baie dinge waaroor gesels kan word nadat ’n liefdesverklaring gemaak is, en Marinda en Wynand is geen uitsondering nie. Hy vra haar uit oor haar vriende en haar stokperdjies en haar werk en haar ouers, en sy gesels asof in ’n droom. Sy kan nie glo dat dit haas ’n wildvreemde man is wat hier styf teen haar sit nie. Dit voel asof sy hom al jare ken, asof sy hom maar altyd geken het. Sy kan nie glo dat sy ’n tyd van eensaamheid en ’n tyd van Saterdagaande saam met vriendinne deurbring geken het nie. Dalk was dit onbewustelik ’n tyd van voorbereiding vir hierdie wonderlike aand.
“Nou weet jy alles van my af,” keer sy naderhand. “Maar al wat ek van jou af weet, is dat jy in Witrivier woon, dat jy ’n nuwe geel motor het waarmee jy taamlik roekeloos ry, dat jy nie ’n fantastiese sin vir rigting het nie en dat jy my liefhet.”
“Wat wil jy nog weet, my liefste?” fluister Wynand teen haar hare.
“Het jy nie dalk ’n ... nooi nie?” fluister Marinda met groot oë.
“Ek het,” erken Wynand reguit en ernstig.
“En wat sal sy sê as sy hoor jy het my lief?”
“O, sy sal seker weer niks te sê hê nie en die hele tyd met die radioknoppies sit en vroetel en weier om na my te kyk.”
“Wynand ...! Jou lawwe mansmens!”
“Ek is nie laf nie, Rinnie. Ek was nog nooit in my lewe so ernstig nie. Ek glo dat niks op aarde sonder ’n goeie doel gebeur nie en vanaand het ek uitgevind waarom ek daardie Saterdagaand in jou vasgery het. As ek jou nie ontmoet het nie, was my lewe leeg en doelloos.”
Marinda sit warm en tevrede teen hom en ná ’n lang ruk begin sy hom oor die Bosbok Motel uitvra. Maar hy gesels oor Witrivier en oor die Laeveld en oor die wildtuin wat so naby lê – oor die motel het hy nie veel te sê nie.
“Wat van jou broer?” vra Marinda lomerig.
“Wat van my broer?” herhaal Wynand haar vraag kortaf.
“Nee, niks eintlik nie. Ek het sommer net gewonder wat doen hy by die motel.”
“Hy deel die bevele uit en jaag my rond.”
“Hy klink nie na ’n baie aangename persoon nie?”
“Hy is nie.”
“Is hy in ’n posisie om jou te beveel?”
“Ongelukkig, ja. Maar dis net tydelik en net omdat hy meer geld in die motel gesteek het as wat ek kon.”
“Is julle vennote?”
“Hy is die senior vennoot. Hy is die eienaar-bestuurder, maar jy hoef nie bang te wees nie, Rinnie. Die junior eienaar-assistent-bestuurder verdien ’n groot genoeg salaris om ’n vrou te onderhou. Hy het sy eie grasdakhuisie ’n ent van die hoofgebou af, in ’n lemoenboord, en hy kan op ’n manier koskook en kouse stop en afstof en huis aan die kant maak en alles.”
“Waarvoor het hy dan ’n vrou nodig?”
Dog Wynand lag net en weier om uitgelok te word.
“Haai, ons moet wikkel as ons nog daardie baie spesiale eetplek wil gaan ontdek.”
Marinda is onwillig om van die padkafee af weg te gaan. Die oomblik wat die geel motor by die uitgang uitry en die pad terug Johannesburg toe kies, sal hierdie kosbare paar uur onherroeplik verby wees. Dit sal skielik net ’n herinnering geword het ...
“Het jy al ooit op ’n Saterdagaand in jou kispak by ’n Edenvalese padkafee warmbrakke en limonade vir aandete gehad?” vra sy.
