markies kyk na sy polshorlosie en sê dan saaklik: “Ek sal nou ongelukkig moet gaan.”
“Ja, ons sal ook nou moet ry,” kondig Pedro aan, “anders kom ons te laat tuis.”
Die markies kyk Pedro vraend aan. “Gaan slaap julle so vroeg, my vriend?”
“O nee,” sê Pedro met ’n sweem van ’n glimlag, “ek het gistermiddag ’n bietjie werk van die kantoor af huis toe gebring. Ek moet dus die werk vanaand afhandel, anders sal ek nie my vrou en die twee jong meisies môreaand vir ete na die Costa do Sol kan neem nie.”
“Nou ja, ek hoop jy is môreaand vry om jul gaste vir ete te neem, my vriend,” kom dit bedaard van die edelman. Hierna sê hy tot siens en vertrek onverwyld.
Die silwergrys sportmotor het nog nie eens by die quinta se hek ingedraai nie, toe vertrek Pedro en sy geselskap ook.
Onderweg na Lissabon swyg Maria en Elise soos die graf oor die feit dat hulle die markies reeds by ’n vorige geleentheid gesien het, uit vrees dat hulle aan Pedro sal moet verduidelik waar dit was.
“Weet jy wie die meisie is wat saam met die aantreklike markies in sy motor was, Pedro?” vra Maria versigtig op Engels. Sy verswyg ook die feit dat sy en Elise die edelman elf dae gelede in dieselfde meisie se geselskap gesien het.
“Dis sy niggie, Rosanna Esterez,” antwoord Pedro. “Rosanna en haar ma kuier die afgelope maand al by die señor marquis.”
“Ek wonder of hy van plan is om met sy niggie te trou?” spreek Rita ’n gedagte hardop uit. “Sy lyk vir my nog baie jonk, trouens te jonk vir die markies se vier en dertig jaar.”
“Ek het nou die dag iemand hoor sê dat Rosanna agtien is,” lig Pedro hulle in. “Maar die verskil in ouderdom is vandag nie meer ’n probleem nie. In elk geval, die señor marquis het sy tante en niggie nie om dowe neute vir ’n besoek genooi nie, hy volg maar net die ou Portugese tradisie van die edelliede. Hierdie besoek is bedoel om vir Rosanna ’n huwelik te reël.”
“Bedoel jy dat Rosanna se ma met die spesifieke doel hierheen gekom het om vir haar ’n man te soek?” vra Maria met ’n geamuseerde uitdrukking in haar oë.
“Jy stel dit . . . e . . . ietwat grof, Maria,” betig Pedro haar. “Ek weet ons gebruike hier in Portugal is heelwat anders as julle s’n in Suid-Afrika, maar dit gee jou nog nie die reg om neerhalend na ons gebruike te verwys nie. Trouens, om ’n huwelik vir jou seun of dogter te reël, is besonder voortreflik. Ek het ook nie bedoel dat Rosanna se weduweema vir haar ’n man kom soek het nie. Ek het bedoel dat die señor marquis, wat die hoof van sy adellike familie is, óf besluit het om self met Rosanna te trou, óf ’n geskikte lewensmaat vir haar in gedagte het. In albei gevalle sou hy haar en haar ma genooi het om hom te besoek, sodat hy die reëlings met sy tante kan bespreek.”
“Pedro, bedoel jy dat die markies vir Rosanna ’n lewensmaat gaan kies?” vra Maria met ’n ligte frons tussen haar oë. Dit sal miskien – en sy bedoel ’n vreeslike groot miskien – nog gaan as ’n mens se ouers vir jou ’n lewensmaat kies. Hulle het jou ten minste lief en sal net die beste vir jou begeer. Maar die markies! Nee, hy kom vir haar gans te trots, koud en hooghartig voor om so ’n intieme, persoonlike saak te behartig.
Maar dan sê Pedro: “As Rosanna se pa nog gelewe het, sou die señor marquis slegs sy goedkeuring aan haar ouers se keuse van ’n lewensmaat vir haar moes heg, maar noudat sy nie meer ’n pa het nie, neem die señor marquis die plek van ’n pa in.”
