heuning in die mond. In u wet vind ek my vreugde. U woord, Here, staan vir altyd vas in die hemel. Ek verlustig my in u voorskrifte, u woord vergeet ek nie. Op u woord kan ’n mens hom geheel en al verlaat. As ek my nie in u wet verlustig het nie, het ek omgekom van ellende. U voorskrifte is vir my ’n lied in my lewe hier op aarde. Hoe lief het ek u wet.” Dit is maar ’n paar van sy ekstatiese uitinge.
“Maar julle aanbid dan ’n Skrifrol pleks van God self!” sê iemand verontwaardig toe ek van die toewyding van die Tora-rol vertel.
Nee, nee, honderdmaal nee! Dis alleen maar heilige respek vir die Woord, vreugde by die aanskoue van die fisieke simbool. Maar dis in Hom, die Lewende Woord, waar ons groter vreugde lê.
As die psalmdigter Hom maar kon ken, hoe groot sou sy ekstase dan gewees het!
Here, hoe lief het ek dié Woord.
Een van ons
In die al te nabye voel ek reeds weer ’n jaarlikse histerie rondom die Advent opbou. Aanvanklik verwys die glansblad-advertensie in my posbus net na die “ongelooflike” prysverlagings. Die “fantastiese” winskopies.
Maar al gou daarna sluip “Kersvader” – wie sou tog ooit só ’n karakter uitgedink het? – se potsierlike postuurtjie oral in. En dan is die vet in die vuur.
Advertensieblaadjies het nou boekies geword met verleidelike prente van Kersbome in alle patrone en vermommings; onweerstaanbaar getooide geskenkpakkies en meer joviale Kersvaders, wit krulbaarde en al, seil weerlose huishoudings binne, werk betowerde kinders tot raserny op, sal ten slotte begrotings en kredietkaarte genadeloos opvreet.
Winkels bult skielik van Kersversierings, goue balle, silwer sterre, glansende stringe. Kerskaartjie-verkope floreer. Enigiets van verspotte Kersvaders tot vrome herders, engele en ’n vleklose Josef en Maria by ’n baba in ’n voerbak. Drankverkope styg dramaties, misdaad neem toe, mense sterf op die paaie.
Vrede op aarde in die mense ’n welbehae.
Jare gelede het ons die wondermooie boek Hij was een van ons met Rien Poortvliet se ontroerende tekeninge en Hanse Вouma se pragtige teks uit Nederland teruggebring.
Dit bly steeds een van my kosbaarste besittings. Miskien was dit die klein begin van my ophou glo dat die Here op 25 Desember gebore is, maar eerder in September of Oktober.
Hoe ook al, dié boek het my vir altyd losgemaak van die beeld van ’n blakende Kerskindjie met blonde krulhare, rustig in sy beeldskone mamma se arms langs ’n stoere pappa en ’n koei wat nadenkend oor hulle staan en herkou.
Poortvliet laat jou ’n hoogswanger, doodmoeë Maria sien wat ongemaklik aan die rug van ’n eseltjie vashou.
Оnder ’n tekening van haar op die harde grond teen Josef aangeleun, die armoedige skaapwagters in ’n skugter hopie voor hulle opgedam, staan hierdie woorde: Een man een vrоиw een kind. Zo menselijkerwijs, zo onontkombaar. Hier hоudt God op en hof. Hoe laat Hij zich kennen.
Twee bladsye verder is ’n volle 30 x 28 cm bladsy met pentekeninge gewy aan ’n peutertjie se eerste twee jaar. Huilend, laggend, gapend, kruipend, eerste treetjies, handjies-klap. Tipies van die eerste foto’s wat elke mamma in haar hart bewaar.
Die volgende twee bladsye bevat ontroerende sepia-agtige bruin en room sketse van Yeshua, ’n tipiese Joodse seuntjie, se vormingsjare: Вaba aan Maria/Miryam se bors, op Josef se skoot die Tora bestudeer, agter sy hondjie aan die hardloop, vyf jaar oud, kippah op die koppie, uit ’n kommetjie melk aan die drink. Оp sy maag met ’n maatjie in die sand aan die lê en teken. In die timmermanswinkel by Pappa gereedskap aan die leer hanteer.
