se geroep na die Herero’s klink hard buite op, nog voordat die perdepote se geluid stil geword het.
Sy loer by die wa uit en sien hoe hy ’n springbok aan Simon oorhandig om af te slag.
Elsa besluit om vanaand weer vir hulle lewer en niertjies gaar te maak, maar hierdie keer met ’n suursous. Sy het gesien daar is asyn in die wakis waar die kos gebêre word.
Uit haar trommel diep sy ’n groot, wit voorskoot op en bind dit om haar dun middeltjie. Toe wip sy uit die wa en stap nader om te gaan vuurmaak.
Hermaans beskou haar verwonderd toe sy nader kom. Iets so mooi en vroulik het hy in sy hele agt en twintig jaar nog nie gesien nie. Dit lyk of die pienk rokkie die blos op haar wange weerkaats en haar hare blink soos gepoetste koper in die laat sonnetjie.
Hy sluk ongemaklik en skud sy kop effens, asof hy dinge meer in perspektief probeer kry.
Elsa sê niks, maak net stilweg grassies bymekaar en pak fyn houtjies op om dit aan die brand te steek.
Toe kyk sy verleë na hom. “Ek het nie vuurhoutjies nie. Kan ek nie maar ’n dosie kry om by my te hou nie?”
Hy buk by die houtjies en steek dit aan die brand voordat hy die dosie stil na haar uithou.
“Baie dankie.”
Sy sleep van die groot stompe aan en pak dit oor die vuurtjie. Hermaans draai steeds verdwaas om en stap na sy wa.
Simon, wat vir Hermaans iets wou kom vra, kom nader en help haar om die stompe op die vuur te pak.
Hy en Filemon praat albei goed Afrikaans en hy gesels dus glimlaggend met haar. “Ai! Meneer Hermaans het vir hom ’n mooi vrou gevat!”
Hy skud sy kop half ongelowig. “Ons dink al die tyd juffrou is ’n seun ... Meneer Hermaans is baie slim.”
Elsa kyk hom eers onbegrypend aan en glimlag toe. “Hoekom sê jy so, Simon?”
“As die mense ons aanval, sal hulle nie dink juffrou is ’n vrou nie. Hulle sal dink juffrou is ’n seun en hulle sal juffrou uitlos.”
“Simon ... Kao het nog nie teruggekom nie, het hy?”
“Nee, juffrou! Maar hy is snaaks, daardie ene. Meneer Hermaans sê Kao dink juffrou is ’n spook van die voorvaders.”
“Ek het nie gedink hy sal skrik nie, Simon. Nou gaan meneer Hermaans swaarkry sonder Kao. My hart is baie seer omdat ek so baie moeilikheid gemaak het.”
“Nee, juffrou, dit is nie so ’n groot moeilikheid nie. Ek sal mooi kyk in die pad. Ek dink Kao sal terugkom daar by Otjimbingwe. Hy het baie oë – hy sal self sien juffrou is nie ’n spook nie.”
“Ek hoop so, Simon. Ek wil nie graag vir meneer Hermaans so baie moeilikheid gee nie.”
“Nee wat! Hy sal nie omgee nie.” Simon lag. “Meneer Hermaans ... juffrou maak sy hart bly, want juffrou is ’n vrou.”
Elsa kyk liewer anderpad. As Simon moet weet hoe woedend sy Hermaans maak, en glad nie bly nie, sal hy nie so vriendelik met haar wees nie.
Sy gaan sit op haar stoeltjie onder die boom en wag vir die water om te kook sodat sy koffie kan maak.
Elsa sien hoe Simon iets aan Hermaans beduie. Hermaans se gesig is stil en geslote toe hy ’n geweer agter uit die wa haal en aan Simon gee.
Die koue skrik kom slaan om Elsa se hart vas. Sou Simon dalk vandag vyandige stamme of bendes opgemerk het? Hermaans stap met sy handdoek by haar verby op pad na die waterkuil en kom eers na omtrent ’n halfuur terug. Hy het skoon klere aan en lyk vars en manlik. Elsa wens hy wil die nare swart baard afskeer. Sy dink hy sal jare jonger lyk. Nuuskierig wonder sy hoe oud hy sou wees. Hy is so massief dat ’n mens beswaarlik sy ouderdom kan skat.
Die reuk van gebraaide uie hang swaar in die lug. Elsa braai eers die lewer en niertjies ’n bietjie saam met die uie voordat sy ’n deksel op die pot sit om dit te stowe. Sy maak ’n pot pap daarby. Sy het al opgemerk dat Hermaans besonder lief is vir mieliepap saam met vleis.
Hy kom sit stil op die omgevalle boomstomp ’n entjie van die vuur af. Hy rook ingedagte sy pyp en hou haar onderlangs dop.
Sou sy nou regtig aan Kurt Strassen verloof wees? Kurt moet in elk geval liewer vermis bly voordat hy hom in die hande kry.
Hy het gehoop ’n leeu het hom al opgevreet. Dit lyk egter nie so nie, volgens haar storie. Sy het blykbaar drie maande gelede nog ’n brief van hom ontvang. Volgens sy afdeling in die Schutztruppe word hy al agtien maande vermis, of liewer, is hy net weg. Hy het oornag uit een van die kampe verdwyn.
Die skemerte daal sag oor die stil veld. Die gekwetter van die voëltjies het ook al stil geword en ’n rustigheid hang oor die hele omgewing.
Elsa wens dat hulle nog so lekker kon gesels soos toe hy gedink het dat sy Koos was.
“Meneer Potgieter, ek is regtig jammer oor Kao. Simon sê hy is nog nie terug nie.”
“Ek het jou mos gesê hy sal nie terugkom nie.”
“Meneer Potgieter, ek het netnou gesien dat jy vir Simon ’n geweer gee. Is julle bang vir ’n aanval?”
Hy glimlag skeefweg en Elsa kan die sarkasme in sy oë lees.
“Nee ... dit is maar net ’n leeu wat hier rondsluip. Hulle sal vannag moet wag staan by die osse.”
“Maar ek ... Kan ek nie ook wagstaan nie?”
Hermaans gooi sy kop agteroor en lag hard. “Jy! Ag! Moet nou net nie dat ek my doodlag nie!”
“Ek kan skiet!” Vererg staan sy op en stap na die vuur om in die pot te roer.
“Ek glo jy kan skiet ... seker spekskiet!”
“Meneer Potgieter ... Jy sou my nooit saamgebring het as jy geweet het ek is ’n vrou nie.”
“Nee, ek sou nie!”
“Wel, sien, jy was my enigste hoop. Een van die dae begin die reënmaande en dan wil die transportryers nie ry nie. Ek sou niemand kon kry om my saam te neem nie en ek moes dringend in die binneland kom.”
“Om na Kurt Strassen te soek?”
“Ja, om na Kurt te soek. Ek kan nie glo dat hy gedros het nie. As hy dood is, moes hulle tog al sy lyk iewers gekry het en ...”
Twee blink trane rol stadig oor haar wange en sy snuif onvroulik voordat sy haar sakdoek in die hande kan kry.
Hermaans se oë vernou en hy beskou haar aandagtig. “En as jy nie vir Kurt Strassen kry nie, wat dan?”
“Ek móét hom net kry. Ek het nêrens om heen te gaan nie. My ouers is albei dood en ...”
“Ons is oor twee dae op Otjimbingwe, dan kan jy daar agterbly. Jy is dan in die hartjie van Suidwes. Ek hoop regtig dat jy iemand sal kry om jou te help soek na Kurt Strassen.”
Hy
