staan traag van die stoel af op en besluit dat sy maar net sowel vandag kan gaan swem. Die swembaddens sal bepaald een van die dae sluit en dan het sy nog nie eens ’n laaste plonsie geniet nie. Laat Estelle en Marie maar voortgaan met hul planne vir die skoonheidswedstryd. Sy sal maar net lekker gaan swem.
2
Elise voel skoon pootuit en sy kry ellendig warm toe sy uit die bus klim en in die rigting van die losieshuis stap. ’n Saterdagoggend in die stad was nog nooit vir haar ’n aangename ondervinding nie. Trouens, sy probeer altyd om die stad dan te vermy. Dit is net wanneer sy iets dringends nodig het dat sy die stad op so ’n besige dag aandurf.
Met elke tree wat sy gee, word haar pakkies nou ook swaarder, maar eindelik bereik sy die losieshuis en bestyg die treetjies wat na die voorstoep lei.
“Wel, dis ’n verrassing!” sê sy met ’n vriendelike glimlag toe sy Estelle en Marie op die stoep sien sit. Sy sit al haar pakkies op ’n rottangtafeltjie neer, sak moeg op ’n stoel neer en skop haar skoene uit. “Sê ’n mens môre, of is dit al middag?”
Estelle kyk na haar horlosie. “Dis byna halftwee, maar vergeet van die groetery, ou kammie. Vertel liewer vir ons, het jy al iets van die Santiago-brouery gehoor?”
Elise skud haar kop. “Moes ek dan al iets van hulle gehoor het?”
“Wel, die finaliste is gister aangewys,” herinner Marie haar, “en ek is seker jy is een van die finaliste.”
“En wat van julle?” vra Elise.
Marie skud haar kop. “Nee wat, ons het nêrens gekom nie, maar ek is seker die beoordelaars het gekierang. Een van ons twee moes baie beslis in aanmerking gekom het. Maggies, as ek dink hoe mooi ek vir die kamera se lens geglimlag het, en ek kom sowaar nêrens nie.”
“Toemaar, ’n volgende keer kom jy straks in aanmerking,” troos Estelle met ’n guitige glimlaggie en draai weer na Elise. “Het jy al vanoggend gekyk of daar vir jou pos is?”
“Nee, ek het nie. Maar hoe lyk dit vir my julle weet iets? Om die waarheid te sê, ek het twee dae laas na ons posrak gekyk,” bieg Elise. “Ek het al heeltemal van die skoonheidswedstryd vergeet.”
’n Terglustige glimlaggie verskyn om haar mond. “In elk geval, ek het julle gewaarsku dat die Portugese meisies aantreklik is en ek behoort te weet, want ek het saam met ’n paar skoolgegaan.”
“Onsin! Dié wat ek al in my lewe gesien het, was glad nie watwonders nie,” kap Marie verontwaardig terug.
“Werklik? En dink jy miskien ons drie is watwonders –”
“Luister, julle twee,” val Estelle haar gewese kamermaat bedaard in die rede, “dit sal ons niks baat om nou al ’n mening te lug nie. Ek stel voor dat Elise eers gaan kyk of daar vir haar pos is. As sy ook nie vir ’n prys in aanmerking gekom het nie, sal ek saam met Marie stem, want dan het die beoordelaars beslis gekierang en voorkeur aan die Portugese meisies gegee. Toe, Elise, gaan kyk of jy pos gekry het!”
“Vervlaks, maar jy is lastig, Estelle,” maak Elise dadelik beswaar. “Jy gee my nie eens kans om ’n rukkie te rus nie. Nee, jong, jy kan jou nuuskierigheid nog ’n paar minute bedwing of anders self gaan kyk of daar pos is.”
“Ek sal gaan kyk,” bied Marie aan. Sy kom orent, verdwyn haastig deur die voordeur en keer ná ’n rukkie terug met ’n brief wat sy uitgelate bokant haar kop in die lug rondswaai. “Ek het mos gesê jy sal ’n prys verower!” roep sy uit. “Hier is die brief waarin hulle jou laat weet dat jy een van die finaliste is.”
“Toemaar, dit is nie ’n brief van die brouery nie,” sê Elise en hou haar hand uit. “Dis ’n brief van matrone af.”