Altyd met die donker krulhare, keppeltjie op sy kop. ’n Gewone kind in ’n alledaagse, eenvoudige huishouding . . .
Al was Hy God, het Hy nie gedink dat sy Goddelike status iets was waaraan Hy ten alle koste moes vasklou nie . . . (Filippense 2:6).
Ek sit soos baie male met dié boek oop op my skoot en kyk uit oor die tuin. By my voete het ’n tortelduifie aarselend in die gras kom pik. Ek kyk na die son op sy veertjies, op sy swart boordjie. So sierlik is die fynste besonderhede.
Al hierdie dinge is deur Hom en vir Hom geskape . . .
Ek maak my оё toe en voel die son op my gesig. Warm soos sy shechinah heerlikheid.
Voor my geestesoog sien ek Hom staan. Yeshua, Joodse rabbi. Ek sien Hom glimlag. In my hart hoor ek Hom sê: “Dit is inderdaad Advent, tyd van die naderende koms. Die tweede koms!”
’n Nuwe jaar
Dit betrap ’n mens soms byna onverhoeds.
Nog verruk van sinne en geskok van beursie ná die uitgelatenheid van die “feesseisoen”, dink ons meermale oppervlakkig oor die nuwe jaar na.
As deel van ’n Messiaans-Joodse gemeente het ek dié verjaring op ’n nuwe manier leer ken. Rosh Hashanah heet dit – “Kop van die jaar”.
In 2006 het dit op 23 September geval, en volgens ’n Joodse dag reeds met sonsondergang die vorige aand begin.
Nes ons met Nuwejaar doen, trek families saam. Wanneer ek die voorafgaande opruiming en voorbereiding gadeslaan, herinner dit my om gereed te maak vir die jaar wat aanklop.
Dan breek Erev Rosh Hashanah aan en op pad na die groot Maraisweg-sinagoge in Seepunt roep die Jode mekaar toe: “Mag jou naam in die Boek van die Lewe geskryf word!”
En ek wat na ons eie klein byeenkoms twee strate verder stap, sing dankbaar ’n lied tot Hom wat verseker het dat my naam wél daar geskryf staan.
Vanaand dra die Joodse mans ’n gebedsjaal en spesiale wit kippah. God se Naam is op ’n tallit geborduur en ontroer sien ek hoe hulle dit soen voor hulle die sjaal om hulle slaan. Byna almal is in wit geklee – as teken van nederigheid voor die Ewige Koning.
Die geruis van stemme en blye uitroepe van weersiens is vanaand gedemp. Oor die gemeente hang ’n eerbiedige bewustheid van die begin van die tien Dae van Ontsag wat tot die Groot Versoendag lei. Dié dae waar daar laag voor die Here gebuig en boete gedoen word vir die male sonder tal wat sy heilige verordeninge oortree is.
Aanvanklik was dit vir my vreemd hoe belangrik dit in Judaïsme is dat as daar onenigheid tussen jou en ’n ander is, jy dit eers dáár moet regmaak voor jy dit voor God kom bely. Soos ek daar sit, kom die besef dat ek my ouers, my kinders, my broers, my suster nie om vergifnis gevra het vir die kere wat ek hulle miskien vanjaar nie met genoeg respek en liefde behandel het nie. Dat ek nie in my man se oë gekyk en bely het dat ek nie genoeg tyd vir hom gemaak het nie. Ek onthou mense met wie ek geïrriteerd was.
En wat van Hom, die Allerhoogste, wie se heiligheid ek meermale deur my onvanpaste uitsprake en die kritiese woorde wat oor my lippe gekom het, verontagsaam het?
“Here . . .” fluister ek vir Hom, “gee in u groot genade dat ek in hierdie nuwe jaar na élkeen wat oor my pad kom, sal kyk met die wete dat dit iemand is wat u beeld verteenwoordig. En dat ek daarvoor ontsag sal hê.”
Die klaende geluid waarmee die ramshoring die einde van die diens aankondig, laat my onwillekeurig dink aan die Ewige se droefheid oor ons rebelse weë.
Dan sny die skerp, kort shofar-tone deur my. En ek onthou dat Rosh Hashanah se ander naam Yom Teruah is
