se keel is droog, die soort droog waarvoor tee nie help nie. “Wat moet ek probeer uitvind?”
“Enigiets van nut wat kan aandui wie en wat hy is.”
Petri vee haar klam handpalms aan haar romp af. “Ek is bang ek vang ’n gemors aan.”
“Jy sal nie. Gesels normaalweg oor koeitjies en kalfies. Of hy met vakansie gaan, hoe lank, of hy al voorheen op Las Palmas was. Wat hy doen, of hy getroud is, of hy kinders het, ensovoorts. Niks aardskuddends nie – soos met ’n gewone passasier. Sien jy kans?”
Petri knik. “Ek dink so. Ek hoop so.”
“Probeer sy aandag aftrek en sodoende tyd wen. Ons land oor twee uur, dan klim hy af en is die krisis verby. Met afdoende bewyse kan ons vra dat hy op Las Palmas aangehou en sy bagasie deursoek word.”
“Goed.” Petri bêre die koppies, dankbaar om te sien haar hande is nie te erg bewerig nie.
“Kuier hier en daar, werk dan stadig en geleidelik jou pad agtertoe tot jy op twee-en-veertig C kan konsentreer,” gee Janine raad.
“Het ek tyd?” Petri huiwer. “Twee uur voor landing, maar ...”
“Maar wat as hy besluit om binne twee minute die vliegtuig op te blaas?” voltooi Janine. Ook sy lyk senuagtig en minder selfversekerd. “Ons weet nie. Rapporteer onmiddellik indien jy bruikbare inligting bekom.”
Petri het na raad en vermanings geluister. Maar die teorie en die praktyk verskil. Hoe haas ’n mens jou langsaam met struikelblokke langs die pad?
35A vra lemoensap. 37B het ’n vuil koppie waarvan hy ontslae wil raak. Daarna kom Nico, wat uit liefde meer skade as goed doen.
“Hallo, engel. Ek dag jy het my vergeet?”
“Hoe kan ek, ná gisteraand?”
“Ek dag dis juis as gevolg van gisteraand ...”
“Nee.”
“Nog lief vir my?”
“Ja.”
“Sonder teëstribbeling, ruiterlik erken? Dis te maklik.” Nico frons. “Wat is verkeerd, Petri?”
“Niks nie.”
Hy ken haar te goed, merk dadelik die bekommerde trek om haar oë, die hand wat telkens na haar bloes se kraag voel – dieselfde onwillekeurige gebaar wat hy leer ken het as sy handrug ongeslaag was of as hy besig is om te veel dubbelfoute te maak.
“Wat is fout?” herhaal hy.
“Niks nie. Wil jy nog koffie of lemoensap hê?”
“Eerder vir jóú.”
“Die prys van ’n reiskaartjie koop ’n sitplek, nie die lugwaardin nie,” herinner Petri hom.
“Wat koop haar gawes? ’n Trouring?”
“Ons gesels later. Ek is ’n bietjie haastig,” skerm sy.
Nico hou op terg. “Roep as jy my nodig het of daar iets is waarmee ek kan help.”
“Dankie, Niek. Ek sal jou by jou aanbod hou.”
Petri kuier by 41F en bewonder die tjalie wat die vrou hekel en die stapel foto’s van haar kleinseun op Brighton, wat al ’n maand oud is sonder dat sy ouma hom gesien het ...
Dan is sy by 42C.
“Hallo, meneer Venter,” groet sy vrolik, hopende dat haar strategie werk. Indien dit lyk asof hulle nie weet wie hy is nie, sal dit hom meer op sy gemak stel.
Hy korrigeer haar nie en groet nie terug nie.
“Iets vir u? Tee? Koffie?” Sy kry selfs ’n ligte nooit in. “Vonkelwyn of ’n lugsiekpilletjie?”
Hy staar stom voor hom.
Petri probeer weer. “Het u die rolprent geniet?”
“Wat?”
“Die rolprent. ’n Dame vertel my sy het destyds toe hierdie rolprent gedraai het, hom misgeloop. Al rede hoekom sy op die vlug is, is sodat sy die rolprent kan sien. Nogal ’n duur fliek ...”
Steeds is daar nie antwoord nie. Net die stug gesig en die vingers wat aanhoudend teen die armleuning trommel.
“Gaan u met vakansie, meneer Venter?” verneem Petri.
Dit lok ’n reaksie uit. “Wat vra jy so baie vrae?” wil hy verdedigend weet.
“Driekwart van die mense op die Boeing gaan met vakansie. Las Palmas is pragtig, met palmbome en wit strande. Die winter- en somertemperatuur wissel nooit meer as vier grade nie. Was u al voorheen daar?”
“Nee.”
“Gaan u by u kinders of familie kuier?”
Die vingers hou op trommel, vee oor sy mond. “Hoe weet jy ek gaan nie Londen toe nie?”
Petri hou kop. “Ek raai sommer. Of gaan u in Londen of Parys by u kinders kuier?”
Sy merk dat sy gesig ’n ongesonde, bleek kleur onder die blas vel het. Hy is natgesweet, maar verbloem dit deur kort-kort sy bolip en voorkop teen die wollerige, oranje teddiebeer te druk om die sweet te absorbeer.
“Ek het nie meer kinders of ’n vrou nie.”
Dus kan dit nie sy vrou wees wat gebel het nie.
Petri sou beter gevoel het as sy stem nie onverwags gebewe en op die laaste woord gebreek het nie, as sy nie skielik besef het dit is nie net sweet nie – deel van dit wat hy kort-kort afvee, is ’n nattigheid agter die dikraambril. Sy sou ook meer gerus gevoel het as hy nie die woord “meer” bygevoeg het nie ...
Die dreuning van die vier JT9D-7 Pratt-en-Whitney-motore klink plotseling vreemd. Sagter, meer gedemp en minder skril.
Aan die hol kol op haar maag en die drukking teen haar oortrommels kom Petri agter dat hulle besig is om te daal.
Sy kyk op haar horlosie. Dié is op Greenwich-tyd plus een uur, ingestel – volgens die Kanariese Eilande wat ’n uur agter Suid-Afrika is. Tensy haar horlosie se battery pap is, weet sy nie hoe hulle nou al vir landing gereed kan maak nie.
Die man op 42C kyk ook op sy horlosie – die soveelste keer in vyf minute. Soos gisteraand, besef Petri. Sy moet dit ook onthou en noem, saam met die bleek gespannenheid, die sweet en emosionele toestand.
“Hoe laat is dit?” vra meneer Botha.
“Twintig oor twee.”
“Op die kop?”
“Negentien minute oor twee,” gee sy toe om hom gelukkig te hou.
Dié keer vroetel hy met die teddiebeer voordat hy dit weer styf met albei hande op sy knieë vashou.