“Dis wat jý dink. Agterop die koevert staan baie duidelik Santiago-brouery Eiendoms Beperk,” sê Marie toe sy die brief vir Elise gee.
Ook Estelle is nou die ene opgewondenheid.
“Lees die brief tog gou, ou kammie,” spoor sy Elise aan. “Ek en Marie het mos in die koerant gesien dat jy een van die finaliste is, maar lees jy dan nie die koerant nie?”
Elise skud haar kop.
“Ek het die afgelope tyd min koerant gelees. Dis alles net ongelukke en moord en . . .” Haar stem raak skielik weg en ’n ligte frons verskyn tussen haar mooi geboogde wenkbroue. “Ek . . . is een van die finaliste,” sê sy ongelowig. “Die beoordeling vind Saterdagaand plaas, en ek moet daar wees.”
Estelle en Marie is totaal uitgelate van blydskap. Hulle wens Elise hartlik geluk, maar vir die pligsgetroue Elise het daar nou ’n yslike probleem opgeduik. Sê nou sy wen? Sy kan mos nie nou oorsee gaan nie! Die skole het maar pas ná die Aprilvakansie heropen.
“Wel, dit is darem gerusstellend om te weet dat die beoordelaars nie gekierang het nie,” sê Elise ietwat droog. “Ek sal hulle vanaand per brief bedank en sommer ook verduidelik waarom ek nie verder kan deelneem nie.”
“O, duiwels en distels! Nou ja, nou praat ek nie ’n woord meer nie,” lug Marie haar misnoeë.
Estelle gee haar egter nie die geleentheid om meer te sê nie, want sy voel Marie gaan nou te veel sê.
“Wag nou, Marie,” keer sy, “jy kan later stoom afblaas as jy nog so voel. Laat ons eers hoor waarom Elise nie verder wil deelneem nie.” Sy draai na Elise. “Jy sal ’n baie goeie verduideliking moet hê, ou kammie, anders gaan ek my ook liederlik vir jou vererg . . . Toe, jong, ons wag op ’n verduideliking.”
Daar is ’n ondeunde glimlaggie om Elise se mond toe sy na haar vriendinne kyk. Sy kan duidelik in hul oë lees dat hulle dink sy is van haar wysie af. Maar wat hulle blykbaar vergeet, is dat sy ander verpligtinge het wat nagekom moet word.
“Ek weet werklik nie waarom ek die situasie breedvoerig aan julle moet verduidelik nie,” sê sy en steek die brief terug in die koevert. “Julle is albei onderwyseresse en weet net so goed soos ek dat dit vir my onmoontlik is om my werk net so te los en af te sit Portugal toe. My leuse was nog altyd dat plig voor plesier kom.”
“Nie hierdie keer nie,” maak Marie dadelik beswaar. “Hierdie keer, ou sussie, gaan jy plesier eerste stel al . . . Wel, al bars die bottel ook. Ek verseker jou, die skool sal nie vergaan omdat jy nie daar is om dit in een stuk te hou nie. Die skool kan sonder jou klaarkom.”
“Dis waar, Marie het gelyk,” laat Estelle nou ook van haar hoor. “Dis nie elke dag dat ’n mens so ’n kans kry nie. Reken, ’n hele maand in Portugal met oorgenoeg sakgeld . . . Marie, ons sal iemand moet opspoor wat Elise by die skool kan aflos.”
“O, baie beslis, anders sal ons haar nie met ’n span osse hier weggesleep kry tot by die . . . Ag, dit sal seker maar die lughawe wees. Mense reis mos deesdae per vliegtuig na hul bestemming en keer dikwels per boot terug. In elk geval, ek weet wie ons in dié verband kan nader, en ek weet ook dat sy beskikbaar is . . .”
“Stadig, julle,” lag Elise. “Ek het nog nie –”
“Van wie praat jy nou, Marie?” val Estelle haar half ongeduldig in die rede.
“Ek praat van Linda,” antwoord Marie. Sy draai na Elise. “Jy kan nou maar van al jou besware vergeet en op jou reis begin fokus, my hartjie. Linda en haar man kom die einde van die maand in
