kan vergoed vir al die liefde en sorg wat sy van haar ontvang het? Hoe sal sy ooit die moed hê om ’n man lief te kry en haar ma in die steek te laat? vra sy haarself af en soek na ’n antwoord in die patroon van die Persiese mat aan haar voete. Dis weelde net waar sy kyk – dis haar lewe lank haar deel, maar daarby kom die onselfsugtige liefde van haar moeder. Dit is haar plig en haar voorreg om vir die res van haar lewe haar pleegmoeder te probeer vergoed vir alles wat sy ontvang het.
“Mamma weet ek is volkome gelukkig,” verseker sy tant Riëtte gretig.
“Dan het jy nie werklik in daardie jongman op die strand belang gestel nie?” vra Riëtte. Haar stemtoon is weer koel en rustig, en Sonja kan net raai hoe belangrik haar antwoord vir haar moeder moet wees.
“Watter een?” Sonja lag gerusstellend. “Dis Erika wat haar verbeel sy is verlief op ’n man wat in ’n rolstoel sit, Mamma, en daarby geniet sy dit om ouma Hannah te terg. Môre het sy weer daarvan vergeet. Is Mamma lus vir nog ’n koppie tee?”
“Asseblief. Net jy weet hoe ek daarvan hou,” versoek Riëtte en hou haar koppie met ’n vergewende glimlaggie na Sonja uit, asof sy daarmee te kenne wil gee dat hulle nie weer die onderwerp sal aanroer nie.
Sonja luister aandagtig wanneer sy stemme in die voorportaal hoor, wonder of dit van haar vriendinne is wat haar met haar mondigwording kom gelukwens, en steek in die gang vas wanneer sy ’n kort, ronde, bejaarde vrou en ’n middeljarige, effens gehawende man gewaar wat ’n splinternuwe tas by die voordeur indra, in die voorportaal.
“Ja, sit sommer maar neer, asseblief, meneer. En hier is jou geld – ’n hele fortuin, maar jy het seker ook ’n vrou en ’n spul hongerige kinders en alles is vandag peperduur. Nee, hou maar die kleingeld, want ek werp altoos my brood op die water. Tot siens, meneer,” praat die kort vroutjie bo-oor die taxibestuurder se glimlag en dankies en draai om wanneer hy by die deur uitstap en bekyk Sonja verbaas.
“E … ek is Sonja Retief, mevrou … juffrou … tannie,” stamel Sonja en voel haar wange gloei.
“Dink jy ek is stiksienig, dogter?” vra die ouer vrou onthuts, gee Sonja nie kans om te antwoord nie, maar vervolg: “Natuurlik is jy Sonja Retief, maar ek sou dit self kon sien, al het jong Arno Landman jou nie so noukeurig aan my beskryf nie.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