“So, dan is dit daarom dat hy saam met haar kan rondrits sonder ’n duenna. In elk geval, ek is jammer om dit te sê, maar Rosanna se huwelik klink vir my glad te koud en saaklik om vir die bruid daardie een, wonderlike dag in haar lewe te wees,” kan Maria nie help om te sê nie. “Trouens, ek besef nou eers hoe gelukkig ek is dat my ouers jare gelede Suid-Afrika toe gegaan het. In Suid-Afrika is ek ten minste vry om my eie lewensmaat te kies, en ek is ook vry om die hele Pretoria plat te loop sonder om ’n duenna met my saam te piekel . . . Nee, ek sê nou vir jou, Pedro, ek sou nie graag met Rosanna wou ruil nie, al is sy skatryk en ek maar ’n doodgewone haarkapster. Genade, om met so ’n trotse ysberg te moet trou! ’n Mens voel nie juis op jou gemak in sy teenwoordigheid nie.”
“Dis waar, ’n mens voel nie juis op jou gemak in sy teenwoordigheid nie. Maar jy kan nie stry nie, die markies is ’n besonder aantreklike man, Maria,” laat Rita nou ook van haar hoor. “Die meisie wat met hom trou, is baie gelukkig en bevoorreg.”
“O, ek stry nie,” sê Maria, “uiterlik is hy ’n romantiese figuur. Maar, my ou sussie, hy het ’n innerlike ook om mee rekening te hou, en ek sê jou reguit, sy koue innerlike staan my glad nie aan nie. In sy oë skuil iets wat vir my sê dat hy ’n duiwel kan wees wanneer hy kwaad is . . . Nee, dankie, ek wil hom nie hê nie, laat Rosanna hom maar vat –”
“Dis vir my baie duidelik dat jy van ’n man hou wat jy om jou pinkie kan draai,” val Pedro haar met ’n geamuseerde glimlaggie in die rede. “Nou ja, ek wens jou by voorbaat geluk met jou ruggraatlose man, Maria. Maar om tot aangenamer dinge terug te keer . . . Jy, Rita en señorita Elise moet môreaand jul mooiste aandrokke aantrek. Ek wil julle na die Costa do Sol, ’n luukse restaurant, vir ete neem. Die plek word net deur die room van Lissabon ondersteun en ek is seker julle sal die aand baie geniet . . .”
Die drie meisies begin gesels oor klere en modes, en eindelik hou Pedro voor die Tagus-hotel stil.
“Ons sal julle môreaand halfagt kom oplaai,” herinner Pedro hulle aan die volgende aand se uitstappie.
“Dankie, Pedro, ons sal betyds gereed wees,” belowe Elise.
Toe groet en vertrek Pedro en Rita.
Tydens die terugreis van die plaas af het Elise byna niks gesê nie, maar hier waar sy nou in ’n geurige bad ontspan, dink sy weer aan die aantreklike markies.
Dis waar, sy het nog nooit so ’n aantreklike man soos hy gesien nie. Sy dink aan daardie oomblik toe sy drie sekondes lank in sy oë gekyk het. Dit het vir haar gevoel asof hy gewag het dat sy moet opkyk, want daar was iets in sy oë, iets wat daardie dag afwesig was toe sy hom die eerste keer in die restaurant gesien het. Dit wou vir haar al lyk asof hy bly . . . nee, nie bly nie, verras was om haar op sy plaas te sien. Miskien is dit maar wensdenkery van haar, maar daar was baie beslis iets vreemds in sy oë.
’n Lang ruk lê Elise daar in die bad aan die markies en dink, toe tref dit haar dat sy onherroeplik verlief is op die waardige edelman . . . ja, ’n wildvreemde man wat sy maar twee keer in haar lewe gesien het.
Is dit moontlik, wonder sy, dat ’n mens so plotseling op ’n vreemde man verlief kan raak? Is dit werklik liefde? Ek verstaan myself ook nie meer nie, want dit is nie in my aard om op ’n vreemde man verlief te raak nie . . . en tog het dit met my gebeur!
Sy dink aan Rosanna, die gelukkige meisie met wie die markies moontlik self gaan trou, en dan is sy meteens bly dat sy oor sewentien dae terugkeer na haar eie vaderland. In die verre Suid-Afrika sal sy hopelik vergeet dat sy die man van haar drome hier in die vreemde raakgeloop het . . . Maar sal dit werklik so maklik wees om te vergeet? Sal haar hart nie altyd na hom bly hunker nie?
Sy klim traag uit die bad en besluit om maar dadelik bed toe te gaan. Sy is moeg van al die getob en verlang na die slaap wat vergetelheid moet bring.
Ofskoon Elise eers laat daardie nag aan die slaap raak, is sy nogtans die volgende oggend vroeg wakker en uit die vere.
