hy? Ek het niks agtergekom nie.”
“Ek ook nie, tot ek sy asem geruik het. Dis dié dat sy reflekse blykbaar ’n ietwat vertraag was en seker dié dat hy nie daarvan wou hoor om die polisie te ontbied nie.”
“Hy mag ’n drankie of twee ingehad het, maar hy was beslis nie dronk nie en ek glo nie ’n mens ontbied die polisie in geval van so ’n ligte ongelukkie nie.”
“Miskien nie. Wat is die ou se naam en waar woon hy?”
“Ek het nie eens gekyk nie, net die valletjie papier in my sak gedruk ...”
Marinda haal die sakboekblaadjie uit haar sak, skakel die dakliggie aan en gee dit vir Veronica.
Veronica bestudeer die naam en adres en toe sy nie dadelik iets te sê het nie, kyk Marinda bekommerd na haar.
“Wat skort? Het hy ’n vals naam en adres verstrek?”
“Oppas, daardie vragmotor gaan voor jou inswaai ... Nee, hoe sal ek weet of dit ’n vals naam is?”
“Wat is sy naam?”
“W. Meiring.”
“Dit klink nie na ’n vals naam nie ... Dekselse vragmotor! Nou wil hy weer in die linkerbaan ry ...! As ’n mens ’n vals naam wil gee, sal jy nie aan Meiring of so ’n tipe van dink nie. Was dit Botha of Smit of Venter, dán sou ek begin suspisieus raak het. Nee, Meiring klink eg. Ek wonder waarvoor die W staan ... Willem? Wim? Wynand?”
“Ek het nie mooi gekyk hoe hy lyk nie. W. Meiring is miskien eg, maar ek wonder hoekom hy ’n posbusnommer gegee het?”
“Miskien woon hy in ’n posbus.”
“As jy nog lus het om grappe te maak, kan jy nie baie bekommerd wees nie. Weet jy wat dit jou gaan kos as jy self vir die skade moet betaal?”
“Nee. Maar ek gaan nie betaal nie. Wimpie gaan betaal.”
“Hy woon op Witrivier.”
“Witrivier! Gaan hy my Maandagoggend van Witrivier af skakel en spesiaal Johannesburg toe ry om my motor te laat herstel?”
“Ek glo nie.”
“Ek glo ook nie. Hy is seker in Johannesburg vir ’n paar dae.”
“Ek glo nie jy gaan óóit weer van hierdie Meiring hoor nie, Marinda. As hy ’n paar dae in Johannesburg is, hoekom het hy dan nie ’n Johannesburgse adres gegee waar jy hom kan skakel nie?”
“Hy was seker te deurmekaar geskrik om nugter te dink. Jy het te min vertroue in jou medemens. Hierdie ou het nie soos ’n skelm gelyk nie. Sy hare was nie uitermatig lank nie en hy was netjies versorg.”
“En maak netheid van hom ’n eerlike persoon? Jy moet solank na parkeerplek begin soek.”
“Ons sal nie op ’n Saterdagaand parkeerplek in die straat kry nie. Ek gaan liewer reguit parkeergarage toe. Ek wed jou, Veronica, hy sal vroeg Maandagoggend skakel. Hy is ’n ordentlike man.”
“Net omdat hy lank is, met breë skouers, blou oë en korterige hare?”
“Ek dag jy het nie mooi gekyk hoe hy lyk nie?”
“O, ek het daardie dinge so terloops raakgesien. Ek het hom nie so bestudeer soos jy nie. Maar ek voel tog jy moes liewer sy motor se registrasienommer so aandagtig bestudeer het. Dan het jy darem ’n houvas op die man gehad.”
“Plaas dat ek dit gedoen het! Ek was ook so deur die wind geskrik ... Is daar ’n Witrivier-telefoonnommer by?”
“Nee.”
“’n Johannesburgse nommer?”
“Daar is geen telefoonnommer nie, Marinda.”
