“Wat?”
“Ek sien die matrieks se opstelle na. Besonder opwindend. Wat doen jy?”
“Werk aan my rubrieke vir Holland.”
“Jou ‘Briewe uit Suid-Afrika’?”
“Juis.”
“Ek het vanmôre voor skool gebel, maar Pieter het gesê jy het baie vroeg uitgegaan.”
“Ja. Ek was erg geïnspireerd om foto’s – swart-en-wit, nogal – van dagbreek op die Waterfront te gaan maak. Ek dag vir ’n volgende rubriek, jy weet. Maar my ywer het halfpad verdamp.”
“Hoe’t dit dan gebeur?”
Hy vertel haar van sy gesprek met die koerantverkoper. “Absoluut niks wat jy hier wil skrywe, kan meer los staan van die geweldsituasie nie, Anne.”
“Uiteraard.”
“Annie?”
“Hmmmm?”
“Wil jy vir my kos maak vanaand?”
Sy lag. “Ek wil vir jou kos maak as jy vir my slaai wil saambring.”
“Ek wil,” en ná ’n oomblik: “Dinner, bed en breakfast?”
“Ek sal moet kyk of daar ’n kamer oop is …”
Vroeg in Maart, twee maande ná hy by Pieter ingetrek het, het Ruud op ’n oggend by Anne opgedaag.
Toe sy vir hom die deur oopmaak, sien hy dat sy pas gestort het, want haar hare is slierterig nat en haar T-hemp klou klam aan haar borste. Sy het ’n sakkerige kortbroek aan en hy kan sien hoe goedgevormd haar bene nog is.
“Ek is net besig om bietjie brekfis te maak.” Sy klink selfbewus. “Het jy al geëet?”
“Ek sal saam met jou koffie drink.”
Hy gaan op een van die kroegstoeltjies oorkant haar sit en sy begin ongevraagd vir hom ook roosterbrood maak.
“Hoe gaan dit in jou nuwe verblyf?”
“Heel goed. Dis ’n heerlike kamer …”
“Hoe vind jy Pieter?”
“Gasvry, vriendelik. Ek sien nie te veel van hom nie.”
“Ek dink hy werk hom half dood. Al die jong manne wil maar vaste grond onder hulle voete inwerk voor die brander van die Nuwe Suid-Afrika met regstellende aksie en al oor hulle slaan.”
“So lei ek af.”
“Hy is in elke geval nooit danig spraaksaam nie. Veral nie ná hy uit Angola teruggekom het nie.”
“Miskien is hy nie so in sy skik daarmee dat jy my so maklik in jou lewe toegelaat het nie.”
Sy kyk vinnig op. “Maklik?”
Hy trek sy skouers op. “Seuns is bekend daarvoor dat hulle nie graag hulle ma’s met enige man deel nie.”
“Ek glo nie. Hy het nie met my ander vriende probleme nie.” Sy hou haar oë op die koffie wat sy aan ’t maak is. Hy sien hoe klein haar hande is. Die stomp geknipte naeltjies.
“Is julle twee ná aan mekaar?” vra hy.
Sy reageer nie dadelik nie. Asof sy haar antwoord oorweeg. Toe sy eindelik opkyk, het haar oë donkerder geword.
“Miskien is ek té na aan hom. Miskien is ek so alles vir hom dat hy nie ’n ander vrou in sy lewe nodig het nie …”
Dié intensiteit betrap hom onkant. “Hoekom sê jy so?”
Sy skud die warrige hare uit haar gesig weg, sug. “Ek weet nie altyd hoe ek teenoor hom moet optree nie. In ’n sekere sin was hy vir my alles. Vir ’n lang tyd gewees. Kind, man, pa, vriend, vertroueling …” Sy beduie onbeholpe met haar hande. “En toe hy uit Angola terugkom, was hy verander.”
“Hoe verander?”
Sy beweeg haar kop ’n tyd lank heen en weer. “Ek kan dit nie heeltemal sê nie. Asof hy te veel… bagasie met hom saamdra. Waarvan hy nooit wil hê dat ek iets moet weet nie. Ek wil hom help en hy keer my elke keer weg.” Haar oë het langsamerhand vol trane geword. “Ek het hom só lief en ek weet nie wie ek vir hom moet wees nie.”
Die emosie beklem Ruud; hy wil daaruit wegkom.
Hy vra: “Hoe lank het jy nog vakansie?”
Sy haal diep asem en draai haar gesig van hom weg voor sy hom antwoord. “Ons begin oor veertien dae. ’n Week voor die staatskole, want ons het ’n langer wintervakansie. Privaat skool.”
“Ek vind party van die Steiner se idees nogal weird. Wat doen ’n Afrikaner soos jy in ’n Waldorfskool?”
Sy haal die brood uit die rooster en stoot dit saam met die botter oor die toonbank na hom toe. “Lang storie.”
“Moet wees.”
’n Ruk lank sit hulle krakend aan die roosterbrood en eet. Alexander, wat in die sonkol langs haar stoel gelê het, stoot homself later sugtend orent, loop om die toonbank heen en kom langs Ruud se stoel neerplof.
Toe Anne oorleun om nog brood in die rooster te druk, ruik Ruud seep en kruie in haar klere. Haar borste, onverwags vol vir haar klein lyf, val teen die sagte materiaal van haar hemp.
Sonder waarskuwing voel hy die vuur in sy lendene oplaai. Hy verset hom onmiddellik daarteen, kyk doelbewus anderpad. Deur die raam waar hy die eerste aand die Kersboom gesien het en waar eenmaal oompie Willy se bed gestaan het en syne. Die vlam begin langs sy bobene en knieë loop. Toe hy die koppie wat sy so pas by hom neergesit het na sy mond bring, hoor hy tot sy ontsetting sy tande teen die porselein kletter.
“Roedie? Kom, Roedietjie, djy’s mossie bang nie.”
“Toer,” roep hy saggies. “Toer, wees versigtig met my.”
“Ruud, in godsnaam, jy is vyf en dertig!” Maar sy stem is vertederd.
“Nogtans.”
Sy kyk op. “Ek was vroeër by ’n staatsk … ool.” Iets moet in sy oë gewys het, want sy val meteens oor haar woorde.
Haar hande fladder oor haar bord soos opgeskrikte voëls. “Ek het vergeet daar’s nog vars tamaties in die yskas. Uit die tuin,” sê sy gejaag en leun agteroor om die yskasdeur oop te maak.
Toe gly die hoë eetbankie onder haar uit, hy hoor die pote oor die vloer kras, en sy val. Hy is by haar voordat sy self kan regop kom. Agter hulle tjank die hond paniekerig.
Hy weet seker dat hy haar daar en dan kan neem, want sy het bitter min klere aan en hy is bo-oor haar. En haar oë skitter met dieselfde begeerte wat in hom woed. Haar mond is sag
