kyk of my kostuum reg is.”
“Is dit die een van Vrede met die duif?” vra Kobie. “Dit pas jou uitstekend omdat jy ’n klassieke neus het en so ’n mooi figuur.”
“O land! Ek moet gou my geld gaan wegsluit!” spot Diana. Sy druk darem ’n ligte soen op haar stout sussie se goue kop.
Hulle verlaat die vertrek met hul arms om mekaar, terwyl hul pa hulle trots agternastaar.
Omtrent dieselfde tyd begin Allegra en haar swaer die lang rit Kaap toe. Sy het klaar ingepak, maar op ’n manier wat Matrone môre haar hande in die lug sal laat gooi. Voordat dit klaar was, het baie trane al op die mooi goed in die nuwe koffer gedrup.
Sy dra een van die blou rokke, met die dik jas en skoolhoed, en as sy geweet het hoe mooi sy daarin lyk, sou dit haar miskien ’n bietjie getroos het.
Haar suster en die baba gaan nie saam Kaap toe nie. Sy kom na die motor om van Allegra afskeid te neem.
Die
