Titelblad
Ettie Bierman
Kaptein Casanova
JASMYN
Kaptein Casanova
Kaptein Casanova
Hoofstuk 1
1
Daar heers pandemonium toe ’n tweede aankondiging oor die luidsprekers in die vertreksaal weerklink.
“Dames en here, dit spyt Jakaranda Lugdiens om ’n verdere vertraging van vlug JA nul-een-drie na Las Palmas, Parys en Londen aan te kondig. Passasiers in besit van geldige reiskaartjies word versoek om by die dienstoonbank vir oornagreëlings aan te meld.”
“Ek het dringende sake in Londen!” roep ’n man uit. “Ek kan nie tot môre hier by die een of ander hotel sit nie!”
“Oornagreëlings? As ek dít vooraf geweet het, het ek met SAL gevlieg.”
Hul sentimente word deur die res van die Boeing 747 se passasiers gedeel.
“Geen redes, geen verduidelikings nie. Net verskonings. Ons moet op ons regte aandring en hulle dagvaar!”
“Ek is vanaf Heathrow op ’n New York-vlug bespreek. Wat nou?”
“Moenie kla nie, vriend,” paai sy jong buurman, “jy kan ’n ander aansluiting haal, maar ek speel môre in die Franse Ope. Daar is net een so ’n kampioenskap.”
Almal mik na die dienstoonbank.
Met drie internasionale vertrekke se laat besprekings, toergroepe, ekstra sekuriteitsbeamptes en verminderde vragruimte as gevolg van die vertraging, is Jakaranda se personeel onder druk. ’n Paar tydelike ontvangsdames help ook – nog in opleiding en privaatklere. Die enigste pers uniform wat die passasiers van vlug 013 kan sien en bykom, is dié van ’n lugwaardin: Petri Pretorius, self nog nuut en onervare genoeg om soos Daniël in die leeukuil te voel.
“Ek is jammer,” herhaal sy. “Ek weet ’n vertraging veroorsaak baie ongerief, maar dis weens onvermydelike omstandighede.”
“Het die kaptein verslaap? Gisteraand te laat partytjie gehou, of wat?”
Petri ken nie hul bevelvoerder nie, weet net wat sy naam is en hoe hy lyk: kaptein De Villiers, wat in die lugdiens se promosiebrosjures verskyn. Nogal ’n romantiese voorkoms en baie manlik. Sy is seker die vertraging is nie as gevolg van sy onbevoegdheid nie. Hy het vroeg aangemeld en netnou het sy ’n bemanningslid met vier strepe buite die vliegtuig sien staan.
Petri onthou wat aspirant-waardinne omtrent passasiershantering geleer het.
“Tegniese probleme buite ons beheer,” sê sy dus.
“Waarom is ons tasse afgelaai?”
Ander passasiers kom nader, wat dieselfde vraag vra.
Petri het ook gesien die bagasie staan op die laaiblad. Dit lyk nie goed nie en sy het nie dadelik ’n gerusstellende verduideliking nie.
“Grondbeheer het waarskynlik besef die mense het hul tasse vir oornagdoeleindes nodig.” Dit is die breedgeskouerde tennisspeler wat olie op die troebel water probeer gooi.
“Dankie, Niek.” Petri glimlag in sy rigting, maar ’n bekommerde frons trek tussen haar wenkbroue saam. “Wat nou van jou wedstryd môre?”
Nico haal sy skouers op. “Ek sou waarskynlik in skoon stelle verloor het.”
“Teen die Fransman? Nooit. Jy sou minstens die halfeindronde gehaal het. Dis my skuld. Jy moes dalk ook maar met SAL gevlieg het.”
“Hul lugwaardinne is nie so mooi soos Jakaranda s’n nie.”
“Jy is bevooroordeeld. As jy nie gewag het om saam met my te vlieg nie, was jy al gister by die bane en het jy meer oefentyd gehad.”
Hy is filosofies. “Geld is nie alles nie, engel. Tennis ook nie.”
Petri is lief vir Nico en sou graag langer met hom wou gesels, maar ’n iesegrimmige man eis om oor aandete en hotelkoste ingelig te word.
“Alles sal op die lugdiens se rekening wees,” antwoord sy.
“My skoonseun reis die hele pad na Brighton om my op Heathrow te ontmoet. Kan die lugdiens hom laat weet? Wat van sý koste?”
Petri weet nie. Sy wens Janine wil kom help. Maar hul hoofwaardin is nêrens in sig nie.
In plaas van meer senioriteit in die persoon van Jakaranda se personeelhoof of skakelbeampte, daag die pers se lughaweverteenwoordiger op.
“Ek hoor nul-een-drie is gekanselleer en passasiers onbepaald na hotelle herroeteer.”
Dit is nuuswaardig. Vir die koerante en televisie. Die joernalis en sy kameraman konsentreer op Petri – lang, koperkleurige hare wat glad agteroorgekam is, donker oë en hoë wangbene; fotogenies en modelmateriaal.
“Koos, kry ’n nabyskoot,” beveel hy. “Afgesien van ‘cheese’, wat het jy nog oor die fiasko te sê, poppie?”
“Dis net ’n vertraging, soos talle rederye gereeld het.”
“Julle vlieg ook ’n Boeing. Is dit weer die kruisbedrading wat lol? Enjin een wat brand, dan skakel julle nommer twee af?”
Petri raak senuagtig. Waar is Janine? Of ander senior waardinne?
Die fotograaf sien ook haar potensiaal en swaai sy lens in haar rigting. ’n Vooraansig, dan af na die rooikop se figuur ...
“Ek is net ’n junior,” skerm Petri.
“Het jy al aan modelwerk gedink?” vra hy.
“Nee. Ons vlug is nie gekanselleer nie, hy sal môreoggend vertrek.”
“Kry haar op beeld dat sy praat – ’n verklaring maak.”
“Ons mag nie persverklarings uitreik nie.” Petri draai weg. “Ek moet na die passasiers omsien.”
“Net ’n paar woorde. Ons sal uitsny wat jou in die moeilikheid sal bring. In die lig van vliegrampe wat deesdae voorbladnuus is, wat dink jy van sekuriteitsmaatreëls op lughawens?”
“Dit is toereikend.”
“Die standaardverklikkers is oudmodies en honde kan nie plastiekplofstof uitruik nie. Reken jy daar behoort beter voorsorg getref te word?”
“Geen kommentaar.”
“Moenie my daardie een gee nie. Kom, Delila, gee ons ’n breek ...”
Petri hou nie van die aggressiewe verslaggewer nie. “Hier is kinders en oumense. Diere en sportmanne. Gee julle om as ek aan hulle dink, eerder as aan ’n modelloopbaan?”
“Koos, skiet die krankes en hondehokke. Kry film van Nico Loodts – daardie blonde ou wat soos ’n branderplankryer lyk. Check, maar ek dink hy is nommer
