geniet ’n ekstra dimensie onder geestesiekes.
Ná die ete gaan sit ek langs die huis by die voëls. Suster Kloppers het twee lovebirds wat sy in verskillende koue aanhou, want hulle baklei maklik met mekaar. Die koue staan op ’n draadtafel in die koelte van die oorhangende dak.
Ek gaan by Abel se kamer om. Hy sluit sy kas oop en haal ’n trommel uit wat hy ook oopsluit. Die kamera is redelik nuut, of ten minste nog nie baie gebruik nie. ’n Skootrekenaar kom saam. Dié is wel ’n bietjie oud en groot, maar dit werk nog goed. Jy laai die beeldmateriaal op die rekenaar en redigeer dit daar.
Ek vra Abel hoeveel en hy sê my en ek stap winkelsentrum toe waar ek die geld trek. Nou is ek die eienaar van ’n kamera waarmee ek myself touwys maak, tot groot irritasie van suster Kloppers en die ander vroue wat ek om elke hoek en draai verfilm. Teen die aand meen ek ek verstaan die toerusting, hoewel ek nog ’n behoorlike studie van die redigeerprogram moet maak.
In die nag lê die kamera op die lessenaar terwyl ek my in my eie, baie persoonlike visuele materiaal verdiep. Ek droom van weermagte. Ek word wakker en kyk na die skaduvlekke teen die plafon en luister na die verkeer.
Toe dit lig word, staan ek op, vroeg genoeg om suster Kloppers haar wenkbroue te laat lig, en ná ek gestort het, gaan sit ek buite by die voëls.
VI
Die woonstel raak te klein, maar waarheen moet ek gaan? In die biblioteek lees ek liefdesverhale en probeer die assistent se oog vang, in die hoop om met ’n vrou te gesels, maar sy ignoreer my. Wanneer ek by die park verbyloop, sien ek kinders speel.
Lucky nooi my om te kom kuier. Toe ek daar kom, tree hy snaaks op, want daar is ’n vrou in die geselskap. Sy is wit.
Lucky, sjarmant behalwe wanneer hy hom vererg, is nie net ’n masjienoperateur nie, maar ook ’n beeldhouer. Hy vergelyk homself met Rodin, maar ek vermoed dis omdat Rodin se beelde ook nie te veel na hulle modelle lyk nie. Tog praat hy graag oor die man en ander kunstenaars, en ek moet gereeld hoor dat Rodin ’n wilde liefdeslewe gehad het.
Ek sê nooit veel oor ’n liefdeslewe nie, hou eerder Michelle voor, wat die ergste wind van my moet wegkeer. Omdat ek nie veel sê nie, gryp Lucky die geleentheid aan om meerderwaardig op te tree, hy doen hom voor as meer gesout, meer ervare. Ek voel sleg vir sy part, want dit gaan nie baie goed nie. Hy is nie meer jonk nie en sal ten spyte van sy ambisie seker nooit werklik iets bereik nie. Maar wie is ek om te praat?
Die vrou in die geselskap is ’n nuwe vriendin, en dit terwyl hy en Charmaine saamwoon. Haar naam is Noenie en sy behoort tot die AGS-kerk en praat van die Here terwyl sy sigarette rook. Sy sê dinge soos: “Almal is damaged” en “Die bank laat ’n mens toe om soms ’n paaiement te mis.”
Ek is seker dat Lucky by my wil spog met sy vriendin, wat my nie juis beïndruk nie, al bly ek vriendelik. Hy praat soms van minnaresse, maar noem nie name nie en dan maak ek dit af as blote praatjies.
Noenie gesels oor haar kinders. Sy werk by die inbelsentrum van ’n versekeringsmaatskappy. Sy praat oor die druk en vertel hoe sy soms ondersteuningsgroepe bel. Sy erken sy doen dit wanneer sy gedrink het en voel dan beter oor haar lewe, want die een aan die ander kant bid gewoonlik saam met haar. Ek sal nog eendag sien, sê sy vir my, dat die lewe met kinders swaar is. Ek kan my nie indink dat sy iemand se minnares is nie.
