van die transformasie
as hy, albatros, eers die huis, dan die louwarm baai omsingel
stilte as die seevoël op die draak se kop gaan sit.
pied-à-terre
Ons versamel bleekwit skulpoortrekte visbene
vir die blou bak op die geskropte tafel
ons kalk mure, bak brood, stowe lamsboud
versorg die tuin en plant tiemie
die klamte van die middag, koeltes
van die olyfboom, droë reuk van gras
gebare en glimlagte van eilanders se gesigte
rusteloos soos dié van voëls
ons leef in ’n witgekalkte heuwelhuis
met wolke in die agterplaas
ons haal asem en ons asemhaling is
soos die sugte van die wind rondom ons
vir oulaas wil ons die oorblyfsels van ’n uitsig
die blou, die see en die lug, beleef
saam soek ons na reste van die dag
in warm akkers van oker en die roesbruin van klippe
ons wag en wag vir die nag en die as van die vuur
of die gitswart van rotslawa in die maanlig
ons lewe verheerlik en eer die grootsheid
en broosheid van alle aardse oorblyfsels.
man tussen die riete van agterdog
Sit die groenteskrapertjie eenkant, trek my voorskoot uit –
die geskilde komkommers en appels bly lê op die kombuistafel
en die lig weifel tussen stoel en deur. ek loop
die nuwe pad na die melkbos, skuins agter hom aan
deur die fluitjiesriet om opdrifsel woorde te versamel
– net ’n rukkie langer dan sien jy lig kaats naby die rand van die water –
hy sing hoog, sing laag
sing soos een wat van vriende afskeid neem
ou man wat dun en regop tussen rugwerwels
van die middelwater sink, verder insink
die digter met die troebel oë, ’n kus waarop
woorde dryf
ek merk die plek en die gety – ou man tussen die riete van agterdog.
strandhuis
As die maan wydoog oor die oggendsee sak
vou die oggendlig om die melkhoutbos
sterk en geweldig die weivelde van die nag wat nou rus
teen die berghange. waar ek skuil tussen ’n paar groot rotse
skryf ek ’n reël aan jou
dan neem ek die kronkelpaadjie huis toe
oorval deur blosende wolke pluk ek slanke riete
lang ure sit ek op die kaartstoel tot die ruimte
oorgeneem word deur die ritseling van die siel
vanoggend sidder ’n hoë wind bokant die strandhuis.
Voor ek my linkerhand uitsteek
om die oggendson nader te wink
omhels die kring van jou afwesigheid my.
Is dít alleenheid
hierdie oopbloei van gedagtes?
seeskulp
Lig hierdie skulp na jou oor en jou bloed sal suis met asemlose
helderheid. daardie galmende afgronde waar basstemme
gedy in die dieptes van ’n soutgety. elke klank word die eggo
van die buitenag. ek hoor jou stem soos op straat
die galmende klokke van Krakow, dan in ’n moskee in Córdoba
jou stem tussen gedempte dreunsang
frase vir frase lig die Goldbergvariasies hul in die konsertsaal
jou voetstappe, die beweging van jou stem en die durende roep
van die dikkop. aan die naat van bewussyn, soos ’n droom in die newel
torring gedagtes van verlies aan my hart. hoe lank gaan jy nog
ronddwaal in vreemde stede op soek na slaapplek of betekenis
of dwaal oor heuwels om ons liefde met sneeu te vergelyk?
nêrens is daar ’n vaste huis of tuiste. die lewe gaan heen
met veranderinge. ook die hartklop van die seehuis verander
in die leë jare. die nag praat al hoe sagter.
lamentasie
Ek is die sug wat klou aan die hartseer donker sipres
daar is diegene wat vir niemand rou nie, daarom het God die maan gemaak
Grigor Narekatsi (951–1003 n.C.) Die boek van lamentasies
lemoenbloeisels
Ek dag mirakels bestaan nie meer nie, maar nee sê die vigslyer
met ’n kleurryke vlieër. ’n skoot gaan deur die hart
nooit sal hy weer lemoenbloeisels ruik nie. ekstaties hoog
word hy op skouers deur modderige stegies gedra
vroue huil en die wit duif vee die hemel met sy vlerke
hoër en hoër die wit geskilde lemoen van sy vlerke, die vlerke
van vrede wat vlieg. in die middag as die slapelose digters
om die graf vergader sal die wit duif slaap.
* * *
