teen hom vas. Sy leun liggies teen hom aan. Haar verstand weier om verdere hartseergedagtes te formuleer. ’n Heerlike gevoel van nabyheid en die wete dat dit in sy arms en teen sy bors is dat sy aanleun, gee vlerkies aan haar voete en hulle dans in stille harmonie verder.
Die tyd gaan staan vir haar stil. Hulle praat nie verder nie, dans net gemaklik saam op die maat van die stadige, slepende wals.
Die musiek kom tot ’n einde, maar hy laat haar nie gaan nie, hou haar net liggies om haar lyf vas en wag dat die orkes weer moet begin speel.
Laer af in die saal is Gerhard besig om ’n deuntjie te fluit terwyl hy en Ilze op sy musiek dans terwyl hulle vir die orkes wag om te begin speel. Die ander gaste geniet hierdie stukkie gekkespel terdeë en hou saam met Gerhard maat deur ritmies hande te klap. Ilze geniet die gekskeerdery. Sy lag en haar tande glim wit in die flou lig.
Louis sê niks hieroor nie, maar hy hou hulle met ’n ligte frons dop. Alet wens dat sy op hierdie oomblik sy gedagtes kan lees.
Sou dit hom irriteer dat Ilze so spontaan en opgewek in Gerhard se geselskap is? Meteens kry sy vir Ilze diep in haar hart jammer. Sy is van nature ’n spontane mens en hoeveel moes sy nie al inboet deur so geduldig al die jare vir Louis te wag nie? ’n Louis wat elke vrou verdink van ontrouheid. ’n Louis wat lank gelede opgehou het om oor nietighede te lag, wat nie meer die mooi in die klein dingetjies raaksien nie. Ilze pas baie beter by die joviale, vriendelike Gerhard wat die lewe glad nie so ernstig opneem nie.
Die musiek is nou ’n vinnige jakkalsdraf. Louis dans meesterlik en vandat sy meer ontspanne is, volg Alet hom perfek. Louis probeer nie weer om ’n geselsie aan te knoop nie.
Gerhard bring vir Ilze terug ná dié nommertjie en eis sommer dadelik weer vir Alet op.
Die moegheid bekruip Alet stadig en sy wens dat hulle nou maar kan huis toe gaan sodat sy in die bed kan kom.
Gerhard is egter uitgelate en glad nie lus vir huis toe gaan nie. Hy is ook die eerste om Ilze se uitnodiging vir koffie by haar oom se huis geesdriftig aan te neem.
’n Digte mis het buite toegesak en dit is koud en nat toe hulle uit die saal kom.
“Ag, Gerhard, kan jy my nie maar huis toe neem nie? Ek is regtig nou moeg en vaak.”
Gerhard hou galant vir haar die deur oop en soen haar liggies op die punt van haar neus toe sy wil inklim.
“Mooiste, jy gaan dit nie regtig aan my doen nie! Die nag is nog jonk. Ons sal nie lank draai nie, dan neem ek jou huis toe. Reg so?” Alet lag. Gerhard het ’n bietjie meer gedrink as wat seker nodig was en dit sal nie help om nou met hom te redeneer nie.
Louis beskou die intieme toneeltjie fronsend waar hy by sy voertuig staan.
Sy sê daar is nie juis ’n verhouding tussen hulle nie, maar hoekom laat sy hom toe om haar te druk en te soen? Watter soort vrou is sy dan?
Ilze se oom en tante is vir die naweek Swakopmund toe en sy het die hele huis tot haar beskikking. Sy trek haar skoene uit en beweeg op haar kouse deur die huis. Sy is vrolik en opgewek. Alet voel soos ’n ou vrou terwyl sy Ilze se onuitputlike energie beskou.
Louis maak vir Ilze by hom op die bank plek. Sy skuif behaaglik langs hom in en lê ’n oomblik lank haar kop speels op sy skouer.
Alet drink haar koffie in stilte. Gerhard sit vir hulle ’n plaat op die grammofoon en hy neurie lustig saam, onbewus van die stilte tussen Louis en Alet.
