“Ek wil ’n span kinders hê. Twee dogtertjies wat soos jy lyk en tien seuns wat ook soos jy lyk.” Sy arms gaan om haar en hy trek haar stywer teen hom vas. “Jy kan vir die meisiekinders hokkiestokke en vir die seuns krieketkolwe koop. Dit maak nie saak as hulle nooit tennis speel nie. Solank ons twee bymekaar is.”
Petri voel soos Janine. Oplaas Oxfordstraat, leerware in Madrid, Delft in Amsterdam, ’n koekoekhorlosie in Switserland en belastingvrye artikels in Las Palmas en Hongkong. Nog ses maande, ’n jaar – daarna sal sy bereid wees om van die kosmopolitiese lewe afskeid te neem, huis op te sit en kinders groot te maak.
“Solank ons saam is,” beaam sy met haar kop teen sy bors.
Nico se arms om haar raak dwingend, eisend. “Ek het jou lief, Petri. Die Franse of Suid-Afrikaanse Ope, selfs Wimbledon ... Jy is belangriker as geld of titels.”
Petri is van vieruur vanmiddag af aan die gang en onder druk. Sy is moeg en gespanne. Bekommerd en onrustig. Wat sy nodig het, is gerusstelling, nie bykomende eise nie.
Toe Nico se omhelsing te besitlik word, stoot sy hom weg. “Môre is ’n lang dag. Ons moet gaan slaap.”
“Ek is nie vaak nie.” Hy skuif haar agteroor op die stoel met sy mond teen hare. “Moenie altyd wil vlug sodra ek ernstig raak nie.”
Petri beur regop. “Niek, nee ...”
Hy laat haar nie gaan nie. “Ons ken mekaar al lank. Ons gaan trou.”
“Eendag.”
“Hoekom trou ons nie môre nie? Of vanaand nie?”
“Jy is laf.”
“Ek dag jy gee vir my om. Hoekom keer jy altyd, stribbel jy teë, soek uitstel?”
“Niek, jy is te haastig. Moenie ... Nee!” Petri se stem is skerp. Sy wikkel haar los en staan op. “Gáán trou verskil van ís getroud. Ons is intussen vriende, elk met sy eie lewe en keuses. Moenie ons verhouding bederf nie.”
“Jy is outyds.”
“Ja.”
“Preuts.”
“Noem dit wat jy wil, ek is soos ek is.”
Hy is verleë en ná ’n rukkie weer homself: boetvaardig en vol berou.
“Jy is reg. Hoe sal ek in die toekoms regkom sonder ’n slim, praktiese vrou wat kophou?”
“Jy is ’n wenner, jy sal altyd bo uitkom.”
“Sal ek? Sonder jou?”
“Ja.” Petri staan by die deur. Mense loop in die gang verby en sy is skielik baie formeel. “Ek hoop u voel nou beter, meneer Loodts.”
“Hoe kan ek, as jy my gaan verlaat? Hoe lyk dit met nog ’n bietjie medikasie, juffrou Pretorius?”
“Goeienag, meneer Loodts,” groet Petri.
“Nag, juffrou,” antwoord hy sedig. “Kan ek jou bel as ek ’n nagmerrie het? Sal jy by my op die bed kom sit en my hand vashou?”
Met ’n laaste vies kyk na hom klap Petri die deur toe en stap weg.
Hoofstuk 2
2
Middagete op vlug 013 is oor die see, bykans tweeduisend kilometer wes van Gaboen. Die 747 is in stasies gedeel: kleurklas voor, standaardklas in seksies van agt rye per kombuis. Die diens verloop vlot. Binne twee uur is die skinkborde ingeneem, koffie geskink en die trollie opgeruim. Daarna volg bababottels, poskaarte, vrae en hoofpynpille. Petri speel oppasser, posman, navigator en verpleegster.
Toe die rolprent begin, gaan sit sy agter in die kajuit en skop ongemerk haar skoene uit. Gister en vandag was veeleisend. Miskien moet sy haar vlerkies vir ’n trouring verruil, dink sy. Nico verdien ondersteuning en kameraadskap. Hy het van kleins af baie vir sy sport opgeoffer. Ná matriek wou hy onderwyser word, maar vier studiejare weg van die internasionale tenniswêreld sou te lank gewees het. “Ek sal ses jaar lank alles insit,” het hy belowe. “Alles prysgee, alles inboet. Maar ek wil probeer. Wie weet, ek slaan dalk die boerpot.”
Hy het: die binnenshuise titel in Milaan, die eindstryd in Florida, asook die Duitse Ope. Wunderkind, het ’n dagblad in München hom genoem in dieselfde paragraaf as die wêreld se kampioene.
Petri het lugwaardin geword sodat sy kans sou hê om van sy toernooie by te woon. In Brussel het sy hom op sy beste gesien: vlughoue, netspel, beweeglikheid op die baan, veggees – alles was daar, behalwe ervaring. Dié sal hy mettertyd kry. Veral in Parys, wat die vuurdoop vir Wimbledon is.
Nou is die Franse Ope van die baan af ... Petri sug. Sy help ’n seuntjie legkaarte bou en is besig om een van die babas op te pas toe Janine die gang afkom.
“Haai, Petronella J.C.! Sake onder beheer?”
Petri wens Mariëtte, wat goed met kinders is, was by. Sy skuif die skreeuende kleintjie na haar ander heup en voer hom sjokolade. “Afgesien van blou moord omdat sy ma gaan hare kam het, onder beheer.”
“Het julle ’n Botha in standaardklas?”
Petri probeer ’n suigstokkie. “Toe maartjies, Mamma kom nou ...” Sy onthou die deurmekaar kamersleutels gisteraand. Dieselfde van met verwarrende voorletters. “Drie Bothas. Hoekom?”
“Johan was pas weer in radioverbinding met Jan Smuts. Dieselfde vrou het kort tevore weer die polisie gebel, nou minder histeries nadat daar nie ’n bom en ’n neerstorting was nie. Nou is sy skielik nie meer seker op presies watter vlug haar man – G.J. Botha – bespreek is nie. Johan vra ons moet kontroleer. Het julle ’n G.J.?”
Petri is bly toe die kind se ma eindelik terugkom, met oogskadu en maskara en ander klere aan, wat verklaar waarom sy so lank weggebly het.
“Ek sal gaan kyk, Janine.”
Soos Petri onthou het, lewer die passasierslys drie Bothas op: P.G, G.J. en J.G.
“Lyk een van hulle asof hy in Groendakkies hoort?” vra Janine.
“Nee. Die baba se ma is toevallig die P.G... . Sy is normaal, behalwe die geel oogskadu. Die ander Bothas is ’n skoolmeisie en die outjie met die teddiebeer.”
“Niemand wat soos ’n kaper of terroris lyk nie?”
“Hoe lyk ’n kaper? Een is te jonk, een te oud. Tensy P.G. se swaar grimering ’n vermomming is.”
“En die suigstokkie ’n gekamoefleerde masjiengeweer,” spot Janine. Sy is tevrede, maar ná ’n paar minute stap hul kaptein die kombuis binne waar Petri opruim en glase wegpak.
“Dagsê, bloeisel. Jy lyk fleurig. Fris en vars. Nie of jy ’n slaaplose nag gehad het nie.”
Petri bloos. “Dankie, kaptein.”
“Ek raai ek veroorsaak vir jou onnodige ergernis, maar soek ook vir Bothma, en Botes – enige voorletters. Dit mag ’n spelfout, tikfout
