nie. Dreigemente is in elk geval onsmaaklik. Maar ek dink jy het die verkeerde Meiring beet. Dis seker met my broer wat jy wil praat.”
“Is dit nie meneer W. Meiring nie?” vra Marinda vies, dog sy praat met haarself. Hy het reeds die gehoorbuis neergesit.
“Hallo. Wynand Meiring,” sê ’n ander en meer bekende stem ná ’n paar minute in Marinda se oor.
“Dis Marinda Reynecke wat praat.”
Daar is ’n paar oomblikke lank stilte en dan sê hy baie vriendelik: “Marinda! Ek is só bly jy het my geskakel! Weet jy hoe het ek gesukkel om jou op te spoor?”
“Maar ek het mos my telefoonnommer vir jou gegee?”
“Jy het ’n nommer vir my gegee, maar dis die verkeerde nommer. Ek het jou omtrent tien keer al geskakel en elke keer kom ek by ’n verkeerde nommer uit.”
Marinda weifel effens. Sy is nie seker of sy hierdie storie glo nie.
“Dink jy ek jok?” pleit hy. “Wat is jou nommer?”
“24-5686.”
“5686? Jou lawwe meisiekind ... Jy het 8656 geskryf! Geen wonder ek het elke keer by die verkeerde plek uitgekom nie. Die mense daar het my verseker daar werk geen Marinda Reynecke nie en het hulle al vir my begin vervies.”
“Ek is jammer ... Ek was so oorhoeks geskrik dat ek seker die syfers omgedraai het.”
“Toe maar, noudat jy my geskakel het, is daar geen skade gedoen nie. Het jy al jou motor laat regmaak?”
“Nee, ek weet nie hoe of waar nie. Ek het gewag dat jy my skakel.”
“Natuurlik, meisie ... Luister, laat jou motor regmaak en stuur die rekening vir my. Ek sal dit betaal.”
“Hoe weet jy jy kan my vertrou?” terg Marinda liggies. “Wie sê ek laat nie sommer die ander duike ook uitslaan en plaas dit op jou rekening nie?”
Sy hoop nie die man is van plan om sake op hierdie manier te laat doen nie. Sy het nie die kontant om die rekening voorlopig te betaal nie en sy het gehoop sy sal meneer W. Meiring met die blou oë en breë skouers weer te siene kry.
“Ek ken ook geen garage nie en is bang hulle loop my in,” voeg sy by.
Wynand Meiring huiwer ’n oomblik en dan sê hy vriendelik: “Ek kom volgende naweek Johannesburg toe. Sal jy Saterdagaand saam met my gaan eet, dan besluit ons wat die beste is om te doen?”
“Goed. Ken jy Johannesburg? Weet jy waar Claimstraat is?”
“Ek ken Johannesburg goed en ek weet waar jou woonstelgebou is. Tot Saterdagaand so teen agtuur se kant dan?”
“Ja. En ... dankie.”
“Dis in die haak, astertjie. Moenie intussen weer ongelukke maak nie!”
Marinda plaas die gehoorbuis glimlaggend neer en draf Veronica se kantoor binne.
“Dit was alles my skuld! Ek het my telefoonnommer verkeerd neergeskryf en Wynand kon my nie opspoor nie. Hy kom Saterdagaand kuier en dan gaan ons eet. Dan gaan ons besluit hoe om my motor reg te kry en hy gaan alles betaal. En ek was tog reg gewees, Veronica. Hy ís ’n gawe ou!”
“Ek is bly vir jou part dat dinge reg uitgewerk het. Jy is eintlik blý hy het in jou vasgery, nè?”
“Ek glo dat alle dinge ’n doel het. En ek glo nie die doel van die ongeluk was om my platsak te maak en raas te laat kry by my pa nie. Ek glo ook dat alle dinge ten beste gebeur ...”
Hoofstuk 2
2
Marinda bekyk haarself vir oulaas in die spieël en skud haar lang hare los oor haar skouers toe die deurklokkie net ná agtuur lui.
“Mensig!” sê Wynand bewonderend. “Dis nie dieselfde meisie wat in ’n patetiese bondeltjie in haar somber swart baadjiepakkie by haar stukkende motor gestaan het nie!”
“Toe was ek eintlik op pad werk toe en ek was deur die blare geskrik.”
“Ek sou jou nie herken het nie. Ek het nooit besef dis so ’n beeldskone meisiekind wat ek byna verongeluk het nie. Dink net hoe ’n verlies dit vir die samelewing sou gewees het.”
Marinda raak effens verleë onder sy opregte bewondering.
“Waar gaan ons uiteet?” vra sy skamerig.
“Net waar jy wil. Luister, jy het seker ’n benoude week gehad toe jy begin vermoed het ek gaan jou nie skakel nie? Ek is regtig jammer, maar daar was geen manier waarop ek jou kon opspoor nie. Ek het nooit daaraan gedink om jou motor se nommer te neem nie.”
“Ek ook nie! Agterna was ek spyt, want ...” Sy bly skielik stil.
Wynand se oë vonkel.
“Want jy het besef jy sal die skurk nie kan opspoor nie,” voltooi hy haar sin laggend. “Maar hoe het jy my telefoonnommer gekry?”
“So ’n bietjie fyn speurwerk,” terg sy laggend. “Verskoon my, ek gaan net gou ’n jas haal.”
“Dit sal sonde wees!” roep Wynand agterna, die gang af.
“Wat?”
“Om ’n jas oor daardie rok aan te trek! Vergeet die jas. Jy sal nie koud kry nie. Of anders sal ek jou warm hou.”
“Grootmond, noudat hy weet ek het nie ’n man of ’n kêrel of ’n groot broer wat hom hof toe sal neem nie!”
“Wie sê jy het nie ’n kêrel nie?” vra hy met ’n warm glimlaggie.
Marinda kry skielik skaam en laat haar oë verleë sak.
“O ja, ek het vergeet van die stringe kêrels wat agter my aan hardloop ...”
“Nie stringe nie, Marinda. Net een. Net een baie verliefde kêrel. En dis eerlikwaar ’n baie mooi rok hierdie. Blondines wat bruin gebrand is, lyk pragtig in wit. Swem jy dikwels?”
“Net naweke en die res van die tyd lê ek maar buite op die balkon om bruin te brand.”
“Jy moet op Witrivier kom kuier. Daar brand die son ’n mens gou bruin.”
“Jy lyk self of jy in die swembad boer.”
“Daar’s nie tyd vir sulke dinge by Bosbok nie. En selfs al wás daar, sou my broer my nie toegelaat het om my tyd so nutteloos te verwyl nie.”
Marinda kyk vlugtig na hom, maar hy lag en sy wonder of sy haar die effens verbitterde stemtoon verbeel het. Sy wonder wat hy by die motel doen. As hy dan nie die bestuurder is nie, wat is hy dan?
“Jou broer? Ek dink ek het per abuis by hom uitgekom toe ek jou geskakel het.”
“Dis heel moontlik. Mense raak dikwels met die twee Meirings deurmekaar. Net die name, nie die persoonlikhede