Gerhard neem later Alet se leë koppie by haar en kom sit op haar stoel se leuning.
“Wil jy gaan slaap, ou blommetjie?”
Alet knik en soek na haar handsakkie.
“Nou toe, kom dat ek jou in die bed gaan sit.”
Alet kyk vererg na hom terwyl die bloed warm in haar wange opstoot.
“Ai, Gerhard . . .” Sy vang Louis se donker blik, vol sinisme, op haar.
Gerhard lag heerlik. Die baie bier wat hy vanaand gedrink het, maak dat hy nie so sensitief is vir die atmosfeer nie.
“My apie! Pappa is gewoond daaraan om klein, moeë meisietjies in die bed te sit. Ek doen dit al jare . . .” Hy druk haar skouer en soen haar op haar hare. “Kom ek gaan wys vir jou hoe goed ek dit kan doen . . . As jy mooi soet is, vertel ek nog vir jou ’n storie ook.”
Alet staan vinnig op voordat Gerhard nog onsinnighede kwytraak, want Louis se frons verdiep nou onheilspellend.
“Jy praat darem ’n klomp bog, Gerhard. Kom ons gaan slaap.”
“Dit is wat ek wil hoor, my poppie! Kom . . .” Hy knipoog breed vir ’n woedende Louis. “Toe, kom ons gaan slaap.”
Alet voel asof sy in die aarde kan wegsink. Gerhard, wat vroeër getroud was, beskou dit as ’n heel onskuldige grappie, maar op hierdie oomblik val dit heeltemal plat.
Louis en Ilze se geskokte gesigte maak dat sy bloos en oor haar woorde struikel toe sy hulle ’n goeie nag toewens.
“Nee, Gerhard, ek gaan jou baie beslis nie nou innooi vir nog koffie nie. Baie dankie vir die aand, maar nou is ek moeg en vaak.”
Gerhard druk teleurgesteld ’n soentjie op haar voorkop. Hy is nog glad nie lus om te gaan slaap nie en die feit dat hy haar heelaand terwyl hulle gedans het, in sy arms gehou het, maak hom onwillig om haar sommer te laat gaan.
Alet sien egter nie vanaand kans om nog met hom te redeneer nie. Sy glip vinnig by die deur in en druk dit in ’n verbaasde Gerhard se gesig toe.
Gerhard se sagte laggie is hoorbaar deur die toe deur. “Nag, mooiste! Ek sien jou môre.”
Verlig hoor sy sy motor vertrek. As Louis darem nog sy motor hier moes sien wanneer hy huis toe kom, sal hy haar verdink van allerhande boosheid.
Dit help nie juis dat sy so vinnig van Gerhard ontslae geraak het nie, want Louis verdink haar in elk geval van allerhande onkuisheid. Sy gesig is soos ’n donderwolk toe sy Maandagoggend by die skool kom.
Hy groet haar styf en formeel en gaan direk na sy klaskamer.
Alet is hartseer en miserabel. Sy wil nie hê dat hy sulke dinge van haar moet dink nie. Skielik is dit baie belangrik dat hy ’n goeie dunk van haar moet hê. Die lawwe Gerhard met sy verspotte praatjies! Hy sou dit nooit gesê het as hy nie so baie bier agter die blad gehad het nie.
Sy sug liggies. Vir Gerhard kan ’n mens ook nie kwaad word nie. Hy het so ’n spontane geaardheid. Hy sien in min dinge kwaad en verwag dieselfde van ander. Sy is seker daarvan dat hy nie eens agtergekom het dat die ander sy dubbelsinnige ou grappie vir iets anders as ’n grap opgeneem het nie . . .
Die kinders is lui ná die naweek en Alet sukkel om hulle aan die gang te kry.
“Ja, Martie, wat is dit? Verstaan jy nie die somme nie?”
“Nee, juffrou, dit is nie die somme nie, ek wil sommer vir juffrou iets vertel.”
Alet sug. Sy weet uit ondervinding dat dit die beste is om hulle maar te laat vertel en klaarkry.
“Nou
