sy is bang, nè?” sê Wynand geamuseerd. “Sy is bang ek wil haar behoorlik môre sê en nou wil sy kombuis toe vlug onder die voorwendsel dat sy koffie wil gaan maak.”
“Môre, Wynand,” giggel Marinda en steek haar regterhand na hom toe uit.
Wynand vang dit in albei syne en trek haar ferm nader.
“Is dit hoe ’n aster haar verloofde groet? Kom hier, my lief, sodat ek jou behoorlik kan dagsê ...”
Heelwat later wikkel Marinda haar uit sy arms los en sê effens uitasem: “Ek wil regtig graag vir jou koffie en iets te ete gee. Jy is seker te vroeg by die hotel weg om ontbyt te kry.”
“Ja, maar moenie moeite doen nie. Gee net vir my ’n glas koue water. Dit gaan goed saam met liefde.”
“Koue water wat gekook is, met koffiepoeier en melk en suiker daarin?”
“En miskien ’n roereier en spek en roosterbrood daarby ...”
Wynand kom sit op ’n hoë kombuisstoeltjie en hou Marinda met blink oë dop terwyl sy ontbyt maak. Hy sny vir haar die brood, maar verder wil hy nie help nie.
“Slaag of druip?” wil Marinda weet toe hulle buite op die balkon sit, elkeen met ’n volgelaaide bord en twee koppies koffie.
“Al kon jy nie eers ’n eier kook sonder om dit te laat brand nie, slaag jy met volpunte. Maar dit herinner my aan iets ... Het ek vroeg gisteraand geslaag of gedruip nadat jy my so fyn bekyk het?”
Marinda neem ’n groot mond vol spek en roosterbrood sodat sy nie hoef te antwoord nie.
“Nog koffie, Wynie?” vra sy liefies.
“Dis nie regverdig nie!” kla hy verontwaardig. “Ek het my hele hart aan jou blootgelê en jou aan my ewige liefde verseker, en jy het nog nie een maal eers vir my gesê jy hou van my nie.”
“Ek hou van jou,” antwoord Marinda onskuldig. “Nog koffie?”
“Nee dankie. Is dit al?”
“Nee, ek het nog baie eiers en spek en tamaties in die yskas en kan baie maklik vir jou nóg kos maak.”
Wynand weier om saam te skerts.
“Is dit al, Rinnie? Hou jy net van my en niks meer nie?”
“Ek is lief vir jou, Wynand, en ek dink ek sal baie gou meer as net dit vir jou wees. Maar ’n meisie het tyd nodig. Jy het gisteraand gesê jy wil nie dadelik ’n antwoord hê nie en ek hou jou by jou belofte. Wanneer kom jy weer vir my kuier, dan kan ons weer praat?”
“Ek weet nie,” sê hy effens dikmond. “Dis een van die dae skoolvakansie en dan is dit ons besige tyd. Ek weet nie wanneer Hugo my weer ’n naweek sal afgee nie.”
“Dan skryf ek maar vir jou, of stuur ’n telegram met my antwoord,” sê Marinda liggies.
Dadelik is Wynand weer sy vrolike lieftallige self.
“Volgende naweek het ons ’n klomp kongresgangers by die Bosbok en ek sal seker moet bly om te help, maar die naweek daarna kom ek weer vir jou kuier en dan kom ek my antwoord haal. Reg, Rinnie?”
“Reg, Wynie.”
“Gaaf. Nou waar gaan ons heen? Bronkhorstbaai toe of Hartbeespoortdam toe?”
“Dit maak nie saak nie. Het jy nie lus om vleis te gaan braai nie? Ek het baie vleis in die vrieskas en ons kan gou ’n paar toebroodjies smeer.”
“Top! Ek het hout in die motor.”
“Jý pak darem snaakse bagasie in as jy vir ’n nooi gaan kuier ...”
“Ek het nie geweet ek gaan vir ’n nooi kuier nie. Ek het gedink ek gaan vir ’n kantoorjuffrou in ’n korrekte, sombere, swart baadjiepak aandete koop en besigheid met haar gesels. Al wat ek vir háár ingepak het, was my tjekboek. Die hout was sommer nog in die bagasiebak ná ons verlede naweek by Leeukop gaan vleis braai het.”
Marinda haal vleis en brood uit en begin dit bewerk, maar Wynand stap sitkamer toe, waar hy sy baadjie uitgetrek en oor ’n stoel gehang het. Ná ’n paar minute is hy terug en sit ’n tjek op die kas neer.
“Dis om die skade van jou motor te betaal. Ek is jammer dat jy alleen die moeite moet hê, maar ek hoop die tjek is groot genoeg om die garage se rekening te betaal. Ek gee liewer nou vir jou die tjek, voor ek vergeet.”
“Ag, Wynand, dis nie nodig nie,” keer Marinda, skielik bewoë. “Ek kan self vir die skade betaal.”
“Dink jy ek sal dit toelaat?”
“Dankie ...”
“Moenie my bedank nie. Dis die minste wat ’n ou kan doen nadat hy iemand se motor deur nalatigheid beskadig het. Weet jy hoe verlig ek daardie aand was toe ek gesien het dis in ’n dame se motor wat ek vasgery het? Toe die motordeur oopvlieg, was ek bang daar spring ’n groot, sterk man uit wat my wil opdons.”
“En al die tyd is dit toe ’n lieftallige ou dametjie wat om verskoning vra omdat sy so skielik voor jou stilgehou het, sonder om haar hand uit te steek en te wys dat sy gaan stilhou? Die minste wat sy darem kon gedoen het, was om oor die rooi verkeerslig te ry en jou die ergernis te spaar.”
“Ja, sy was baie moedswillig,” grinnik Wynand. “Maar sy het darem agterna vir haar onnadenkende optrede vergoed.”
“Wat het jy daardie aand gedoen, dat jy nie gekyk het waar jy ry nie?” vra Marinda nuuskierig.
Wynand haal sy skouers op en lag verleë.
“Ek het van ’n partytjie af gekom en dalk het ek ’n drankie of twee te veel ingehad. Ek is regtig jammer dat dit gebeur het.”
“Ek is nie! As dit nie gebeur het nie, het ek jou nooit ontmoet nie en het ek seker nou gesit en boek lees of my hare gewas en later by ’n vriendin gaan tee drink. Dit was ’n heerlike stamp en al het ek byna my nek gebreek, sou ek nie spyt gewees het nie.”
“Was jy nie senuweeagtig om daarna weer te bestuur nie?”
“Nee. Ek is so ’n swak bestuurder dat so iets my wel vroeër of later sou oorkom, en ek is dankbaar dit het my met so ’n dierbare mansmens oorgekom. Dit kon ’n ander dame gewees het, of ’n lelike, vet ou man of iemand wat my wou slaan en sê dit was mý skuld.”
“As hy baklei het of jou wou slaan, sou ek hom darem goed opgedons het!” sê Wynand dreigend.
“Jy sou nie daar gewees het nie, liefling.”
“Ek hou van die ‘liefling’, maar ek wil met jou stry. Ek sou doer op Witrivier aangevoel het daar is ’n mooi dame in nood en ek sou kom help het.”
“Ek weet jy sou. Dink jy dis genoeg toebroodjies?”
“Meer as genoeg. Ek hoop nie jy is van plan om ’n klomp ander mense saam te nooi nie?”
“Nooit nie! Wynand ...! Ek sien nou eers wat die bedrag op die tjek is! Jy hoef
