dan nie ons woonstel tot môre bespreek nie?” vra tant Riëtte verras.
“Dit is so, maar vandat ek ou Arno Landman se kleinseun daar in die branders gekry het met Sonja in sy arms, het ek besluit ons ry terug huis toe,” antwoord tant Hannah afgemete, haar oë borend op Sonja, wat haar blik opsetlik afgewend hou.
Sonja hou haar moeder dop en merk die skok wanneer haar oë groter rek en sy haar lippe saampers. Dan glimlag sy met ’n beheerstheid wat haar doen en late, haar hele lewe kenmerk. Sonja wonder onseker of sy haar nie net verbeel het dat haar ma geskrik het by die melding van Arno Landman se naam nie.
“Is ek dan nie langer jou beste vriendin en grootste vertroueling nie, Sonja?” vra tant Riëtte met ’n stemtoon wat van teleurstelling en hartseer eerder as van verwyt spreek. “Waarom het jy my nie vertel jy het ’n nuwe vriend nie? Hoe lank ken jy hom? Gesels julle dikwels? Jy kon my darem vertel het, of word ek nou eenkant toe gestoot omdat jy byna mondig is?”
“Ons moet inpak en ry,” verklaar tant Hannah ergerlik en steek-steek gate in die warm, los sand, asof sy ’n onsigbare vyand wil deurboor.
“Ouma weet meer van die man as ek, Mamma. ’n Brander het my omgeslaan en voordat ek orent kon kom, was daar nog ’n brander. Die man het my net gehelp, dis al. Ek weet nie eens wat is sy naam nie, maar Ouma ken sy oupa,” verontskuldig Sonja haarself, maar voel tog skuldig. “Ouma, vertel nou van Arno Landman en daardie plek, Hermanstad. Waar is dit? Ek het nog nooit tevore van so ’n plek gehoor nie,” probeer sy ’n ander wending aan die gesprek gee.
“Dan is die jongman ook van Hermanstad?” vra tant Riëtte en dié keer het haar stem ’n ondertoon van vrees.
“Jy het nou die beursie, Sonja. Gaan koop vir jou ma die koerant en bring vir my ’n pakkie skyfies … daardie soort met die tamatiesous. En ’n koeldrank ook, want die skyfies maak my dors. Toe nou, wat draai jy so, Sonja?” vra tant Hannah ongeduldig.
“Ek trek net my sandale aan, Ouma,” sê Sonja gedwee, glip haar voete in haar sloffies en loop in die rigting van die strandrestaurant.
Wie is Arno Landman en waarom skrik haar moeder by die aanhoor van sy naam? Waar is Hermanstad? Dit kan nie ’n groot dorp wees nie – beslis nie ’n stad nie – maar waarom wou haar ouma haar nie vertel het waar die plek is nie? tol en tuimel vrae deur Sonja se gedagtes en laat haar onwillekeurig stadiger loop.
Maar sy het haar Arno, onthou sy, en sy glimlag. Hy het haar ’n seenimfie genoem en hy het aangebied om saam met haar skulpe te gaan soek. Sy hou van hom, maar hy is seker te oud om hom aan ’n kind soos sy te steur … of dalk is hy lankal getroud met ’n pragtige vrou en twee of drie kinders tuis.
Sonja kreun hoorbaar en bly staan, onbewus van die paartjie wat onder ’n sambreel sit en haar bekyk. Die man sit orent om haar beter te beskou en sy beweging trek Sonja se aandag. Sy gluur die man onder die sambreel aan asof sy hom self vir Arno se vrou en hope kinders blameer en loop ergerlik na die restaurant.
Dalk … wie weet … dalk is haar Arno tog nie getroud nie, fluister haar hart en sy luister gretig, want sy wil dit so graag hoor. Sy weet nou wat sy gaan doen. Sy sal die koerant, die skyfies en die koeldrank koop en dan gaan sy by Walter kuier. Walter het gesê hy is vyf en twintig en niemand kan haar verkwalik as sy in ’n aantreklike jongman met blou oë belang stel nie – dalk sal Erika haar verkwalik, maar sy kan later aan Erika verduidelik dat sy net in Walter geïnteresseerd is omdat hy ’n parapleeg is.
Is Walter dalk Arno se jonger broer? Nee, Walter het van sy vriend gepraat, maar hy het niks van sy vriend se vrou en kinders gesê nie. Daarom kan sy hoop Arno is nog ongetroud.