Ons eet roosterbrood met ham en drink koffie. Lucky vertel my van ’n nuwe beeld waaraan hy werk. Hy gaan wys my in die garage onder die woonstel. Ek is nie seker wat dit is nie. Dit kan ’n boom met ’n dik stam en digte blaredak wees, of iets van onbepaalde seksuele aard. Hoe meer ek laasgenoemde vermoed, hoe minder sien ek die boom, maar ek vra nie. Lucky het al ’n beeld van my gemaak wat ek glad nie herken het nie en ek raai hy dink nou min van my oordeel oor sy werk.
Ek lewer dus glad nie kommentaar nie en dit irriteer hom seker, want later begin hy aanmerkings maak oor hoe ’n mens dom mense bevriend. Verbeel ek my dit net, of is hy wel ’n bietjie op die oorlogspad?
Noenie praat lustig saam, maar moontlik reageer ek nie met genoeg geesdrif nie, want sy vra my met so ’n lui, skoorsoekerige, listige stemtoon: “Is jy dalk gay?”
Dis pure moedswilligheid en ek vermoed sy kom agter ek is nie lus om met haar te praat nie.
“Soos Casanova,” is al wat ek kan dink om te sê.
“Wat het van die Boland geword?” vra Lucky.
“Dink nog daaroor.”
“Die Kapenaars is nie jou mense nie, dit help nou maar nie. Jy sal gaan en jy sal terugkom.”
“Dis hoekom ’n mens dit ’n kuier noem. Soos ek by jou ook kuier. Dis nie ’n permanente reëling nie.” Ek wil nie vertel dat Pamela dood is nie. Lucky sal net iets sinies kwytraak.
Ek loop.
6
“Is jy nog nie weg nie?” sug suster Kloppers toe ek by die tehuis instap.
Maar sy het min rede om oor my te kla. Ek gaan slaap laat, maar ek werk sag en versigtig met die kamera en die redigering op die rekenaar, en soggens is ek vroeg op om daarmee voort te gaan. Ek gaan eet selfs ontbyt. Wenkbroue lig as ek by die eetkamer instap en ek knik statig in alle rigtings en sê: “Dankie, dankie. Handtekeninge in die kleinhuisie.”
Ek maak ’n fliek, van die tehuis. Die probleem is dat niemand wil saamspeel nie. Stap ek by die sitkamer in, draai mense hulle gesigte weg of frons en probeer my afjak. Kom ek in die kombuis, druk die personeel my weer by die deur uit. Die gevolg is beelde van ’n klomp ontevrede mense, en dis duidelik dat hulle ontevredenheid op die kameraman gemik is.
Ek stap winkelsentrum toe en neem mense en die binnekant van die plek af. Wat sal ’n mens egter oor ’n winkelsentrum sê wat nie reeds deeglik bespreek is nie? Die nuwe kerk, of ’n blinkgevryfde model van die hel waarin die mens eendag sal afdaal. Selfs ’n skematiese voorstelling van die wêreld waarvolgens in alle behoeftes van die mens voorsien word, ook slaapplek, want daar is ’n hotelletjie aan die een kant van die sentrum.
Terug by die tehuis sit ek in die tuin.
Een middag stap ek om die hoek na die agtertuin en van die vroue baai in die son. Ek het nog nie die kamera gelig nie toe Karen sê: “Waag dit net en jy loop met krukke.”
“Dit kan jou groot kans wees hierdie,” mompel ek.
“Dit sal jou laaste kans wees.”
Ek is lank vies. Die aand besluit ek om uit wraak die vroue in hulle badkamer af te neem. In die mans se badkamer is daar ’n luik in die plafon en ek behoort daar te kan in. Ek hoef net ’n paar meter met die dakbalke langs te kruip en dan is ek bo die vroue se badkamer. Om ’n gaatjie in die plafon te maak sal seker nie so moeilik wees nie.
Maar ek is nog besig om ’n stoel op ’n tafel in die mansbadkamer op te stel toe suster Kloppers daar instorm.
“Wat maak jy met die eetkamer se meubels, meneer Proot?”
“Wie het nuus aangedra?”
“Die pasiënte probeer hulleself teen jou impulse beskerm.”
“Ek het niks om te sê nie.”
“Dra