“As ek nie so groot geskrik het nie, sou ek nie so agterlosig gewees het nie. Maar dis die eerste keer dat so iets met my gebeur. Volgende keer sal ek beter weet wat om te doen. Kom ons vergeet nou van Wim Meiring. Jy is verniet bekommerd. Hy sal my skakel en vir die skade betaal. Waaroor ék bekommerd is, is daardie besonderhede waarvoor Deetlef Arends gaan vra die oomblik wat sy twee bemarkingsagente elk met ’n skemerkelkie in die hand staan. Jy moet maar die praatwerk doen. Ek is nog onervare en onthou, ek ly aan skok.”
Om elfuur Maandagoggend het Marinda al ’n dik stapel verslae met aandag deurgewerk, vier skoonheidsalonne op die platteland geskakel, laboratoriumverslae gelees en oorgetik en ’n dosyn of meer telefoonoproepe gehad, waarvan nie een van W. Meiring was nie.
Almal is Maandagoggende baie besig, probeer sy haarself troos. Hy sal vanmiddag skakel, of dalk môreoggend. Hy weet mos dis nie doodsake nie. Haar motor kan mos darem nog loop.
Om eenuur kom Veronica hoor of Marinda tyd het om vir middagete uit te gaan.
“Nee, ek is toegegooi onder die werk. Ek het vanmiddag ’n grimeringdemonstrasie by een van die groot afdelingswinkels en sal dan sommer daar iets te ete soek.”
“Het hy nog nie geskakel nie?”
“Nog nie. Miskien moes ek tóg maar my motor verseker het, soos my pa my aangeraai het. Maar die jaarlikse premie was amper die helfte van die oorspronklike prys van die motor.”
“Nee, hy is mos so ’n mooi ou en mooi ouens is mos nie skelm nie ... Ek sal vir jou ’n boodskap neem as hy dalk skakel wanneer jy nie op kantoor is nie.”
Marinda grinnik en steek ’n hand uit toe die telefoon skril lui, dog dis maar weer net nóg ’n skool wat skakel om te hoor of Tania Skoonheidspreparate nie gratis monsters vir matriekafskeide gee nie. Marinda verduidelik geduldig dat hulle kwota gratis parfuummonsters reeds in Junie uitgereik is en dat hulle nuwe voorraad eers volgende Januarie aankom. Sy is jammer, maar hulle sal dalk meer sukses by ander kosmetiekfirmas hê. Die juffroutjie klink taamlik deur die wind en Marinda glimlag toe sy die gehoorbuis terugplaas. Dís wat haar ’n hekel aan onderwys gegee het: al die buitemuurse bedrywighede. Om skool te hou was niks. Dit was soms selfs lekker. Maar daar was nooit genoeg tyd vir skoolhou nie. Kunswedstryde, tenniswedstryde, kunsklub, debat, kermis, klasfunksies en matriekafskeide het soveel van jou dag in beslag geneem dat daar kwalik nog tyd was vir skoolhou. Dié moes sommer so tussenin geskied. En bewaar jou arme onnie-siel as jou matriekuitslae aan die einde van die jaar onder die provinsie se gemiddeld was. Dan kry jy sommer vroeg in die nuwe jaar vakinspeksie en as jy nog nie geleer het om mooi storietjies te verkoop nie, word jy baie maklik na Sopieslaagte of Pampoenfontein gesekondeer en dan vergeet die departement van jou. Al wat jy dan word, is slegs ’n nommer. Jy moet ’n nommer hê, anders kan hulle nie elke maand aftrekkings van jou karige salarissie maak nie.
Nee, één jaar van onderwys was genoeg om haar van alle hoë ideale ten opsigte van die opvoeding van die jeug te genees en baie vinnig ander werk te laat soek. Sy werk nou al amper tien maande vir Tania, eers as skoonheidsdeskundige en nou as bemarkingsbeampte, en sy sal nooit spyt wees dat sy van debatte en kermisse en klasfunksies en matriekafskeide weggehardloop het nie. Die ure is nou langer en die salaris effens kleiner, maar die werk is baie aangenamer en die werksomstandighede makliker. Sy sal nooit weer gaan skoolhou nie.
Marinda skakel die kosmetiekafdeling van die groot afdelingswinkel om hulle afspraak van vanmiddag se demonstrasie