Nou is sy erger as Erika, wat op elke tweede man verlief raak en selfs al twee weke lank verloof was pas nadat sy met haar opleiding as verpleegster begin het, berispe Sonja haarself. Behalwe haar huiwerige vriendskap met dokter Danie Hattingh het sy nog nooit ’n ernstige verhouding met ’n jongman gehad nie. Sy kan dit nie bekostig nie, want dis soos haar moeder so dikwels sê: sy het ’n plig teenoor haar en ouma Hannah. Hulle het haar grootgemaak, met liefde versorg en alles gegee wat sy nodig gehad het – daarom is dit nou weer haar beurt om te probeer vergoed vir die een en twintig jaar van opoffering en onselfsugtige liefde wat sy van haar pleegmoeder en -ouma ontvang het.
Sy sug, talm op die stoeptrap voor die strandrestaurant en kyk oor haar skouer na die uitkyktoring van die strandwagte. Daar iewers regs van die toring is Walter en Arno. Ná vandag sal sy hulle nooit weer sien nie, maar voordat sy terugstap na haar ouma en haar ma gaan sy net gou vir Walter groet … en dalk sommer vasstel of Arno se naam werklik Arno is, besluit sy en stap die restaurant binne.
Die strand is ’n wolkbreuk van mense en sambrele; almal vreemde mense met vreemde gesigte, vreemde bene en arms wat orals rondlê en ’n mens pootjie, asof dit in stryd is met alle strandwette om vertikaal te beweeg op ’n plek waar die son en die see almal tot stilstand gedwing het.
Sonja bly in die skadu van die uitkyktoring staan en soek vergeefs met haar oë na Walter en sy rolstoel en na die groot man wat Arno Landman van Hermanstad se kleinseun is. Hulle het weggeraak in ’n blomtuin van sambrele en stoele en gestreepte sonbanke waarom glimmende, geoliede liggame sit en lê en bruin bak in die warm oggendson. Sy wonder of daar dalk ’n seetowernaar is wat Walter en sy vriend in sonsambrele verander het.
“Wat grinnik jy so, Sonja? Of wil jy huil?” vra Erika en druk haar gesig byna teen Sonja se neus vas, ’n gewoonte wat sy van kleins af het en wat sy op negentien nog nie afgeleer het nie.
“Moenie bo-op my asemhaal nie,” versoek Sonja en wonder hoeveel keer sy dit al gesê het. “Ek huil nie, maar ek wou lag omdat ek gewonder het of jy op ’n sambreel met blou oë verlief sou raak.”
“Jy is simpel,” sê Erika en Sonja betwis dit nie, want dalk is sy simpel om agter ’n groot man met staalgrys oë aan te draf net omdat hy haar ’n seenimfie genoem het. “Walter is saam met sy vriend weg,” voeg sy misnoeg by.
“O … Walter het gesê sy vriend se peetmoeder woon op Margate. Dalk het hulle weer by haar gaan kuier,” dink Sonja hardop.
“Hy het nie, want ek en hy het lekker gesit en gesels toe daardie simpel Andries … nee, André … e …” vaar Erika uit en frons vies omdat sy nie die man se naam kan onthou nie.
“Arno Landman?” vra Sonja gretig.
“O, dan het Walter jou voorgestel aan hom?” vra Erika belangeloos, nog te gegrief om haar aan Sonja se glimlag te steur. “Ja, toe kom daardie ou Arno Landman en sê hulle moet ry. Walter wou nie, maar Arno het gemaak asof hy ’n yslike verrassing vir Walter gereël het en toe moes hy maar instem. En weet jy wat? Walter het gesê ek en jy moet saamkom om sy verrassing te deel, maar daardie simpel man wou nie.”
“Was hy dan onvriendelik teenoor jou?” vra Sonja.
“Nee, glad nie. Walter het my aan hom voorgestel en hy het my hand geskud en geglimlag en Walter geterg omdat hy so graag met meisies gesels. Toe sê Walter ek is jou jonger suster en toe …” Erika sug en byt op haar onderlip, haar blik kwellend op Sonja wat aandagtig na haar luister. “Dalk het ek my net verbeel, maar dit was toe Arno hoor dat ek jou suster is dat hy skielik besluit het om te ry. Het jy en Arno dan rusie gehad?”
“Nee.” Sonja skud haar kop. “Het Walter gesê wat sy van is? Weet jy dalk waar hy woon?”
“Ek het hom nie gevra nie.” Erika glimlag merkbaar verleë, ’n warm blos op haar wange. “Ek dink ek het al die praatwerk gedoen, want hy het nie veel gesê nie. Soms het ek na hom gekyk,
