lyk regtig moeg, skat,” sê meneer Malan. “Gaan jy maar slaap; almal sal verstaan.”
“Wat sal hulle verstaan?” vra mevrou Malan minagtend. “Dat ek op die ouderdom van agt-en-veertig nie meer in staat is om tot middernag op te bly nie? Of dat ek nou al van my verstand af is?”
“Nee, nee, natuurlik is jy dit nie, skat!”
“Probeer jy en die kinders dan asseblief om my nie te behandel asof ek van lotjie getik is nie,” is die besliste antwoord. “Julle is meteens so verskrik omdat julle bang is ek sal agterkom wie daardie meisie is. As dit nie te veel is om te glo nie, sou ek byna seker kon wees dat dit Jakoba is, en ek gaan onmiddellik na haar kamer om die waarheid uit te vind. As sy regtig so ’n ding gedoen het, hoef niemand van julle vir haar ’n goeie woordjie te kom doen nie, want dit sal tevergeefs wees.”
Die kinders kyk mekaar verslae en radeloos aan toe hulle ma wegloop.
“Is jy mal, Jaap?” sê Erika ontsteld. “Wat makeer jou om die kind so iets te laat doen?”
Jaap lyk inderdaad baie skuldig.
“Sy wou so graag kom en …”
“Ja, dis heerlik vir jou! Nou draai jy jou daaruit en gaan terug Stellenbosch toe en ons sit daarmee!”
“Dit was baie verkeerd, my seun. Baie verkeerd!” sê meneer Malan.
Dis die naaste aan verwyt wat hy ooit kom, maar sy uitdrukking is so ernstig dat Jaap regtig sleg voel.
“Ek is regtig jammer, Pa. Sal ek haar maar gaan red?”
Maar Kobie se goeie engel waak oor haar.
Toe sy die kamer soos ’n warrelwind instorm, is Allegra nog wakker. Die ander twee meisies slaap al vas. Elke Malan het ’n kamer groot genoeg om drie vriendinne by haar te laat slaap.
“Wat makeer?” vra Allegra toe Kobie die kamer so vinnig binnestorm.
“O maggies! Ek dink Mammie het my herken! En ek het reeds so ’n vreeslike hoofpyn dat ek tweehonderd aspiriene wil drink – of het mens tweeduisend nodig om jou dood te kry? O aarde, hier kom sy!”
Te verskrik om eens te weet wat sy doen, trek sy die kopdoek af en spring in die bed met kostuum, skoene en al.
Toe haar ma die deur oopgooi en die lig aanknip, is net ’n bondel krulle op haar kussing te sien. Maar Allegra sit nog penorent en dis te laat vir haar om te maak asof sy slaap.
Mevrou Malan kyk agterdogtig in die kamer rond.
“Was een van julle meisies uit die bed?” vra sy skerp.
“Mevrou?” sê Allegra so bewerig dat sy byna nie kan praat nie.
“Was Jakoba die hele tyd hier?”
Dit lyk of sy Kobie sommer net daar uit die bed wil sleep.
“M-mevrou …” stotter Allegra terwyl sy wonder waar sy die moed vandaan kry, “sy het … sy het gesê dat sy hoofpyn het en dat sy aspiriene gaan drink. Ek weet nie of dit twee of tweehonderd was nie.”
“Onsin! Sy sal nooit tweehonderd aspiriene drink nie,” sê mevrou Malan. “Sy het my nie gesê dat sy siek voel nie.”
“U was so besig, Mevrou,” sê arme Allegra verleë.
Mevrou Malan skakel die lig af en verlaat die kamer, bly dat sy nie op hierdie uur van die nag so ’n swaar oortreding met Kobie moet bespreek nie.
Toe sy onder kom en die familie meedeel dat die klein vreemdeling nie Kobie was nie, is hulle so verlig dat hulle byna flou val.
“Ma het my haar nie eens laat voorstel nie,” sê Jaap verwytend. “Dis ’n groot vriendin van my.”
“Ek wil glad nie weet wie dit is nie,” sê sy ma beslis. “Sy sit nooit weer ’n voet in hiérdie huis nie. So ’n onbeskofte, onopgevoede mens!”
“Goed, Ma,” sê Jaap onderdanig. “Ek sal nou moet ry. Ons het môre vroeg ’n operasie.”
Erika loop saam met hom deur toe waar sy pa wag om hom te groet.
“Jou karnallie!” sê sy nou heeltemal vrolik aangesien die gevaar verby is. “Hemel! Dit was nou naby! En jy moet ook weet dat ek vroeër die aand kombuis toe gegaan het en daar kry ek die ellendige klein Fanie besig om kos te steel. Ek het hom ’n paar goeie klappe teen die kop gegee en bed toe gestuur. Dis vreeslik hoe swaar ons onder die jonges kry.”
“Dis darem gelukkig dat dit so goed afgeloop het,” sê Jaap. Hy kyk sy pa ’n bietjie skaam aan. “Ek is regtig jammer, Pa. Dis was regtig simpel van my.”
“Toe maar, my seun. Moet tog nie weer so lank wag voor jy ons kom opsoek nie,” sê meneer Malan.
Hy skud Jaap se hand en stuur hom gelukkig weg.
Op die boonste verdieping is Kobie ook doodgelukkig terwyl sy gou die kostuum bêre en haar pajamas aantrek.
“Maggies, dit was nou amper!” sê sy. “Allegra, jy het wonderlik opgetree. ’n Mens sou sê dat jy jou lewe lank aan Ma gewoond is!”
Elsabe het wakker geword van die gepraat.
“Ék sou dit nooit reggekry het nie!” sê sy met bewondering. “Dit was regtig goed, Allegra.”
Allegra voel baie trots.
“Ag, dit was niks nie!” sê sy skamerig.
“Ja, dit was!” sê Kobie beslis. “Wag ’n bietjie! As dit eendag nodig is, sal ek jóú help. Moenie vergeet nie.”
Die deur gaan oop en vier verwytende groot susters staan daar.
“Jou miserabele klein dierasie!” sê Diana.
“Jou klein onkruid!” is Lulu se verwyt.
“Ek sal jou nou iets gee om jou te laat dink!” sê Erika beslis.
“Regtig, Kobie, dit was te erg van jou!” sê die sagmoedige Ruth, die jongste van die vier. Sy is tog te bly dat sy nie meer op Maasdorp is sodat sy vir Kobie en Heloise verantwoordelik is nie.
“Haai, nee, loop! Ek sal vir Pappie roep!” skree Kobie terwyl Erika skoen in die hand dreigend nader kom.
Lag-lag probeer sy haar verdedig, maar Erika trek die komberse af en kry dit reg om haar onder gelag en geskree ’n paar goeie houe te gee voordat mevrou Malan ontsteld die kamer binnekom.
“Meisies, wat makeer julle? Erika, wat maak jy daar?”
Erika laat die skoen val asof dit ’n vuurrooi stuk steenkool is.
“E … ons speel sommer, Mammie,” sê sy met ’n moorddadige kyk na Kobie.
“Skaam julle, om op julle ouderdom na die kleintjies se kamer te kom en hulle wakker te maak,” verwyt haar ma. “Dis kinderagtig, om
