bloeisels is die dodemis van sneeu
maar die politikus skil die lemoen en sê dis die son.
* * *
Asof daar uit gewelddadige linies getree word
val die grys gefluister op die grond
die vonnis staan op die magistraat se bef geskryf
en alles verander in ’n grommende gerug
hierdie niks, hierdie vormlose angs wat ons
snags bedreig. god hurk oor die huis van my kinderdae
en ek bid ’n falsetto gebed, bewe soos ’n hond
in die duisternis van ’n laat naggedig.
* * *
Koringbrood van moord en mielies van geweld
roglande van die dood. dwarsoor die dorsland
van transformasie loop mans na fabrieke en mynskagte
tussen geweerskote en sonsondergang buk werkers
agterdogtig. die land is hoog en die land is laag
nou is die vers die pad van rewolusie wat lei
na beddings gevul met blomme
en versteende plakkershuisies.
* * *
Waar Christus se varkblom blom
hang die verwonde maan oor die plakkerstad
by die kruispad van verbeelding is my hande
twee duiwe wat spartel. brand weer saam met my
my lief, as jy Afrika aanvaar kan jy hier sterwe.
* * *
Dwalend van Genesis tot die apokalips, langs lyne
en sirkels na die diepte van die labirint
die ou vrou, beskerm deur die waansinnige skadu
van ’n sambreel, struikel in die straat. as die wit duif
sy oë knip sien sy die mars van die werkers
o gebalde vuiste wat glimmer in die gewelddadige
middagson. kyk, twee duiwe wat spartel in my hande.
* * *
[reeds met die afsluiting van hierdie gedig begin die volgende siklus
hoekom is geweld so maklik om te verbeel maar liefde bly opgesluit in woorde?]
Medea se rok van vuur
My hare hang laag oor die uitgedroogte lyf
skerp dryf die siel die lyf op die skaapvel rond
bang? vra hy. nee, antwoord ek as hy die nagrok lig
die bedsere, die gekneusde boude
deur swere
leer ons die etter van drome verstaan
weet jy, sê hy, hulle het vir jou ’n rok van vuur gemaak
onthou jy hoe Jason se vrou haar rok verbrand het?
jy moet versigtig wees, hulle het vir jou ’n rok gemaak
van gloeiende kole, jy moet sterk wees.
dit was Medea, antwoord ek. Medea het Jason daartoe gedryf.
Renoster tirannosourus
Vanuit die arena van planete trek oorlogskrete
van swaardvegters reeds eeue lank deur die hemel
maar hier op aarde tussen die heuwels rondom
die koninkryk sing krygers deur die nag
hier draai Medea haar rug vir hul liedere
sy volg die eenhoring oortrek met luise
en insekte en skubbe van eensaamheid
en als is helder en rusteloos in die dal
van die chemiese son. toe die dier haar geroep
na Jason hoor, klim hy uit die droom
van sy vel en lig sy stomp nek om sy dowe blik
vol begeerte op Medea se bos hare te werp
boeregeneraals sterf in hul slaap
hul vrouens se asems word kleiner en kleiner
sonder blyplek of rusplek
hurk ek hier in my kothuis op die vlakte
in die duisternis van my drome met ’n keel
deurtrek van swere sien ek die renoster
en Medea met die rok van vuur
na die brandstapel van die son aanstap.
die wond van die gedig
Aarselend loop sy verby die hoop sneeu
en is skielik in ’n rustelose droom
in die bitter lig en die dreunsang van ’n sandstorm
in ’n boomlose land
in ’n stoppelland van sand wag ek op Akhmatowa
toe sy my regterhand neem om my vingers
terug te snoei, lei sy my van put na put
na die as van ’n vuurwerk van lank gelede
in die nanag betas ons lomerige oë
die Bedoeïenemaan, maar naglopers waarsku ons
om nie die bloedmaan te vertrou nie
om in sy vlamme te staan smoor die verbeelding
eensaam maar vol poësie hoor ek die donker wind
wat deur die tamarind se takke tuimel
laat my tog net een keer weer in die helder wond
van die gedig op die vuur van Akhmatowa wag.
vir