Wynand lag lekker. Hy weet dadelik wat sy graag wil doen. Hy flits die motor se ligte en trek haar stywer teen hom vas.
“Dis hoekom ek jou liefhet, Rinnie. Omdat jy jý is. Daar is nie nog ’n meisie soos jy nie.”
“Het jy dan al soveel ander meisies geken dat jy goed kan oordeel?” skerts sy. Maar eintlik wil sy baie graag ’n antwoord op haar vraag hê. Sy het agtergekom dat hy hom vroeër vanaand amper verspreek het toe hy gesê het hy ken ’n paar oulike restaurante, maar dat hy haar nie na ’n plek wil neem waar hy al vantevore was nie. Wat hy amper gesê het, was dat hy nie na ’n plek toe wil gaan waar hy al saam met ander meisies was nie.
“Ek het my normale kwota gehad,” antwoord Wynand onverstoord. “Maar daar was geen nooi vir wie ek enige besonderse gevoel gehad het nie. Wat van jou? Enige besonderse kêrels?”
Marinda vertel hom van Paul en van Don saam met wie sy verlede Saterdagaand gaan eet het, en wat wil hê sy moet vir ’n paar tydskrifte poseer. Wynand is saam met haar opgewonde en druk ’n warm soentjie in haar nek en dan op haar ken, haar wang, die punt van haar neus en uiteindelik op haar sagte mond.
“Jy is die beste ding wat nog met my gebeur het,” fluister hy en dan merk hy vies op: “Hier kom daardie ellendige kelner al weer! Hy het blykbaar ’n kursus geloop oor wanneer om ongeleë en onwelkom te wees.”
“Dis jý wat die ligte geflits het!”
“Herinner my tog om nooit in die toekoms weer ligte te flits nie, sal jy, my liefste? Ee ... Twee warmbrakke en twee limonades, asseblief. Nee, wag, verdubbel daardie bestelling. Ons het iets om te vier.”
Die kelner stap kopskuddend weg en Marinda en Wynand lag.
“Wat gaan ons môre doen?” wil Wynand weet.
“Moet jy nie môre terugry Witrivier toe nie?”
“Eers laat môreaand. Ek sal deur die nag ry en Maandagoggend ’n paar uur steel om te slaap – en as Hugo iets te sê het, pak ek my goed en ry terug na jou toe. Jy sal nooit met my rusie maak nie, sal jy, Rinnie?”
“Nooit nie, behalwe as jy vir my moeg word en my nie meer wil hê nie. Dán sal ek baie met jou rusie maak.”
“Dan sal jy nooit met my rusie maak nie, my liefling. Al is ons honderd jaar getroud, sal ek nooit vir jou moeg word nie.”
Die volgende oggend vroeg hou die geel motor voor Magnoliahof stil en kom hamer Wynand aan Marinda se voordeur.
“Jy het dan gesê jy kom my eers tienuur oplaai?” loer sy verslae om die deur, bang dat hy die krullers in haar hare sal sien.
“Goed, dan gaan sit ek maar twee uur lank buite in die koue in my motor en kom klop ek om tienuur weer aan jou deur.”
“Kom wag in die sitkamer, jou lawwe mansmens,” lag sy.
Sy laat die voordeur oop en vlug kamer toe voordat hy haar kan sien. Dan pluk sy met koorsagtige haas laaie en kaste oop en trek so vinnig aan as wat sy kan. Sy wil nie kosbare tyd vermors nie, tyd wat sy saam met Wynand kon deurgebring het. Binne ’n kwartier staan sy in die sitkamer, ’n wit langbroek aan, ’n rooi truitjie en ’n donkerblou gestreepte serp in haar hare.
“Dis nie moontlik nie,” sê Wynand verbaas.
“Ek is ’n vinnige meisie!”
“Ja, maar ek het nie gedink dat jy vanoggend nog mooier kan wees as gisteraand nie. Ek het gedink ek sal vanoggend sien dat ek ’n
